86- When the Music’s Over

Πριν λίγο καιρό ο Dave Ghrol έκανε μια δήλωση, η ουσία της οποίας ήταν πως άπαξ και κυκλοφορούσαν πιο συχνά καλοί δίσκοι, τότε το φαινόμενο της “πειρατείας” θα είχε μετριαστεί…

Ως ενός σημείου, είναι σωστό αυτό, αλλά αφορά κυρίως τη mainstream μουσική και όχι απαραίτητα τη rock και τη metal σκηνή. Διότι στα “δικά μας” λημέρια βγαίνουν πολύ συχνά αξιοπρεπέστατες δουλειές και παρόλα αυτά οι καλλιτέχνες τσάμπα βγάζουν δίσκους, μιας και τα μόνα έσοδά τους προέρχονται από τις συναυλίες.

Πολλές φορές έχω αναφερθεί σε αυτό το φλέγον ζήτημα και συχνά πυκνά λαμβάνω mail και σχόλα με δήθεν “έξυπνα” επιχειρήματα από λογής πιτσιρικάδες που ποτέ δεν έμαθαν να σέβονται ουσιαστικά τη δουλειά του εκάστοτε μουσικού, γράφοντας συνεχώς τις ίδιες δικαιολογίες.

Καταρχάς πολλοί συγκρίνουν τη digital εποχή που διανύουμε με εκείνη του compact disc (cd), που διαδέχθηκε τέλος πάντων το βινύλιο. Μπορεί όσοι μεγάλωσαν στα 70s (και 80s) να μη γουστάρουν τα cd, αλλά η mp3 μορφή της μουσικής έχει μια τεράστια διαφορά. Το 90% των χρηστών της, δεν πληρώνει για το προϊόν! Τόσο απλά!

Σίγουρα οι τιμές στα cd και τους δίσκους δεν ήταν πάντα ιδιαίτερα προσιτές για κάποιους, αλλά εάν όντως ψάξεις, μπορείς να βρεις πάρα πολλά πράγματα αρκετά φθηνά. Όρεξη να έχεις! Εκεί φυσικά έγκειται και το τεράστιο λάθος των δισκογραφικών. Αντί να ρίξουν αισθητά το κόστος αγοράς, συνέχισαν στο ίδιο μοτίβο και για να βγάλουν τα σπασμένα ξεζούμιζαν τους εκάστοτε καλλιτέχνες.

Επίσης, μπορώ να καταλάβω την έμμεση κλοπή ενός δίσκου που ουδέποτε υπήρχε περίπτωση να αγορασθεί από τον “πειρατή”. Αυτό όμως που δεν είμαι διατεθειμένος να δεχτώ είναι το να παραπαίει ολάκερη μουσική βιομηχανία, άνθρωποι να χάνουν καθημερινά τις δουλειές τους κτλ κτλ προκειμένου ο κάθε πιτσιρικάς να λέει στους φίλους του “έχω τάδε γίγα στο pc μου” ή “καλά, φιλαράκι, χτες κατέβασα δισκογραφία Led Zeppelin και τα σπάνε”…

(Το έχω ξαναγράψει μεν, αλλά) από τη στιγμή που δε μαθαίνεις να μαζεύεις λεφτά και να πληρώνεις για κάτι, δύσκολα το εκτιμάς και το peak της μουσικής γνώσης του μέσου πιτσιρικά θα βρίσκεται στα διάσπαρτα video που θα ποστάρει στο facebook του.

Α, και επειδή διάφοροι συγκρίνουν τη μουσική με τις ταινίες (ή σειρές), να ξεκαθαρίσουμε πως και στις δύο περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με κλοπή. Η ουσιαστική διαφορά μεταξύ αυτών είναι πως ένα δίσκο θα τον ακούσεις σίγουρα πάνω από μια φορά, ενώ σπάνια θα δεις ξανά και ξανά μια ταινία (πόσο μάλλον σειρά).

Για να επιστρέψω σε αυτό που είπε ο Ghrol, θεωρώ πως όντως εάν ανέβει ξανά σιγά σιγά ο πήχης, τότε υπάρχει μια πρόσκαιρη ελπίδα. Δε μιλάω απαραίτητα για την ποιότητα καθεαυτή, μιας και αυτό είναι κάτι υποκειμενικό. Άλλωστε, η pop μια ζωή pop θα παραμείνει. Αναφέρομαι στην προσοχή που οφείλει να δώσει μια δισκογραφική στο προϊόν της, η οποία δεν πρέπει να σταματάει στο περιτύλιγμα.

Βέβαια, τι κάθομαι και γράφω πάλι ο μαλάκας; Στη δύσκολη εποχή που διανύουμε, που να βρεθούν λεφτά για δίσκους και cd; Από την άλλη όμως, αυτό το φαινόμενο υπήρχε και πριν, οπότε το ότι τα πορτοφόλια άδειασαν, δίνει εκ νέου πάτημα σε μερικούς.

Δημοσιεύθηκε στις 12/03/12

ΥΓ πόσο γέλασα με τα γιαούρτια που πέταξαν στο Νταλάρα! Αν και για να είμαστε σωστοί, έπρεπε να τα είχε λάβει εδώ και δεκαετίες…