Πόσες φορές, σου έχει τύχει να κάνεις μία μοναχική βόλτα και συνομιλώντας με το εαυτό σου κάνοντας κριτική για όλους και για όλα, ανακαλύπτεις άλλη μία κρυφή αδύναμη πτυχή σου με συνέπεια να απολογείσαι και να παραμιλάς. Τότε αποφασίζεις να σιχτιρίσεις τις αρνητικές σκέψεις από το μυαλό σου αναπαράγοντας όμορφες στιγμές με ανθρώπους και καταστάσεις που σου έχουν σημαδέψει τη ζωή.
Κάπως έτσι συνήθως νιώθω ακούγοντας το νέο άλμπουμ του BRUCE SPRINGSTEEN. Άλλοτε οργισμένος και θυμωμένος με τους υπαίτιους της οικονομικής κρίσης, άλλοτε βαθιά ανθρώπινος και μελαγχολικός με όσα συμβαίνουν γύρω μας και άλλοτε να λειτουργεί ως αισιόδοξος παρατηρητής και οραματιστής. Πάντα η δική του μουσική έδινε την εντύπωση ότι είχε μία γλυκόπικρη γεύση γεμάτη αναμνήσεις, λυτρωτικά συναισθήματα αλλά πάνω από όλα περιείχε αγάπη και ταξιδιάρικη νοσταλγία. Το περίφημο “boss” με το “Wrecking Ball” βάζει λοιπόν στο κάδρο ξανά έντονες ανθρώπινες στιγμές και διηγείται ενδιαφέροντες ιστορίες για ένα μέλλον το οποίο όμως έχουμε… ξαναζήσει.
Ο BRUCE SPRINGSTEEN με το 17ο στούντιο άλμπουμ του, μας χαρίζει συνθέσεις και ήχους που έχουμε λατρέψει. Αυθεντικό country rock, αμερικάνικες παραδοσιακές μελωδίες, πεσιμιστικές μπαλάντες, gospel φωνητικά, παθιασμένες ερμηνείες, μικρές κιθαριστικές εκρήξεις και όλα αυτά δοσμένα, με βιολιά, μαντολίνα, πνευστά, πλήκτρα και όλα εκείνα τα όργανα που μιλούν στη καρδιά και σε “καθαρίζουν” από τις κακές και βρώμικες καθημερινές καταστάσεις. Σε κάποιες συνθέσεις θα ακούσετε και το σαξόφωνο του αδικοχαμένου Clarence Clemons που αποτελούσε μία ξεχωριστή δύναμη στην E STREET BAND.
Όταν λοιπόν κάποιοι ροκ δημιουργοί επιμένουν να το παίζουν “σκληροί” και δήθεν, o BRUCE SPRINGSTEEN λειτουργεί εδώ και σαράντα χρόνια ως υπηρέτης της ψυχής. Μοναδικός και γνήσιος στην έκτη δεκαετία της ζωή του επιμένει να τραγουδά, να ροκάρει και να ζει με πάθος για αυτό που γεννήθηκε. Ο σεβασμός μας σε έναν τέτοιο δημιουργό θα είναι παντοτινός.
586 
