Οι Adrenaline Mob, όπως γνωρίζουν και οι πέτρες πλέον, είναι το νέο project του Mike Portnoy (ex- Dream Theater), στο οποίο πίσω από το μικρόφωνο βρίσκεται ο Russell Allen (Symphony X), στο μπάσο ο John Moyer (Disturbed) και στις κιθάρες ο Mike Orlando, ο οποίος αν και λιγότερο “όνομα” από τους υπόλοιπους αποτελεί μεγάλο ατού για το σχήμα!
Το EP που κυκλοφόρησε το καλοκαίρι ήταν στην ουσία ένα ορεκτικό για το τι θα ακούσουμε στο full length και για να είμαι ειλικρινής, το ότι τα τέσσερα από τα πέντε κομμάτια που συμπεριλαμβάνονταν σε αυτό, βρίσκονται και στο “Omerta” δε λειτουργεί θετικά στο ύπουλο μυαλό μου. Τέλος πάντων, ας πούμε πως δε δίνω σημασία στο ότι από τις έντεκα συνθέσεις, οι έξι μόνο είναι καινούριες, οι τέσσερις μέσα από το EP και η μία απλώς διασκευή στο “Come Undone” των Duran Duran (πετυχημένη μεν, αχρείαστη δε). Μουσικά, για όσους δεν είχαν μπει στον κόπο να ακούσουν το προαναφερθέν EP, οι Adrenaline Mob κινούνται περισσότερο σε πιο σύγχρονα μονοπάτια (τύπου Disturbed, Godsmack, Avenged Sevenfold κτλ) παρά σε progressive, ενώ μεγάλη επιρροή αποτελούν οι Pantera (κάτι που ο Portnoy έχει υιοθετήσει από το 2002 όντας ακόμα στους Dream Theater). Το “Omerta” έχει ομολογουμένως τσαμπουκά, ο οποίος όμως, αν εξαιρέσουμε τη δυναμική αρχή με τα “Undaunted” και “Psychosane”, δίδεται με δόσεις στο υπόλοιπο album, κάνοντάς το σε σημεία ανισσόροπο. Εύκολα ξεχώρισα τα “Indifferent”, “All On the Line”, “Freight Train” όπως και το εναρκτήριο “Undaunted”, από τις νέες συνθέσεις, ενώ συνεχίζουν να μου αρέσουν τα “Hit the Wall” και “Down to the Floor”, από αυτές του καλοκαιριού. Ο Russell Allen πάντως παραμένει εκπληκτικός σε ότι και εάν ερμηνεύει, οι τυμπανοκρουσίες του Mike Portnoy σίγουρα υποδειγματικές, αλλά παράλληλα αναμενόμενες, ενώ κάποια από τα riff του Mike Orlando θα τα ζήλευαν λογής μπάντες. Χημεία είναι βέβαιο πως υπάρχει μεταξύ των μελών και ο δίσκος σίγουρα δε θα περάσει απαρατήρητος. Από την άλλη όμως, εάν δε συμμετείχαν οι εν λόγω μουσικοί, θα γινόταν άραγε ντόρος με το “Omerta”
482
