Οι Αρκτουριανοί προσεδαφίστηκαν στην Αθήνα για δεύτερη φορά και είμαι σίγουρος πως η διαγαλαξιακή τιμωρία θα έπεφτε πάνω μου αμείλικτη αν τους ξαναέχανα. Τους θεωρώ έτσι και αλλιώς πολύ αυθεντικούς όσο και πρωτοπόρους σαν μπάντα αφού (σχεδόν) παίζουν μια κατηγορία μόνοι τους εδώ και αρκετά χρόνια.
Δε με χάλασε καθόλου η επανασύνδεσή τους απλά υποθέτω ότι με κανένα νέο album (έστω) μισοέτοιμο θα είχε λίγο περισσότερο νόημα αφού το “Sideshow Symphonies” ήταν του 2005 και έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε… ακόμα και σε αυτό το χωροχρονικό συνεχές.
Όπως και να ‘χει, καλοδεχούμενοι ήταν και αφού support και τέτοια πράγματα ήταν περιττά, μείναμε λίγο παραπάνω στο (Star)Gate1 περιμένοντας την απογείωση χωρίς πολλές ιστορίες να διηγηθούμε. Οι γαλαξιακοί πειρατές μας “έπιασαν απ’ τη μούρη” με “Evacuation Code” και “Ad Absurdum”, αλλά και ένα σε γενικές γραμμές αναμενόμενο setlist. Αυστηρά μιάμιση ώρα, τα κομμάτια μοιρασμένα απ’ όλα τα album, περίπου ότι έπαιζαν και στο “Shipwrecked in Oslo” DVD για όποιον το έχει δει, υποθέτω ότι περίπου έπαιξαν και στην προηγούμενη εμφάνισή τους εδώ, και περίπου ότι παίζουν όλα τα χρόνια που υπάρχουν σαν μπάντα από το 2005 μέχρι σήμερα.
Γενικά πολύ καλοστημένη σαν μπάντα πάνω στη σκηνή, με τα γνωστά κουστούμια τους, που σίγουρα προσθέτουν και αυτά την απόχρωσή τους στη θεατρικότητα της μουσικής. Ο ήχος αρκετά καλός και όλο το set τους αρκετά “σφιχτό” έως και “λιτό”. Ο Vortex (καλό album το προσωπικό του by the way) ντυμένος με μαύρο ζουρλομανδύα και μάσκα πιλότου, αν και να πω την αλήθεια δεν έδειχνε και τόσο επικίνδυνος (όχι όσο άλλοι τουλάχιστον), σίγουρα ξεχώριζε λόγω του μεγέθους του πάνω στη σκηνή. Υποψιάζομαι όμως ότι αυτή η “έλειψη κινδύνου” είναι και ένας λόγος που οι περισσότεροι θα αναπολούν τον Garm για τα φωνητικά. Αλλά αυτή είναι άλλη ιστορία, κλεισμένη εδώ και χρόνια.
Η διαφορά τώρα στις αντιδράσεις των κομματιών από το “Masquerade Infernale” σε σχέση με όλα τα (ας πούμε) νεότερα κομμάτια ήταν κάτι που μου έμεινε, αφού στο “Alone” και στο “Chaos Path” για παράδειγμα, επικρατούσε τρικυμία στο κοινό συγκριτικά με το υπόλοιπο set και όχι άδικα. Αυτό πρέπει να το γνωρίζουν και οι ίδιοι, αλλά μένει να δούμε αν μπορούν να κάνουν κάτι για αυτό. Κάτι άλλο που μου έμεινε ήταν το παίξιμο του Hellhammer που σε κάποιες στιγμές ένιωθα ότι άκουγα remix από πυροβολαρχία, απίστευτος!! Προς το τέλος και αφού τελείωσε η διαγαλαξιακή βόλτα, έπεσαν οι μάσκες και το σκλήρυναν αρκετά επιστρέφοντας στις πιο “σκούρες ρίζες” (βλ. “Aspera Hiems Symfonia”) μέχρι ένα κολασμένο “Radical Cut” που φύλαξαν για το κλείσιμο.
Και θα ήταν όλα καλά αν δεν μου έμενε μια λίγο περίεργη αίσθηση ότι ήταν αυτό που λένε μια “επαγγελματική νίκη”. Σε κάποιες στιγμές μου φάνηκε πως λείπει ο αυθορμητισμός ή το νεύρο και αυτό το κάτι παραπάνω που θα σε κάνει να το χαρείς και εσύ περισσότερο. Για να το πω απλά οι τύποι πατούσαν στη γη και όσο καλά και αν έπαιζαν απλά δεν έγινε η απογείωση που (προσωπικά) περίμενα ότι θα μπορούσε. Πώς είναι όταν μια μπάντα παίζει δύο μέρες στην ίδια πόλη και συνήθως τη δεύτερη μέρα είναι καλύτερα; Μόνο που αυτή τη φορά δεν είχε δεύτερη μέρα…
Arcturussetlist:
Evacuation Code Deciphered
Ad Absurdum
Nightmare Heaven
Deception Genesis
Alone
The Chaos Path
Deamonpainter
Painting My Horror
Hufsa
Master Of Disguise
Shipwrecked Frontier Pioneer
To Thou Who Dwellest In The Night
Raudt Og Svart
Radical Cut
Κείμενο/ photos: Πάνος Ματθαιογιάννης
870 
