Η αυτοκρατορία Cavanagh συνεχίζει να εξουσιάζει χρόνια τώρα, να κάθεται στον θρόνο και γενιές και γενιές να υποκλίνονται στο μουσικό τους μεγαλείο, μόνο που στο πέρασμα των ετών, κάποιοι από τους πάλαι ποτέ πιστούς υπηκόους τους αποστάτησαν και κάποιοι άλλοι, νεότεροι εισήρθαν.
Οι ANATHEMA, τα αδέλφια Cavanagh είναι πάλι εδώ. Χωρίς ουσιαστικά να έχει αλλάξει κάτι, η ανάγκη να τους πλησιάσω ξανά ήταν γεγονός. Με δυσπιστία έκανα μικρά-μικρά βήματα στο “Weather Systems” αφού ότι είχα από αυτούς τα τελευταία χρόνια στα αυτιά μου, μου άφηναν μια λύπη στο άκουσμα τους, και με έκαναν να απομακρυνθώ επικίνδυνα. Ο πραγματικός θρύλος ANATHEMA έχει μείνει πολύ πίσω, στο “Silent Enigma” για κάποιους, και για κάποιους άλλους αν όχι στο μεγάλο σταθμό τους “Alternative 4”, ίσως στο “Judgment”.
Τα χρόνια μας προσπερνούν και μαζί παρασύρουν προοδευτικές μορφές μουσικής εξέλιξης, χαρακτηριστικό γνώρισμα της νέο-ANATHEMA εποχής. Κάποιοι θα βιαστούν να πουν πως αν αλλάξουν και πετάξουν από πάνω τους το όνομα που κουβαλούν οι ANATHEMA ίσως να είναι και καλύτερα. Το καινούργιο τους άλμπουμ, σίγουρα δεν ήρθε να ταράξει τα νερά, έχουμε ακούσει μουσικές και τραγούδια από τους ίδιους που δύσκολα θα ξεπεράσουν πια τους εαυτούς τους, δεν μπορώ να μαντέψω αν είναι δυνατόν να μας υποσχεθούν κάτι διαφορετικό, κάτι άλλο, ή αν είναι σε θέση να διορθώσουν κάποιες παλιές τους αμαρτίες.
Ακούγοντας το νέο τους δημιούργημα υπό την φροντίδα του master του είδους Steven Wilson, είχα ήδη ξεχωρίσει μέσα μου τι θα ακούσω, και δεν έπεσα έξω. Έχουμε ένα άλμπουμ με 9 τραγούδια που πλάκα-πλάκα περνάει εύκολα και γρήγορα η ακρόαση του χωρίς να κουράζει, ή πλήττει. Η συνταγή-ANATHEMA κατά βάση είναι γνωστή. Περίεργοι συναισθηματικοί στίχοι βασισμένοι στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση και αντιθετικούς προσδιορισμούς. Χαρακτηριστικές μελωδίες, πλήκτρα και κιθάρες στο απόγειο τους, συνοδεία της υπέροχης φωνής της Lee Douglas (σταθερή αξία για τα τελευταία 12 χρόνια). Στο “Weather Systems” έχουμε βέβαια κάποιες διαφοροποιήσεις (σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν τους)- αν μπορείς να το πεις και έτσι- μεγαλύτερη παρουσία των γυναικείων φωνητικών, πολυφωνίες που δημιουργούν έναν μουσικό καταρράκτη από μελωδίες και χρώματα. Μέσα εδώ δεν θα ένιωσα ίχνος πεσιμισμού, και αυτοκτονικής τάσης, όπως συνηθίζουν να σε κάνουν να νιώθεις, σε βάζουν από την αρχή του άλμπουμ στα πιο δυνατά και σε γραπώνουν. Δυναμικοί ρυθμοί που κάποια στιγμή τείνουν να γίνουν και πιο heavy, έντονα ξεσπάσματα, όμορφες αλλαγές σε πιο ήπιες φόρμες, pop-rock εναλλαγές και post παρενθέσεις, πέρα μακριά από τις μελιστάλαχτες παρελθοντικές στιγμές τους, κομμάτια άξια όλα θα έλεγα να τα προσέξεις.
Είναι ένα καθόλα αξιοσέβαστο άλμπουμ, πανέμορφο, με πολύ καλή παραγωγή, βαθμός δυσκολίας δεν υπάρχει πια, αφού δεν θα βρεις την έκπληξη στο άλμπουμ αυτό και καθότι όλα αυτά τα χρόνια υποτίθεται πως έχεις γνωρίσει τα πάντα τους από την καλή και από την ανάποδη. Μικρές στιγμούλες φρέσκιες θα μπορούσαν να είναι εκείνες όπου κάποιοι ήχοι ambient, trip hop, σκοτεινά στοιχεία ή ακόμα και κάποια industrial κάνουν την εμφάνιση τους, από τις Floyd αναφορές ως τα Porcupine περάσματα, εκεί κάπου που έχεις την αίσθηση πως ήρθε η στιγμή να γράψουν το δικό τους soundtrack. Ένα βήμα μπροστά, ένα βήμα πίσω, αναπολούν να πιαστούν από το παρελθόν ,να αναβιώσουν ενδόμυχα εκείνες τις απίστευτες εποχές φέρνοντας όμως νέα στοιχεία. Πώς να αφουγκραστείς αυτά τα αδέρφια; Ένα παλιό κινέζικο γνωμικό περνάει από το μυαλό μου και μένει εκεί… “αν θέλεις να περπατήσεις, περπάτα, αν πάλι θέλεις να σταθείς, στάσου, αλλά προπάντων μην αμφιταλαντεύεσαι”.
525 
