Είναι πια καιρός με το όγδοο album των Asphyx να παραδεχτεί κόσμος το γεγονός ότι όταν μια “μπαντάρα” βγάλει ένα χλιαρό CD, είναι χλιαρό κι όχι διαφορετικό αριστούργημα για λίγους.
Οι Δανοί Asphyx επιστρέφουν μετά από δύο χρόνια δισκογραφικής απουσίας, πέραν του live album τους, με ένα thrash death album που μπαίνει κατ’ ευθείαν στο “ψητό” χωρίς πολλά πολλά, εν τέλει σκοντάφτοντας. Η πλειοψηφία των κομματιών δίνει την εικόνα μιας ψυχρής μονοτονίας, δίχως αυτό να αφορά τον όλο δίσκο, κάτι για το οποίο το “Deathhammer” θα καταδικάζονταν γρηγορότερα. Τι είναι αυτό που αλλάζει και κρατά το όποιο ενδιαφέρον (επιβίωσε μετά τα πρώτα δύο κομμάτια) ζωντανό; Το γεγονός ότι οι Asphyx θυμήθηκαν σε ορισμένα, ευτυχώς, σημεία να παίξουν doom επιστρέφοντας σ’ αυτό που κάποτε το ‘παιζαν στα δάχτυλα.
Ορκισμένοι οπαδοί των Asphyx θα παραβλέψουν ενστικτωδώς το παρακάτω: Τα φωνητικά του Martin Van Drunen ακούγονται πιο ξεψυχισμένα από ποτέ, κάτι που αν έγινε επίτηδες έγινε σε υπερβολικές δόσεις. Πέρα απ’ αυτόν τον τομέα, η μουσική δεν πάσχει, οι συνθέσεις όμως το κάνουν. Κομμάτια στον δίσκο ξεκινάνε υποσχόμενα για κλασσικά Asphyx τραγούδια καταλήγοντας πάλι thrash μονοτονίες, και άλλα δείχνουν στη μέση της διάρκειας τους πως κάτι πήγαινε να γίνει εκεί πέρα. Με κομμάτια όπως το ομότιτλο ή τα “The Flood” και “We Doom you to Death”, το αποτέλεσμα είναι απλά πολύ… “death” για το τίποτα.
564 
