Το “Orange” έρχεται απ’ ευθείας από το τσουβάλι των 70s, είναι ακόμη ένα κρυφό prog δυναμιτάκι που προσπαθεί να εκφράσει τις επιρροές των δημιουργών του διατηρώντας το προσωπικό τους ύφος. Κάπως παλιομοδίτικο, το τέταρτο LP των Γερμανών Dark Suns κλίνει περισσότερο σε rock ύφος.
Πρώτα απ’ όλα, τα αξιοπρόσεκτα φωνητικά αλά Mars Volta του drummer Niko Knappe, ιδιαίτερα στις υψηλές νότες τους, σημαδεύουν σημαντικά το “Orange”. Μουσικά τώρα, έχουμε κλασσικό progressive με ψυχεδελικά στοιχεία, έναν παραλληλισμό ανάμεσα στους Pink Floyd και τους Moody Blues. Σε όλο αυτό βοήθησε σημαντικά το γεγονός πως το συγκρότημα αποφάσισε να ηχογραφήσει το νέο του album live και χωρίς διακοπές στο studio. Ο ήχος βγαίνει σε σημεία περισσότερο σαν art rock μοιάζοντας αμυδρά με τις αργές και φουτουριστικές στιγμές των Dredg στο “The Pariah, The Parrot, The Delusion” ή τις δυναμικότερες στιγμές του “Wilderness Heart” των Black Mountain.
Με μια ματιά αποκλειστικά στον ήχο των Dark Suns, το σίγουρο είναι ότι έχουν διοχετεύσει στο “Orange” μερικές εξαιρετικά καλές ιδέες που από μια μεριά προσπαθούν κι αυτές να επαναφέρουν στο προσκήνιο τη ξεχασμένη πτυχή του prog, κάτι που πολλές μπάντες κάνουν τελευταία (βλέπε Opeth).
532 
