Οι Biohazard είναι σίγουρα μια μπάντα με μεγάλη ιστορία και σίγουρα ένα πρωτοποριακό σχήμα στον χώρο του hardcore/metal. Κυρίως λόγω του παντρέματος των δύο αυτών ειδών με την προσθήκη ραπαριστών φωνητικών κάπου στις αρχές 90.
Η αλήθεια είναι πως από το σύνολο της αρκετά μεγάλης τους δισκογραφίας, τα καλά άλμπουμ σταματούν κάπου στα μέσα της δεκαετίας μετά και το “Mata Leaο”.
Οι πολλές αλλαγές μελών, τα μπλεξίματα με ορισμένες δισκογραφικές και ίσως η απώλεια έμπνευσης είχαν ως αποτέλεσμα να μην μπορεί η μπάντα να συνεχίσει ότι καλό είχε χτίσει τα πρώτα χρόνια. Εφτά χρόνια λοιπόν μετά την τελευταία τους δισκογραφική δουλειά και αφού είχαν διαλυθεί και φαινόταν πως έμπαινε ένα τέλος στο όνομα Biohazard, επιστρέφουν έχοντας στη σύνθεση τους το αυθεντικό line-up και κυκλοφορούν την νέα τους δουλειά με τίτλο “Reborn In Defiance”.
Ήμουνα αρκετά περίεργος για το τι πρόκειται να ακούσω και το τελικό αποτέλεσμα μπορώ να πω ότι δεν με απογοήτευσε, χωρίς να με κάνει να χοροπηδάω απ’ τη χαρά μου την ίδια στιγμή. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το ύφος, η παραγωγή και το στυλ της μπάντα έχει αλλάξει σε μεγάλο βαθμό και σε αρκετά σημεία δυσκολεύτηκα να πιστέψω ότι αυτό που ακούω είναι Biohazard. Βεβαίως η εξέλιξη δεν έβλαψε κανέναν και χαίρομαι να βλέπω μπάντες να πειραματίζονται με τον ήχο τους. Το καλό είναι πως το “Reborn In Defiance” περιέχει μερικές πολύ καλές συνθέσεις που θα σας φέρουν στο μυαλό τους Biohazard της παλιά καλής εποχής. Είναι σίγουρα το πιο μελωδικό τους άλμπουμ και σε μερικά σημεία ίσως το παρακάνουν και χάνετε αυτή η τραχύτητα και επιθετικότητα η οποία τους καθιέρωσε στην συνείδηση μας ως μια “χύμα” μπάντα. Τα ραπαριστά σημεία είναι λιγότερο έντονα και γενικά υπάρχει μια πιο metalcore αισθητική στο ύφος των Earth Crisis και Terror. Ακούγοντας το εναρκτήριο και άκρως πορωτικό “Vengeance Is Mine” θα καταλάβετε αμέσως τι εννοώ. Κομμάτια όπως τα “Countdown Down” και “Skullcrasher” με έκαναν να θυμηθώ γιατί κάποτε ήμουνα τόσο πωρωμένος με αυτή την μπάντα και μου έφεραν μνήμες από τις πρώτες δουλειές τους. Επίσης από την μία υπάρχουν τα επιθετικά “Reborn” και “Come Alive” σε πιο παραδοσιακό punk/hardcore ύφος που μου ανέβασαν την διάθεση στα ύψη και από την άλλη τα μπαλαντοειδή “Killing Me” και “You Were Wrong” που τα θεωρώ ελλιπέστατα και θα προτιμούσα να μην υπάρχουν στον δίσκο. Εξηγούμε πως πρόβλημα με τις μπαλάντες και τα πιο ήρεμα κομμάτια δεν έχω απλά τα συγκεκριμένα πιστεύω πως κακό κάνουν στον δίσκο παρά τον κάνουν καλύτερο.
Αφήνουμε λοιπόν τις αδύναμες στιγμές και καταλήγουμε πως το “Reborn In Defiance” θα αφήσει τους περισσότερους ικανοποιημένους. Είναι και αυτά τα κιθαριστικά σόλα βλέπετε που με την επιστροφή του Bobby Hambel δίνουν το κάτι παραπάνω και αφήνουν το στίγμα τους (θετικό) στον δίσκο. Πατάμε άλλη μια φορά το play λοιπόν και ότι δεν μας αρέσει το αφήνουμε στην άκρη.
437 
