Οι έλληνες Yianneis είναι μια πολύ περίεργη περίπτωση (από αυτές δηλαδή που απευθύνονται σε εμένα). Σύμφωνα με το δελτίο τύπου, η εξαμελής αυτή μπάντα θεωρεί πως η επανάσταση μπορεί κάλλιστα να ξεκινήσει από την τέχνη (εάν αναρωτιέσαι “ποια επανάσταση;” τότε σίγουρα ζεις σε άλλη χώρα).
Επίσης, περιγράφουν τη μουσική τους ως μια μίξη χαοτικού punk με κλασική ορχήστρα, που συναντάει ενίοτε το indie rock, την art pop, το freak folk, το trip hop ενώ σε σημεία jazzίζει. Avant Garde, για να μην πολυλογούμε! Ενδιαφέρον concept μεν, αλλά έχω συνηθίσει να κρατάω μικρό καλάθι σε ότι αφορά τέτοιου είδους εγχώριες προσπάθειες (και δε μιλάω αυθαίρετα, πιστέψτε με). Ας δούμε όμως τι έχει να προσφέρει το ντεμπούτο των Yianneis.
Ύστερα από ένα ιδιόρρυθμο “δελτίο ειδήσεων”, ξεδιπλώνονται εννέα συνθέσεις με μια άκρως πειραματική διάθεση και διάχυτη θεατρικότητα. Μια πρόταση διαφορετική από ότι συνήθως, με σωστές χρονικά εξάρσεις και όμορφες μελωδίες (όπου χρειάζονται). Επίσης είναι αρκετά τεχνικό, χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι περίπλοκο. Βασικά η ακρόαση του δίσκου, θυμίζει επίσκεψη στο θέατρο (κάτι που δεν κάνω συχνά, αλλά τέλος πάντων). Κάθε νότα, κάθε όργανο, κάθε ερμηνεία, έχει ένα σκοπό και όλα μαζί δίνουν μια καθόλα ολοκληρωμένη παράσταση (για λίγους ίσως, αλλά δεν πειράζει).
Στα αρνητικά βάζω την παραγωγή, η οποία είναι “ελληνική” (αυτό ακριβώς που φοβόμουν), όπως επίσης την προφορά στα φωνητικά (κλασικό φαινόμενο). Και η αλήθεια είναι πως θα προτιμούσα να ήταν ολόκληρος ο δίσκος ξενόγλωσσος, αλλά αυτό είναι μάλλον προσωπικό θέμα, οπότε δεν είμαι σίγουρος εάν θεωρείται όντως αρνητικό.
Συνοψίζοντας, το ντεμπούτο των Yianneis αποτελεί “τέχνη” η οποία όμως δεν απευθύνεται σε όσους αποζητούν κάτι συγκεκριμένο στα ακούσματά τους. Στόχος είναι να περάσουν ποικιλόμορφη μουσική (και όχι μόνο) που θα αγγίξει όσους διατηρούν ανοιχτό μυαλό για ιδιότυπες μορφές έκφρασης.
566 
