Με το τέταρτο (και προτελευταίο μέρος της πενταλογίας) ολοκληρώνεται μια από τις πιο αψυχολόγητες κινήσεις από πλευράς Lion Music. Σε παλαιότερο άρθρο που αφορούσε το Consortium Project ανέφερα πως όλο αυτό το εγχείρημα θα λειτουργούσε καλύτερα σε μορφή box set, παρά έτσι.
Ωραίες γενικά οι επανεκδόσεις και τις τιμούσα ανέκαθεν, αλλά όταν μιλάμε για μια σειρά από πέντε cd, όπου τα τέσσερα επανακυκλοφορούν ξεχωριστά μη έχοντας κάτι καλό σα bonus ώστε να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους, τότε ποιος θα ενδιαφερθεί, πέρα από αυτόν που έψαχνε ούτως ή άλλως τα album, ή από αυτόν που δεν είχε ασχοληθεί μέχρι και σήμερα με το εν λόγω project του Ian Parry
Τέλος πάντων, το “Children of Tomorrow” είναι ο φτωχός συγγενής της πενταλογίας, μιας και αρχικά κυκλοφόρησε από μια μικρού budget εταιρεία, κάτι που είχε επιπτώσεις στο album. Καταρχάς η παραγωγή ήταν πάρα πολύ “φτωχή”, κάτι που ευτυχώς διορθώνεται εν μέρει στην επανέκδοση, το artwork είναι αστείο για δουλειά του 2007, ενώ παράλληλα οι συμμετοχές δεν ήταν σαν αυτές των πρώτων μερών. Για την ακρίβεια εδώ συναντάμε τους Joshua Dutrieux (Elegy) στα πλήκτρα, Henk Van Der Laars (Elegy) και Lou St Paul (Wintersbane) στις κιθάρες, Ivar De Graaf (ex Within Temptation) στα drums και Marcel Van Der Zwam στο μπάσο. Καμία σχέση δηλαδή με τα ονόματα τύπου Sascha Paeth, Thomas Youngblood, Arjen Lucassen κτλ που βρίσκονταν στα άλλα album. Παρόλα αυτά, είναι η μόνη από τις επανεκδόσεις που περιέχει αξιόλογα “extra”. Σε αντίθεση λοιπόν με τα προηγούμενα μέρη, αντί για demo εκτελέσεις, έχουμε ένα bonus κομμάτι (“Aches & Pains”) συν μια ακουστική εκτέλεση του “Let the Wind Carry You Home”. Οι συνθέσεις είναι συμπαθητικές μεν, αλλά στο σύνολό τους αδιάφορες. Εάν το “Children of Tomorrow” είχε κυκλοφορήσει μια δεκαετία νωρίτερα, ίσως να είχε καλύτερη τύχη. Από τη στιγμή όμως που αναμασάει συνταγές που είχαν πέραση αρκετά παλαιότερα, δε γίνεται να κριθεί θετικά. Οι μόνοι που θα περάσουν καλά με το album είναι όσοι δηλώνουν fan του, χαρισματικού κατά τ’ άλλα, Ian Parry, όπως φυσικά και οι κολλημένοι με το prog power των 90s. Στέφανος Στεφανόπουλος
571
