Συνήθως όταν πρόκειται να σας παρουσιάσουμε ένα άλμπουμ ξεκινάμε από την ανάλυσή του, συνεχίζουμε αναφέροντάς σας τα -κατά τη γνώμη μας πάντα- θετικά ή/και αρνητικά στοιχεία του και μερικές φορές καταλήγουμε στο να σας προτρέψουμε ή να σας αποτρέψουμε (από το) να το αγοράσετε.
Σωστά; Ε, λοιπόν μ’ αυτό το άλμπουμ λέω να το πάρω αλλιώς και για την ακρίβεια, ανάποδα… Όχι μόνο γιατί τυχαίνει να είμαι “ανάποδος” ή αν θέλετε ανατρεπτικός χαρακτήρας και μισώ τη ρουτίνα αλλά κυρίως γιατί αυτό το άλμπουμ το αξίζει.
Λοιπόν, υποθέτουμε ότι αγόρασες το εν λόγω cd. (Μου επιτρέπεις να σου μιλάω στον ενικό, ε; Ευχαριστώ.) Τι κάνεις αμέσως μετά; Απλά πας σπίτι, ανοίγεις το cd player, πατάς το play και το ακούς; Όχι βέβαιαααα… Έτσι όπως το βλέπω εγώ έχεις δύο επιλογές:
1) Καβαλάς το αυτοκίνητό σου ή τη μηχανή σου ή ακόμα και το ποδήλατό σου βρε αδερφέ (αν ισχύει το δεύτερο ή το τρίτο έχεις μετατρέψει λίγο πριν το cd σε mp3 για μεγαλύτερη ευκολία και άνεση), διαλέγεις την αγαπημένη σου, δοκιμασμένη διαδρομή και στο ξεκίνημά της πατάς το play…
2) Πας σπίτι ή γιατί δεν έχεις μέσον ή γιατί δεν έχεις όρεξη ή γιατί έτσι γουστάρεις! Πας κατευθείαν στο μπάνιο, γεμίζεις τη μπανιέρα με νερό (κατά προτίμηση πολύ ζεστό), βάζεις μέσα τα αγαπημένα σου άλατα, αφρόλουτρο και παπάκια, ανάβεις τα κεράκια σου, γεμίζεις ένα ποτήρι με το αγαπημένο σου κρασί ή μπίρα ή whatever, γδύνεσαι (προαιρετικά), πατάς το play και ξαπλώνεις στη μπανιέρα. Τέλος, αγκαλιάζεις τον/τη σύντροφό σου (που έχει ήδη πάρει θέση εκεί) ή απλά τον εαυτό σου και κλείνεις τα μάτια…
Τα υπόλοιπα είναι στη βούληση, στα γούστα και στη φαντασία του καθένα…
Αν αναρωτιέσαι τι απ’ τα δύο επέλεξα εγώ, θα σου πω ότι δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει ότι απ’ τη στιγμή που πάτησα το play αισθάνθηκα καμιά δεκαριά αόρατους μικροσκοπικούς “γάντζους” να βγαίνουν από το cd, να αγκιστρώνονται στο αιθερικό μου σώμα και να το παίρνουν μακριά, να το ταξιδεύουν σε μέρη που συχνά έχει ανάγκη να επισκέπτεται αλλά σπάνια έχει τη δυνατότητα γιατί πολύ απλά πρέπει να περιμένει το κατάλληλο μεταφορικό μέσον. Ένα απ’ αυτά τα μέσα είναι και ένα πολύ καλό cd σαν κι αυτό.
Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να έχει κανείς ιδιαίτερες γνώσεις πάνω στη μουσική για να καταλάβει ακούγοντάς το την πολύ καλή χημεία που έχουν τα μέλη των STRANGEWAYS, τις σωστές δόσεις επαγγελματισμού αλλά και ευαισθησίας, αν θέλεις. Τις σωστές δόσεις… Ακούγεται περίπλοκο αλλά δεν είναι. Όταν υπάρχει χημεία μεταξύ δύο ή περισσότερων ανθρώπων όλα κυλάνε απλά και αβίαστα. Δεν διαφέρει και πολύ από την ερωτική χημεία που έχει ένα ζευγάρι.
Πολύ συχνά στην προσπάθειά μας να αναλύσουμε ένα cd αναφέροντας τα τεχνικά χαρακτηριστικά του απομακρυνόμαστε απ’ την ουσία. Ξεχνάμε ότι η μουσική εκτός από καλλιτεχνία είναι πάνω απ’ όλα έμπνευση, ανάγκη έκφρασης. Και ότι οι βιρτουόζοι μουσικοί εκτός από επαγγελματίες καλλιτέχνες είναι και άνθρωποι. Ευτυχώς λοιπόν που υπάρχουν συγκροτήματα όπως οι STRANGEWAYS που μας το θυμίζουν αυτό γιατί το έχουμε πραγματικά ανάγκη.
Το “Age Of Reason” είναι ένα χαλαρωτικό, ταξιδιάρικο, laid back άλμπουμ. Προσωπικά τα περισσότερα τραγούδια μού άφησαν μια γεύση από EAGLES. Τι κι αν δεν έχει ιδιαίτερες φωνητικές εξάρσεις, πομπώδη keyboards ή ανατρεπτικά guitar solos; Εγώ το βρήκα εξίσου απελευθερωτικό, με έναν παράξενο, σχεδόν λυτρωτικό τρόπο… playing it over and over (and over again…) Κάτι που -κακά τα ψέματα- όλοι έχουμε ανάγκη στην αμείλικτη και σκληρή εποχή που διανύουμε…
Σοφία Ρεντούμη
ΥΓ.: Είμαι σίγουρη ότι αρκετοί κριτικοί -με ή χωρίς εισαγωγικά- θα σπεύσουν να θάψουν το εν λόγω cd. Πριν το κάνουν όμως ας αναρωτηθούν αυτό: Αν συγκροτήματα του βεληνεκούς των STRANGEWAYS, με ένα “Native Sons” και ένα “Walk in The Fire” στο βιογραφικό τους (και όχι μόνο), δεν έχουν δικαίωμα να κάνουν κάτι “δικό τους”, καθαρά από ανάγκη έκφρασης και όχι εντυπωσιασμού, ποιοι το έχουν;
560 
