Με τη θεωρία ότι κάποιοι άνθρωποι σκέπτονται ότι ένα κβαντικό άλμα είναι ένα αρκετά μεγάλο άλμα, προήλθε η κεντρική ιδέα των Αθηναίων Persona Non Grata στη δισκογραφική τους αυτή δουλειά με τίτλο “Quantom Leap”. Η θεωρία αυτή ισχύει στη κβαντική φυσική και στην πραγματική ζωή δεν μπορεί να υπάρξει αυτό, όχι όμως στην περίπτωση της μπάντας.
Το συγκρότημα θεώρησε “Quantom Leap’’ το “άλμα’’ που έκανε σε μια μεγαλύτερη δισκογραφική εταιρεία και την καθιέρωση στην άνοδό τους. Από ότι καταλάβατε το γκρουπ κινείται στο φάσμα του progressive metal. Η προσπάθειά τους μέσα από αυτό το άλμπουμ τη βρίσκω μέτρια και αυτό γιατί ενώ έχουν φοβερή παραγωγή, πολύ καλή φωνή και ωραίες σχετικά ιδέες, κάπου το χάνουν. Τα πολλά μπουκωμένα electronic πλήκτρα και ο χαρακτήρας που δίνουν στα κομμάτια κάνουν το δίσκο να υστερεί και να χάνεται στη προσπάθεια να δημιουργήσουν την απαιτούμενη “ατμόσφαιρα’’. Το δεύτερο αρνητικό που παρατήρησα λαμβάνει χώρα πίσω από τις κιθάρες όπου τις βρίσκω πολύ “φλύαρες’’ με ανούσια γλυκανάλατα solo ξεσπάσματα και θα μπορούσαν να τα αποφύγουν ως ένα βαθμό γιατί γίνονται κουραστικοί και χάνεται η ουσία. Στο σημείο αυτό να προσθέσω ότι τα τύμπανα είναι καταπληκτικά με φοβερές αλλαγές και μαζί με τον τραγουδιστή αποτελούν το ατού της μπάντας. Το cd αποτελείται από 11 συνθέσεις με μερικές από αυτές να είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις πότε τέλειωσε η μία και πότε άρχισε η άλλη. Μοιάζουν δηλαδή σαν μια ενιαία ενότητα και αν δεν υπήρχαν αυτά τα ελάχιστα δευτερόλεπτα που μεσολαβούν από το ένα κομμάτι στο άλλο δεν θα διάφεραν πολύ μεταξύ τους και θα φάνταζαν σαν συνέχεια του προηγούμενου. Προσωπικά τον βρήκα βαρετό και κουραστικό, αν πάλι εσάς σας αρέσει το progressive έτσι, ασχοληθείτε μαζί τους.
506 
