Κάποια συναισθήματα είναι γραφτό να σε κυνηγούν σαν φαντάσματα. Ο δρόμος μου προς το Fuzz αυτή τη φορά δεν ήταν και τόσο μοναχικός. Σκέψεις, μου ταλάνιζαν το μυαλό για αυτήν την μοναδική συναυλία που ήμουν έτοιμη εδώ και πολύ καιρό να ζήσω αφού η τελευταία αναβολή της με κέντριζε ακόμα περισσότερο στην προσέγγιση της.
Φτάνοντας στην είσοδο διαπιστώνω απίστευτο κόσμο απ’ έξω μολονότι το κρύο και το ότι η ώρα ήταν ήδη 10 λεπτά πριν τις 9! Αυτομάτως μου έρχεται η σκέψη: “δηλαδή, τι μπορεί να συμβαίνει μέσα;” Παραδόξως μέσα ήταν αρκετά γεμάτο μπορώ να πω, (πίστευα πως δεν θα μπορούσες να πάρεις ούτε ανάσα) μπορούσες άνετα τουλάχιστον να περπατήσεις. Ώσπου να φτάσω μπροστά έβλεπα στα πρόσωπα του κόσμου την χαρά της αναμονής, καλό αυτό. Έχεις τουλάχιστον την αίσθηση ότι θα ζήσεις κάτι πραγματικά υπέροχο. 2 μεγάλα ονόματα της Post σκηνής ήταν έτοιμα να μας ξετινάξουν. Γνωρίζοντας και τις 2 μπάντες για χρόνια και παρακολουθώντας απλά την μουσική τους πορεία, φανταζόμουν απλά τι μπορεί να ακολουθήσει.
Η ώρα ακριβώς 9.00 και οι Γάλλοι KWOON με την μικρή σχετικά ιστορία – αφού είναι στο προσκήνιο μόνο 6 χρόνια – βγήκαν με την άνεση της ήδη καταξιωμένης μπάντας, και πολύ καλά έκαναν γιατί απλά όπως αποδείχτηκε “το είχαν” που λέμε. Έχοντας επιρροές από πολλά δυνατά ονόματα της Post σκηνής ,κάνοντας συνεχώς περιοδείες σε όλη την Ευρώπη, ο Sandy και η παρέα του αποφάσισαν να μας κερδίσουν για άλλη μια φορά. Στην Ελλάδα έχουν φανατικό κοινό και αυτό φάνηκε και από την τελευταία τους επίσκεψη με τους PIANO MAGIC. Από τις 9.00 έως τις 10.20 περίπου οι KWOON μας μαγεύουν πραγματικά με τις απίστευτες μελωδίες τους, με τις γλυκές τους φωνές, τα κατά διαστήματα ξεσπάσματα τους, και την ζεστή τους συμπεριφορά στο Ελληνικό κοινό τους αφού δεν ξεχνούν να ευχαριστούν εγκάρδια και χαμογελαστά κάθε φορά μετά από το τέλος του κάθε κομματιού.
Το ότι τα κομμάτια δεν ήταν μόνο μουσικά (πράγμα που είθισται να συμβαίνει στο Post) και ενδιάμεσα είχαν και τραγούδια αυτό λειτούργησε θετικά στην ανταπόκριση του κόσμου αφού δεν ήταν και λίγοι αυτοί που τραγουδούσαν ταυτόχρονα. Τα παιδιά ήταν γεμάτα ενέργεια και η απόδοση τους και η στάση τους σου μαρτυρούσαν ότι ήρθαν να μας κατακτήσουν, να μας κάνουν να περάσουμε όμορφα, και να τους έχουμε σίγουρα στα υπ’ όψιν στο μέλλον. Και το κατάφεραν αβίαστα. Ήχος και χρώμα μπορούσαν να σε συνεπάρουν χαλαρά, αν και τα φωνητικά ήταν λιγάκι πιο πίσω από ότι θα έπρεπε, αλλά αυτό μπορεί να μην φάνηκε τελικά κιόλας.
Μια εκπληκτική επιλογή τραγουδιών/κομματιών έμελε να μας κλέψει την καρδιά, αφού το μεγάλο μπαμ της έναρξης τους έγινε με το άλμπουμ “When The Flowers Were Singing”. Η συνέχεια παιζόταν μεταξύ “Tales And Dreams” και “The Guillotine Show” εναλλάξ. Το set list : OVERTURE, SCHIZOPHRENIC, GREAT ESCAPE, ETERNAL JELLYFISH BALLET, EMILY WAS A QUEEN, BLUE MELODY, WARK, I LIVED ON THE MOON, BIRD, AYRON NORYA.
Να συμπληρώσω βέβαια κάπου εδώ πως σαν ομάδα ήταν πάρα πολύ καλά δεμένοι (παρόλο που από το 2010 και εδώ έχουν μείνει μόνο ο Sandy και ο Yoann στην μπάντα από την δημιουργία τους, πιο λίγοι πια αλλά με δυνατότερο ήχο σίγουρα), δεν εκτέθηκαν, και ο ντράμερ τους απλά ήταν το high light την νύχτας! Κάπου στις 10.20 μας αφήνουν αφού για πολλοστή φορά μας ευχαριστούν και στο ολιγόλεπτο διάλλειμα προσπαθώ να συνέλθω από όλα αυτά που ένιωσα, και με την απορία τι μπορεί να ακολουθήσει. Ξέροντας ότι θα σκάσει ο δυναμίτης MOGWAI με το πολύχρονο μουσικό βαρύ παρελθόν, είμαι έτοιμη για όλα.
10.30 και ενώ ο φωτισμός έχει πέσει σχεδόν στο ελάχιστο μια ολιγόλεπτη μουσική υπόκρουση μας κρατάει σε αγωνία για την μεγάλη εμφάνιση. Οι Σκωτσέζοι εμφανίζονται όπως ακριβώς τους περίμενα. Είχες την αίσθηση ότι το βάρος που κουβαλούσαν στον ήχο τους θα σε παρασύρει κάτω. Ένα αρκετά μεγάλο πρόγραμμα από την πιο σκληρή δισκογραφία τους, κάνοντας βέβαια πολλούς να αναρωτηθούμε γιατί κάποια κομμάτια έλειψαν. Μεγάλα κομμάτια βασισμένα στον βαρύ ηλεκτρικό ήχο, που νόμιζες πως άκουγες κάποιες στιγμές ένα απλά ατέλειωτο soundtrack . Τα δυναμικά τους περάσματα, το μελωδικό μπάσο, και η ηλεκτρική παραμόρφωση στις κιθάρες γέμισαν ούτε λίγο ούτε πολύ σχεδόν 2 ώρες με το πρόγραμμα τους. Είναι η μπάντα αυτή που νομίζεις όταν παίζουν πως είναι απίστευτα χαλαροί και βέβαια γνώστες της δύναμης που έχουν πάνω στην σκηνή και φυσικά κάπως έτσι είναι αφού σαν σχήμα είναι μαζί όλοι σχεδόν από το 1998, δεν θα μπορούσε απλά να είναι αλλιώς. Μετά λοιπόν από όλα αυτά τα χρόνια κοινής πορείας και 7 studio albums, συμμετοχές, soundtracks, remixes, και συνεργασίες ποικίλων μορφών, απλά δεν περιμένεις κάτι λιγότερο.
Ένα υπέροχο full set list WHITE NOISE, KILLING ALL THE FLIES, RANO PANO, I KNOW YOU ARE BUT WHAT AM I?, DEATH RAYS, NEW PATHS TO HELICON Pt1, I’M JIM MORRISON I’M DEAD, HOW TO BE A WEREWOLF, MEXICAN GRAND PRIX, YOU’RE LIONEL RICHIE, HUNTED BY A FREAK, MOGWAI FEAR SATAN και encore: 2 RIGHTS MAKE 1 WRONG, AUTO ROCK, GLASGOW MEGA-SNAKE.
Ο ήχος ήταν πολύ δυνατός και θέλω κάπου εδώ να πω πως υπήρχαν και στιγμές που ένιωθες το μπούκωμα. Θα αναγκαστώ όμως να κάνω μια παρένθεση βγάζοντας την αγανάκτηση μου ειλικρινά για άλλη μια φορά για το Ελληνικό “φανατικό” κοινό, που ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει, να στριμωχτείς, να πληρώσεις και να σπάσεις τα νεύρα των διπλανών σου, για να χαμουρευτείς, να χαβαλεδιάσεις ή ακόμα να κάνεις και δημόσιες σχέσεις σε έναν χώρο που πας για συγκεκριμένο σκοπό! Να ζήσεις ένα μοναδικό θέαμα. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω ευχηθεί να υπήρχε ένα σύστημα face control στην πόρτα και να εντόπιζε όλους αυτούς τους δήθεν και τυχάρπαστους και να τους πέταγε απέξω μη αφήνοντας τους να κάνουν πανηγύρι τέτοιες μουσικές συναντήσεις. Ή πριν ή μετά γίνονται αυτά, όταν μπεις μέσα, απλά πρέπει να αφεθείς, να ζήσεις. Με αυτήν όμως την κατάσταση αναγκάστηκα να αλλάξω 2-3 φορές θέση για να γλιτώσω και να απολαύσω χωρίς να χάσω τις μουσικές εξάρσεις των MOGWAI.
Εν κατακλείδι, μια μουσική συνάντηση και ένας πραγματικά απίστευτος συνδυασμός από 2 κορυφαίες μπάντες, που όμως κατ’ εμέ το προβάδισμα εδώ, σε αυτήν την βραδιά το είχαν οι KWOON. Ας με συγχωρέσουν οι οπαδοί των MOGWAI αλλά μου αρέσει να είμαι αληθινή και αντικειμενική, και απλά αυτό εγώ εισέπραξα. Η νύχτα αυτή ήταν πραγματικά γεμάτη, από ήχους, χρώματα, συναισθήματα, και απορίες για κάτι που ενδεχομένως (πάντα) θέλουμε παραπάνω. Είναι η λαχτάρα να αρπάξουμε ότι περισσότερο γίνεται. Ας προσπαθούμε λοιπόν (όσο μπορούμε) να είμαστε όλοι παρόντες. Να το ζούμε κάθε live μέχρι την τελευταία του νότα. Σχεδόν 12.30, έχει πολύ κρύο έξω, και θα έχω τους ήχους των πιο αυθάδικων Post κιθαρών για πολλές ώρες ακόμα να με τριγυρνούν.
ΕΛΕΝΗ ΛΙΒΕΡΑΚΟΥ (photo/report)
619 
