Με τον ερχομό του νέου έτους έληξε και η αναμονή για το νέο album αυτών εδώ των παλικαριών, των Γερμανών thrash metal Necronomicon, με το “Invictus”, την έβδομη προσπάθεια τους. Άλλη μια κυκλοφορία που θυμίζει στους ταγμένους του thrash πως δεν θα έπρεπε να έχουν κανένα παράπονο.
Κατά μια έννοια μπορούμε να πούμε πως ισχύει εν μέρει το παρακάτω: οι Necronomicon έχουν με τον δικό τους τρόπο δημιουργήσει το “Invictus” εμφυσώντας του την ικανότητα να δείχνει πόνημα φτασμένου συγκροτήματος που απλά επαναεπιβεβαιώνει το επίπεδο του. Αν και ακούγεται περίεργο, αν όχι περίπλοκο, είναι κλασσική περίσταση – παραδείγματος χάριν – νέου CD από τους Slayer. Εντάξει, νομίζω αυτό αρκεί.
Στα ενδότερα τώρα του album, η διάρκεια του είναι το πρώτο προτέρημα που παρατηρείς με μια ματιά, πριν καν το ακούσεις. Ειδικά η digipak έκδοση που ξεπερνά τη μια ώρα και φτάνει στο conclusion με μερικά live κομμάτια απ’ τη Ρωσία. Όχι κι άσχημα. Το ότι αυτό αποτελεί πλεονέκτημα σημαίνει ταυτόχρονα και πως τα κομμάτια του δεν κουράζουν; Φυσικά αφού η συνοχή τους είναι ιδανικά διαλεγμένη (μην πούμε “διαλεχτή” και το ξεφτιλίσουμε) ενώ οι συνθέσεις, όλες όμως, έχουν έναν σίγουρο και πολύ “riff-άτο” χαρακτήρα που κρατάνε το ενδιαφέρον, αν μη τι άλλο, αμείωτο.
Κάποιο κομμάτι, απ’ την άλλη, που να ξεχωρίζει δεν υπάρχει. Ίσως να υπάρξουν προσωπικές προτιμήσεις (προφανώς μάλλον) αλλά η απουσία του κομματιού που θα μπορούσε κάποιος να το θεωρήσει ισάξιο με τα κλασσικά των Necronomicon είναι ίσως το μόνο, αν μπορούμε να το πούμε έτσι, ελάττωμα του “Invictus”. Ώστε λοιπόν να κλείσουμε σιγά σιγά, το “Invictus” είναι ένα έξυπνο και με αυτοπεποίθηση thrash metal album άνω του “απλά καλού” με μια descent παραγωγή. Καλή ακρόαση.
1006 
