88- Great Blow for a Day Job

Θα ακουστεί πολύ άσχημο αυτό που θα πω, αλλά θεωρώ πως κάποιοι άνθρωποι αξίζουν να είναι άνεργοι. Το πρόβλημα βέβαια έγκειται στο ότι η συντριπτική πλειοψηφία αυτών, έχει δουλειά, σε αντίθεση με άλλους που ψάχνουν ανελλιπώς.

Αυτό είναι ένα συμπέρασμα το οποίο δεν έβγαλα ελαφρά την καρδία. Παρατηρώ εδώ και πολύ καιρό κάποιες καταστάσεις οι οποίες στην ουσία συντελούν στο ότι σα χώρα έχουμε (ουσιαστικά) χρεοκοπήσει. Γιατί καλές οι απεργίες, οι “παρελάσεις” και οι “πλατειακές επαναστάσεις”, αλλά όπως τα ζωάδια που φιλοξενούνται στη βουλή τελούν υπό απραξία, έτσι και πολλοί πολίτες ενστερνίζονται την ίδια μηδενική προοπτική, απλώς σε μικρότερο βαθμό.

Καταρχάς είναι γνωστό στα πέρατα της γης πως στο ελληνικό δημόσιο μια μεγάλη μερίδα διορισμένων υπαλλήλων δεν κάνει τη δουλειά της. Δεν αναφέρομαι καν σε εκείνους που δεν πατάνε καθόλου και λαμβάνουν το μισθό τους ούτως ή άλλως, καθώς θα προτιμήσω να μη μπω σε μια κουβέντα που ως λύση θα είχε την πίσσα, τα πούπουλα και διάφορα εύφλεκτα υλικά…

Μιλάω για εκείνους που χτυπάνε μεν κάρτα, αλλά δεν έχουν κανένα απολύτως σκοπό να φανούν ωφέλιμοι στην γραφειοκρατική κοινωνία. Έχω ακούσει δεκάδες ιστορίες για ανθρώπους που προτεραιότητα αποτελεί το “farmville” (το οποίο έχει αντικαταστήσει την πασιέντζα) περνώντας την επί πληρωμή εργασία τους σε δεύτερη μοίρα. Ε και για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, πόσες άραγε φορές έχουμε απηυδήσει στις διάφορες δημόσιες υπηρεσίες και με τι υπεράνω τόνο μας μιλούν αυτοί που τις απαρτίζουν;

Όταν λοιπόν υπάρχει η σιγουριά, πολλοί είναι εκείνοι οι οποίοι δε θα ενδιαφερθούν αρκετά ώστε να παράγουν έργο. Φυσικά αυτό δε σημαίνει πως όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι έτσι. Το κακό όμως είναι πως οι λίγοι που δουλεύουν, επωμίζονται το φορτίο και των υπόλοιπων τεμπέληδων. Και αυτή η απραξία είναι που μας έχει φάει.

Μια φίλη, για παράδειγμα, διορίστηκε ως καθηγήτρια σε ένα νησί. Εκείνη, γεμάτο πάθος για τη διδασκαλία και έχοντας ως στόχο να καλλιεργήσει μ

υαλά κτλ κτλ, βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα καθεστώς που ουσιαστικά την παροτρύνει να μην πιέζει καθόλου τους μαθητές, να μην ασχολείται σε μεγάλοβαθμό σε ότι αφορά την εξέτασή τους και τέλος πάντων να διατηρεί μια νωχελική στάση απέναντι στην παιδεία. Και αυτό το “παροτρύνει” που έγραψα είναι μάλλον αρκετά ευγενικό…

Και στον ιδιωτικό τομέα πάντως, τα πράγματα δεν είναι πολύ διαφορετικά σε ότι αφορά κάποιους υπαλλήλους. Όσοι έχουν (ακόμη τέλος πάντων) δουλειά, για κάποιο λόγο που δεν αντιλαμβάνομαι πλήρως, επαναπαύονται αντί να προσπαθούν για το καλύτερο, έτσι ώστε όταν έρθει η ριμάδα ώρα των απολύσεων, να μη βρίσκεται το όνομά τους στη λίστα.

Δεν είναι λίγες οι φορές τα

τελευταία χρόνια που, δουλεύοντας κυρίως με ποσοστά, είδα αυτούς που διέθεταν “καρέκλα” να αδιαφορούν για το εάν η εταιρεία από την οποία ζουν όντως προσφέρει σωστές υπηρεσίες στον εκάστοτε πελάτη. Η ποιότητα δεν παίζει κανένα ρόλο, αρκεί να μπαίνουν τα λεφτά κάθε μήνα στην τράπεζα. Και αλίμονο άμα δημιουργούσε “κόλλημα” κάποιος από τους μη έχοντες “καρέκλα”, έστω και εάν αυτό οφειλόταν σε όχι από μέρους του λάθος χειρισμούς! Κολοκυθιά στην κολοκυθιά και η εύκολη λύση η μη καταβολή ποσοστού, με τη συγκατάθεση των πιο απλών υπαλλήλων (μιλάω εκ πείρας).

Γιατί λοιπόν να έχουν δουλειά αυτοί που έχουν χάσει το ενδιαφέρον για την απόδοσή τους και όχι οι πάνω από ένα εκατομμύριο που πασχίζουν για να ζήσουνγκρινιάζουν για τις μειώσεις όταν το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι high score στο farmville; Δεν ξέρω εάν το σύστημα τους έκανε μαλθακούς, ή εάν όντως ήταν έτσι αλλά εδώ και καιρό έχω αποφασίσει να μη λυπάμαι αυτούς που δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους, διότι πολύ απλά είναι δεδομένο πλέον πως υπάρχουν πολλοί άλλοι που ενδεχομένως να την έκαναν καλύτερα!

Δημοσιεύθηκε στις 26/03/12

ΥΓ τρομερή σύμπτωση πάντως που λίγο πριν τις εκλογές, όλοι οι πολιτικοί κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να πατάξουν (δήθεν) τη διαφθορά…