Μέσα στην απόλυτη καθημερινή τρέλα που ζούμε πια, ήρθε να μας πολιορκήσει ένας μουσικός παροξυσμός για περίπου 3 ώρες κάνοντας μας εκτός από το να παραμιλάμε, να αναρωτηθούμε τι άλλο θα μπορούσαμε να δούμε πια μετά από αυτό.
Ήταν σίγουρα και επιβεβαιωμένα ένα από τα πιο συγκλονιστικά live των τελευταίων χρόνων. Όχι μόνο δυνατό, μοναδικό, αλλά και ακόμα πάρα πέρα. “Κύτταρο”, ένας χώρος ζεστός, μικρός, ο ιδανικότερος θα μπορούσα να πω για “φιλικές συναντήσεις”, ραντεβού που σημαδεύουν τα μουσικά δρώμενα. Και έτσι έγινε τελικά την νύχτα αυτή.
Η βραδιά της Πέμπτης δεν ήταν μια συνηθισμένη συναυλιακή στιγμή. Ήταν απλά ΤΟ μουσικό γεγονός. Αν και κάπου βαθιά μέσα μου ήλπιζα και ευχόμουν να είναι κάτι μοναδικό, οι C.B.P με πολύ άνεση κατάφεραν να ξεπεράσουν την κάθε προσδοκία μου. 22.14’ και ενώ ο χώρος του “Κύτταρο” δεν ήταν και κατάμεστος, οι πρώτες νότες ήρθαν από το “We Shall See Victory” tour τους προσφέροντας μας απλόχερα τις πρώτες ανατριχίλες. Θα αναφέρω κάπου εδώ το set list για να καταλάβετε τι ακριβώς συνέβη στην ψυχοσύνθεση μας…
NOTHING (WE ARE)
HEART OF EVERY COUNTRY
GET DOWN & LIVE WITH IT
FANTASTIC JUSTIN
WHEN YOU’RE GONE
DOGHEADS
BRAIN/ POZNAN
LAYING TRAPS
BORN IN A HURRICANE
RELEASE THE CLOWNS
OF A LIFETIME
444
TROUBLEMAKER
SUGGESTION
WHISSENDINE
RISE UP & FIGHT
WE FORGOTTEN
BURNT/REPRISE
BELLA CIAO
TIME/ BORN/ PARANOID
Αυτό ήταν ακριβώς το set list όπως το αναγράφτηκε από τους ίδιους, δίνοντας μου την εντύπωση πως θα μπορούσαν να είναι άλλα τόσα και να ακούμε μουσική μέχρι το πρωί, μέχρι να γονατίσουμε. 7μελής εκτελεστική επιτροπή μας είχε απέναντι και μας πυροβολούσε με ότι καλύτερο έχει βγάλει το ιδίωμα αυτό. Το κόκκινο επαναστατικό “Rise Up And Fight” πανό τους στο background ήταν η απαρχή όλων αυτών που θα ακολουθούσαν.
Όμορφα στημένοι στον χώρο άρχισαν αυτήν την μουσική μέθη, μη ξεχνώντας να μας ευχαριστούν συχνά-πυκνά, και θυμίζοντας μας να μας δίνουν κουράγιο και δύναμη για τις δύσκολες μέρες που διανύουμε, και βέβαια επειδή το Μεγαλείο του Έλληνα ξεπερνάει κάθε καφρίλα, ένας ανόητος 50άρης, πίτα στο μεθύσι, άρχισε να φωνάζει προς την μπάντα “μ@λ@κ@” για πολλές φορές και τελικά με μεγάλη αργοπορία των πέταξαν έξω κάτω από τα χειροκροτήματα του κόσμου. Άλλος ένας άτυχος ανέβηκε στην σκηνή, λέγοντας στον Justin, ότι τον έχει τρελάνει, πήρε φόρα από την σκηνή και ξαφνικά επιχείρησε stage-diving το οποίο όμως πρέπει να τον… πόνεσε πολύ, γιατί μάλλον ο κόσμος άνοιξε και ο φίλος μας έσκασε κάτω (πράγμα που ακούστηκε κιόλας.)
Ο Justin, o Karl, η Miriam, στην πρώτη γραμμή μέσα στην ένταση, στην αγάπη, στην θετική ενέργεια, το καινούργιο βλαστάρι στα φωνητικά και γιός του μπασίστα, Matt Simpkin πήρε το βάπτισμα του πυρός, για πρώτη φορά και εδώ στην Ελλάδα, αλλά και για το πρώτο του live, πράγμα που δεν φάνηκε καθόλου, καθότι είχε την απίστευτη εμφάνιση, κάνοντας σε να γυρίζεις στον χρόνο πίσω και να νομίζεις πως βγήκε από κάποια ξεχασμένη underground μπάντα στα τέλη της δεκαετίας του ‘70. Κάλυψε όλα τα τραγούδια στο έπακρον, και χωρίς την παραμικρή υποσημείωση στα πόδια του. (Έτσι για να τα βλέπουν κάποιοι..επώνυμοι!) Justin Greaves, ο στυλοβάτης των CRIPPLED BLACK PHOENIX, ανέβασε στα ουράνια την μπάντα και αυτοί με την σειρά τους μας ταξίδεψαν σε ένα αέναο ταξίδι μουσικής παραζάλης και ηχοχρωμάτων. Όλα έλαβαν μέρος μέσα σε μπλε και κόκκινα χρώματα, και κάποιες στιγμές υπήρχαν εξάρσεις από ζεστές αποχρώσεις ανάλογα τα τραγούδια.
Κάπου στις 23.34’ θα γίνει μια πολύ μικρή ανάπαυλα. Τι να πω για τα τραγούδια, μια αναδρομή στο παρελθόν ως και το τελευταίο εκπληκτικό τους άλμπουμ “(Mankind) The Crafty Ape” που και δικαιολογημένα είχε την τιμητική του. Αξίζουν αναφοράς τα “200 Tons of Bad Luck” και“I, Vigilante” και ότι ακούστηκε από αυτά, η υπέροχη απόδοση του “OF A LIFETIME”, από την μαγική φωνή της Miriam Wolf, και από κει και κάτω άρχισε το παραλήρημα. Στο “Rise Up And Fight” ίσως και μετά από αρκετά χρόνια αισθάνθηκα ξανά τι σημαίνει παρόρμηση και ξεσηκωμός. Μια δύναμη σε μια υψωμένη σφιχτή γροθιά ίσως και να μας έκανε λιγάκι να αισθανθούμε πως δεν πρέπει να αφηνόμαστε στα γεγονότα και στις συγκυρίες. Ξεθεωτικές φωνές που μας έκαναν να βραχνιάσουμε έστω και για λίγο, χοροπηδητά που μας έκαναν να ιδρώσουμε, ατέλειωτα λεπτά χειροκροτημάτων.
Και ύστερα “We Forgotten Who We Are”, και “Burnt Reynolds“ όπου τα μικρόφωνα γύρισαν στον κόσμο σε έναν ιλιγγιώδη χαλασμό και μας διέλυσαν στην κυριολεξία. Κοινό και μπάντα σε μια μαζική παράκρουση, κάτω από το τον τέλειο ήχο που έκανε τα σωθικά σου να τραντάζονται στην κάθε νότα. Ο Justin Greaves, κατέβηκε στο κοινό και από κει και πέρα όλα ανήκουν στην ιστορία. Υπάρχουν ντοκουμέντα που θα θυμίζουν για πάρα πολλά χρόνια αυτήν την νύχτα και στην μπάντα και στους ήδη παρευρισκόμενους.
Για όσους δεν ήταν εκεί, πραγματικά έχω να πω πως έχασαν κάτι μοναδικά ιδιαίτερο, για όσους ήμασταν εκεί ακόμα με τους ήχους στα αυτιά μας προσπαθούμε να προσδιορίσουμε τι ήταν αυτό που μας συνέβη. Μια δυνατή χειραψία από τον Karl Demata την ώρα που ακόμα έπαιζαν στην σκηνή το “Time of Yer Life”/ “Born for Nothing”/ “Paranoid Arm of Narcoleptic Empire” και λίγο πριν κλείσει αυτή η μουσική πανδαισία, με έκανε να βουρκώσω.
Ο δρόμος προς τα παρασκήνια στο τέλος κάπου στη 01.10’ ήταν ορθάνοικτος. Ούτε φουσκωτοί, ούτε απαγορευτικά, ούτε τίποτα. Mια μικρή παρέα που μοιραστήκαμε στιγμές ευφορίας, χαμόγελα και φωτογραφίες, κάνοντας μας μουγκούς μπροστά στο ανθρώπινο και καλλιτεχνικό μεγαλείο τους.
Τα παιδιά από το Ενωμένο Βασίλειο, μέσα από τους Progressive rock, post-rock, ambient, experimental rock, neo-psychedelia ήχους τους μας έδωσαν κυριολεκτικά το σύνθημα για δύναμη και κουράγιο, γέμισαν τις ψυχές μας με χαρά και τα αυτιά μας με μοναδικούς ήχους και μελωδίες. Ήταν αυτό το “κάτι” που μας χρειαζόταν πιστεύω για μια σχετικά έγκαιρη αφύπνιση. Η αντίδραση, η αντίσταση και ο θυμός δεν πάνε στα κρυφά, δεν περπατούν σαν την γάτα, ακούγονται μόνο πολύ δυνατά, κάνουν φασαρία, μας ξυπνούν… όσους μπορούν ακόμα.
“Use your anger to creativily destroy your opressors”
ΕΛΕΝΗ ΛΙΒΕΡΑΚΟΥ photo/live report
432 
