Οι Lacuna Coil είναι η περίπτωση συγκροτημάτων που με κάθε νέο του album ο κόσμος έχει ήδη τη δική του άποψη πριν καν το ακούσει, ακόμα κι αν αυτή είναι καλή ή κακή. Κάτι που συμβαίνει στα περισσότερα female fronted σχήματα δηλαδή.
Οι Ιταλοί, μετά το “Shallow Life”, το οποίο ξένισε αλλά δεν απογοήτευσε ενώ ταυτόχρονα – όπως φαίνεται και σήμερα – (ξανά)καθόρισε την ηχητική μορφή των Lacuna Coil, φαίνεται να προχωράνε με τον ίδιο τρόπο και στο “Dark Adrenaline” το οποίο είναι μια ποιοτική πρόοδος του προκατόχου του. Ολοφάνερο σ’ αυτόν τον τομέα είναι το ανεβασμένο επίπεδο του Andrea Ferro, του οποίου τα φωνητικά εκτός από περισσότερο ενεργά και πιο ταιριαστά με τα κομμάτια είναι και βελτιωμένα ως προς τη προφορά τους. Πρωταγωνιστικό όμως ρόλο στο θέμα “φωνή” έχει φυσικά η Christina Scabbia η οποία τις πιο ενδιαφέρουσες (και άγνωστες) δυνατότητες της φωνής της τις έδειξε στο “Shallow Life” με τη δουλειά της στο νέο LP των Lacuna Coil να είναι λιγότερο πολύπλοκη ως προς αυτό το θέμα.
Το “Dark Adrenaline” είναι επίσης πιο δυναμικό απ’ τα προηγούμενα albums των Ιταλών με λιγότερες μπαλαντο-στιγμές, γρηγορότερα και σχεδόν gothic riff, καλύτερο συνδυασμό φωνητικών και καλύτερη στιχουργία κι όλα αυτά πάντα στο ίδιο μοτίβο με τον προηγούμενο δίσκο των Lacuna Coil. Οι καλύτερες στιγμές αυτού του αποτελέσματος βρίσκονται περισσότερο στα “Trip the Darkness”, “Upside Down” και “Intoxicated”. Στο album βρίσκουμε επίσης και διασκευή σε ένα απ’ τα χαρακτηριστικότερα κομμάτια των, πλέον διαλυμένων, R.E.M το “Losing my Religion”. Ποτέ κανείς δεν το κάνει, κι ούτε και χρειάζεται κι όλας, να περιμένει ένα σπουδαίο αποτέλεσμα από παρόμοιες ενέργειες/προσπάθειες αλλά τουλάχιστον η εκδοχή των Lacuna Coil συνεχίζει τη διασκεδαστική ροή του δίσκου.
Και τώρα ας αρχίσουν οι συγκρίσεις: Το “Dark Adrenaline” είναι καλύτερο απ’ τις τελευταίες προσπάθειες άλλων μεγάλων ονομάτων στον χώρο (Within Temptation, Evanescence, Nightwish) και για πολλούς θα θεωρείται ο καλύτερος δίσκος των Lacuna Coil. There.
572 
