EUROPE

Στην αδιάφορη για να μην πούμε «άσχετη» με το hard rock Ελλάδα οι περισσότεροι τους μάθαμε το 1987, αφού έμελλε να γράψουν το soundtrack του μεγαλύτερου μέχρι τότε αθλητικού θριάμβου της Ψωροκώσταινας…

Στην υπόλοιπη Ευρώπη και την Αμερική τους γνώρισαν το 1986, όταν το hard rock άρχισε να γίνεται δημοφιλές και ν’ ακούγεται μέσω του MTV ακόμα και στα πιο χλιδάτα σαλόνια του πλανήτη. Στην γενέτειρα τους Σουηδία και στον παράδεισο του hard rock Ιαπωνία τους ήξεραν από το 1983…

Το να γράψει ένας φανατικός οπαδός των Europe, όπως ο υποφαινόμενος την ιστορία της μπάντας που τον έβαλε στην μαγεία του hard rock, αποτέλεσε μοναδικό κίνητρο και μεγάλη πρόκληση…

Ήταν κάπου το 1979 όταν σ’ ένα προάστιο έξω από την Στοκχόλμη τα Upplands Vasby, στα οποία απ’ ότι φαίνεται βγαίνει το μαγικό νερό, που ποτίζει σπουδαίους hard rock μουσικούς, όπως οι Europe, Talisman, Treat, ΗΕΑΤ κ.α. εμφανίστηκε μία μπάντα με το όνομα Force. Η ονομασία είναι επηρεασμένη από το album των UFO “Force It“.

Ο Joakim Larsson κατά κόσμο “Joey Tempest” (φωνητικά) και ο John Norum (κιθάρες), σε ηλικία 15-16 ετών, μεταξύ άλλων είχαν δυο πράγματα κοινά, που έμελλε να δημιουργήσουν την μοναδική χημεία που υπάρχει ανάμεσα τους και η οποία αποτελεί το κύριο συστατικό του μύθου των Europe… Την αγάπη τους για το hard rock και τα ταξίδια ανά τον κόσμο… Μάλιστα πήγαιναν παρέα στην Στοκχόλμη και στο Λονδίνο για να δουν των Thin Lizzy, Deep Purple, Rainbow, Led Zeppelin και οι Whitesnake…

Οι Force στην αρχή έπαιζαν διασκευές από τις αγαπημένες τους μπάντες, ωστόσο το συνθετικό δαιμόνιο και ταλέντο του Joey Tempest δεν άργησε να φανεί και φυσιολογικά τους οδήγησε στην συγγραφή και στην απόδοση live των δικών τους τραγουδιών… Ήδη στην Σουηδία άρχισε να δημιουργείται μεγάλος ντόρος γύρω από τους Force, αφού οι Joey Tempest (φωνητικά), John Norum (κιθάρες), Tony “Reno“ Niemistö (drums) και Peter Olsson (μπάσο), έδειχναν να το έχουν πάρει σοβαρά και να ξοδεύουν ατελείωτες ώρες σε πρόβες και live μέσα και γύρω από την Στοκχόλμη, σε σχολεία και μικρά φεστιβάλ… Μπορεί χρήματα να μην υπήρχαν ούτε για δείγμα, ωστόσο υπήρχε η μεγάλη αγάπη των φίλων τους από τα Upplands Vasby, οι οποίοι τους βοηθούσαν σ’ ότι χρειάζονταν…

Οι Force ηχογράφησαν ένα demo το 1981 με τον Thomas Witt (220 Volt). Την ίδια χρονιά ο Peter Olsson παραιτήθηκε από τη μπάντα, επειδή ο «γόης» Joey Tempest του πήρε το κορίτσι… Κάκιστη επιλογή… Τι σημασία μπορεί να έχει ένα κορίτσι μπροστά στην αιώνια δόξα των Europe… (καλά μην βαράτε) Το μόνο που κατάφερε, ακολούθως ήταν να κυκλοφορήσει μόλις δύο 7-ιντσα με τους άγνωστους Power. Αντικαταστάτης του ήταν ο John Levén. Ωστόσο η πρώτη θητεία του John Leven στους Force ήταν μικρής διάρκειας αφού μετά από μερικούς μήνες αποφάσισε να μεταπηδήσει στο προσωπικό σχήμα κάποιου Yngwie J. Malmsteen. Αντικαταστάτης του ένας από τους καλύτερους μπασίστες στο hard rock, που ακούει στο όνομα Marcel Jacob (Talisman για τους άσχετους), ο οποίος μέχρι εκείνη την στιγμή ήταν μπασίστας του Malmsteen!!! Κι επειδή οι Σουηδοί μουσικοί είναι κάτι σαν τους Σέρβους μπασκετμπολίστες, τους Έλληνες μπασκετικούς δημοσιογράφους ή τους συνδικαλιστές όλου του κόσμου (μεταφ. μασόνοι), όπως προφανώς επέβαλλε ο «καλόβολος» χαρακτήρας του Yngwie, ο Leven επέστρεψε στους Force και ο Jacob στους Rising Force!!! Αποτέλεσμα της συνεργασίας των Force με τον Jacob αποτέλεσε το τραγούδι “Black Journey for My Soul“, το οποίο συμπεριλήφθη στον δεύτερο δίσκο των Europe- Wings of tomorrow με τον τίτλο Scream of anger, ένα απίστευτο power τραγούδι το οποίο έχουν διασκευάσει μέχρι σήμερα καμιά δεκαριά death και power metal μπάντες…

Η μπάντα έστειλε τα demo της σε αρκετές σουηδικές δισκογραφικές εταιρείες, παίρνοντας την ίδια μονότονη απάντηση… «Κουρευτείτε, τραγουδήστε στα σουηδικά και μαλακώστε την μουσική σας»… Η μπάντα όμως ανυποχώρητη στο rock n’ roll όνειρο της, συνέχισε να δουλεύει… Το 1982 η τότε «σύντροφος» του Joey, Anita Katila (αδερφή του drummer των Power, Jari Katila), έστειλε το demo τους στον σουηδικό διαγωνισμό Rock-SM, όπου λάμβαναν μέρος νέες μπάντες. Το έπαθλο ήταν ένα συγκεκριμένο χρηματικό ποσό και βεβαίως ένα δισκογραφικό συμβόλαιο. Σε αυτό το σημείο ήρθε και η καθοριστική απόφαση αλλαγής του ονόματος της μπάντας από Force σε Europe. Πράγματι έλαβαν μέρος λοιπόν, ως Europe πλέον, και σαφώς βγήκαν πρώτοι ανάμεσα σε 4000 μπάντες, ο Joey Tempest αναδείχτηκε καλύτερος τραγουδιστής και ο John Norum καλύτερος κιθαρίστας, με το κοινό να ζητωκραυγάζει συνεχώς “Europe! Europe! Europe!”. Τα σημάδια έδειχναν ότι κάτι μεγάλο είχε ξεκινήσει… Διοργανωτής του ROCK-SM ήταν ο ιδιοκτήτης μιας μικρής σουηδικής δισκογραφικής εταιρείας της Hot Records, ο περιώνυμος κ. Thomas Erdman, ο οποίος μόλις είδε ότι τον διαγωνισμό του κέρδισε μια hard rock μπάντα απογοητεύτηκε, αφού το όνειρο της δημιουργίας των νέων ABBA όπως το είχε εκείνος στο μυαλό του, δεν συμπεριελάμβανε ούτε μακριά μαλλιά, ούτε κιθάρες που λειώνουν σίδερα, ούτε βέβαια έναν frontman με μουστάκι (όπως ήταν εκείνη την εποχή ο Joey Tempest, έχοντας σαν πρότυπο τον Phil Lynnot)… Ωστόσο έκανε την καρδιά του πέτρα και αποφάσισε να γίνει ο manager τους έχοντας βέβαια σαν στόχο στην πορεία να τους μεταλλάξει σ’ αυτό που ο ίδιος είχε στο μυαλό του…

Κάπως έτσι, το πρώτο τους ομώνυμο album δεν άργησε να κυκλοφορήσει. Σκληρό μελωδικό hard rock που ακουμπούσε epic/power φόρμες με αρκετές επιρροές από Thin Lizzy και Rainbow. Ύμνοι όπως τα “In The Future To Come“, “Seven Doors Hotel” και “The King Will Return“, power αναφορές στα Children of this time και Memories, και βέβαια ένα υπέροχο instrumental από τον θεό John Norum, “Boyazont“, το οποίο απέδειξε ότι η μπάντα είχε στις τάξεις της έναν κιθαρίστα πολύ μεγάλης κλάσης και προοπτικής! Υποσημείωση… Όταν οι Europe έβγαλαν το συγκεκριμένο album, ήταν όλοι τους κάτω από 20 χρονών!!! Το album σημείωσε μεγάλη επιτυχία στην γενέτειρα τους Σουηδία φτάνοντας στο Νο 8 των charts, ενώ ιδιαίτερη αναγνώριση έτυχε και στην Ιαπωνία, όπου κυκλοφόρησε σαν single το Seven doors hotel, το οποίο μπήκε στο top 10 των single charts, ενώ προβλήθηκε στην Ιαπωνική τηλεόραση το video clip του In the future to come… Ένα video που πολύ λίγοι είχαν δει μέχρι πρότινος, ωστόσο η εποχή του Internet και του youtube μας προσέφερε τη δυνατότητα να έχουμε πρόσβαση σε τόσο σπάνιους θησαυρούς…

Μετά το τέλος της περιοδείας στην Σουηδία, η μπάντα μπήκε εκ νέου στο στούντιο ηχογραφώντας το δεύτερο album τους Wings of Tomorrow το οποίο κυκλοφόρησε ένα χρόνο μετά το ντεμπούτο τους… Oι Europe σε μεγάλα κέφια συνεχίζουν να μας χαρίζουν μερικούς ακόμη ύμνους… Ενδεχομένως το συγκεκριμένο cd να είναι το μοναδικό στο οποίο «λάμπουν» και ο Tempest και ο Norum… Πολύ πιθανόν καλλιτεχνικά να είναι το καλύτερο τους album… Σίγουρα είναι το αγαπημένο των ίδιων και της συντριπτικής πλειοψηφίας των οπαδών τους… Τόσες πολλές τραγουδάρες μαζί ίσως να μην μαζεύτηκαν ποτέ ξανά σ’ ένα δίσκο των Europe… “Stormwind“, “Scream Of Anger“, “Open Your Heart“, “Treated bad again“, “Wings Of Tomorrow“, “Wasted time” και “Dreamer“. Στο συγκεκριμένο album υπάρχει κι ένα φανταστικό instrumental από το Norum το “Aphasia“. Το single “Open Your Heart” επέδειξε ότι η μπάντα δειλά δειλά έριχνε το βλέμμα της στην αμερικανική αγορά… Η CBS Records επέδειξε ενδιαφέρον υπογράφοντας στην μπάντα διεθνές συμβόλαιο… Ο ίδιος ο Joey Tempest σχολίασε για εκείνη την εποχή: “I think one of the most important albums for the band was Wings of Tomorrow. We were learning how to write songs and John started playing some really cool stuff on the guitar. We became a better band and that was a good period for the band.” Εν τω μεταξύ, λόγω της τουρνέ για το συγκεκριμένο album υποχρεώθηκαν να προσλάβουν τον Gunnar “Mic” Michaeli (Avalon, Universe) φίλο της μπάντας από τα Upplands Vasby για να καλύψουν τα keyboards. Έπειτα από μερικές εμφανίσεις στη συγκεκριμένη τουρνέ, ο σπουδαίος ντράμερ Tony Reno εκδιώχτηκε από τον manager Thomas Erdman, χωρίς να το γνωρίζει η μπάντα!!! Επίσημη δικαιολογία ότι δεν είχε αφοσιωθεί όσο έπρεπε στην μπάντα, προτιμώντας τις γκομενίτσες από τις πρόβες. Πραγματική αιτία; Σιγά σιγά η μπάντα έπρεπε να αφήσει κατά μέρος τις metal επιρροές της… Και το power/prog παίξιμο του Tony Reno στα δύο πρώτα τους cd αν μη τι άλλο ήταν σήμα κατατεθέν του ήχου τους. Δυστυχώς το μόνο που κατάφερε είναι ένα album με τους Geisha, ενώ σήμερα εργάζεται σε μια εταιρεία υπολογιστών στα Uppland Vasby, μη θέλοντας ν’ ακούσει τίποτα για τους Europe. Τον Αύγουστο του 1984 οι Europe προβαίνουν στην πρόσληψη του Hakan “Ian” Haugland από τους Trilogy. Συγχρόνως μονιμοποιείται ως μέλος τους κι ο Mic Michaeli. Κάπου εκεί κυκλοφόρησε το “Rock The Night” σε 7-ιντσο, ειδικά για το soundtrack μιας ταινίας με τίτλο “On The Loose“. Στην ταινία παίζει κι ο Joey Tempest! Tα υπόλοιπα δύο τραγούδια αυτού του ep, “On The Loose” και “Broken Dreams“, ηχογραφήθηκαν εξ ολοκλήρου από τον Joey Tempest με τη βοήθεια drum–machine!!! Όποιος θέλει να δει την συγκεκριμένη ταινία δεν έχει παρά να επισκεφτεί τον παράδεισο του youtube στις παρακάτω διευθύνσεις:

video 1
video 2
video 3

Μερικούς μήνες αργότερα ζητήθηκε από τον Joey Tempest να γράψει ένα τραγούδι για ένα φιλανθρωπικό project το Swedish Metal Aid… O Joey έγραψε το “Give a Helping Hand” στο οποίο συμμετείχαν τα μεγαλύτερα αστέρια της σουηδικής rock και metal σκηνής, ενώ την παραγωγή είχε αναλάβει ο κιθαρίστας των επίσης ανερχόμενων τότε Easy Action, Kee Marcello!!!

Τον Σεπτέμβρη του 1985 άρχισαν να ηχογραφούν το τρίτο τους album. Για παραγωγός επιλέχθηκε ο ιστορικός παραγωγός των Journey και μηχανικός ήχου των Lynyrd Skynyrd (ήταν μέσα στο μοιραίο αεροπλάνο, αλλά επέζησε) Kevil Elson, αφού πρώτα αρνήθηκαν οι Dieter Dierks (Scorpions) και Bruce Fairbairn (Bon Jovi), μην διαβλέποντας κάποιο hit στο υλικό που τους παρουσιάστηκε… Κάποιες ανεπιβεβαίωτες φήμες λένε ότι το Carrie ο Joey Tempest το είχε γράψει για τους Scorpions!!! Όλοι μέσα και γύρω από την μπάντα διέβλεπαν ότι έρχεται κάτι μεγάλο… Και μόνο το γεγονός ότι το album θα κυκλοφορούσε μέσω της Epic (θυγατρική της τότε CBS, η οποία πλέον έχει συγχωνευθεί στη Sony / Bmg), έλεγε πολλά… Ωστόσο η ατυχία χτύπησε τους Europe. Εν μέσω ηχογραφήσεων ο Joey Tempest παρουσίασε πρόβλημα στις φωνητικές του χορδές… Αποτέλεσμα αυτού ν’ αλλάξουν studio και από την κρύα Σουηδία να μεταφερθούν στα πιο θερμά κλίματα της Ελβετίας και των ΗΠΑ… Τελικά στις 26 Μαΐου το album κυκλοφόρησε υπό τον τίτλο “The final countdown“, το οποίο έμελλε να τους κάνει γνωστούς σε όλη την υφήλιο και για μία περίοδο να τους αναδείξει ως το πιο hot hard rock όνομα παγκοσμίως, μαζί με τους Bon Jovi… Εκτός του θρυλικού και κλασικού ομότιτλου κομματιού, πολλά και ποικίλα είναι τα αξιόλογα τραγούδια σε αυτό το ανεπανάληπτο album: “Rock The Night“, “Carrie“, “Ninja“, “Cherokee“, “Heart Of Stone“, “Love Chaser“. O ήχος σαφώς πιο μαλακός, τα τραγούδια σαφώς πιο εύπεπτα, η μίξη εξαφάνισε τις ρυθμικές κιθάρες και ανέδειξε τα πλήκτρα, ο John Norum βράζει στο ζουμί του, o Thomas Erdman πουλάει άμμο στην Σαχάρα και ο Joey Tempest αναδεικνύεται σε sex symbol (τύφλα να έχει ο Sakis)! Πέραν της όποιας κακής υπερπροώθησης έτυχε το album, ειδικά σε μη rock ΜΜΕ, γεγονός που τους ανέδειξε ως την πιο μισητή μπάντα στους τρουμεταλλάδες της εποχής, σημασία έχει η μουσική… Κι εκεί οι Europe απέδειξαν ότι ήταν, είναι και θα είναι αφρόκρεμα στο hard rock στερέωμα…

Η επιτυχία ξεκίνησε αρχικά στις σκανδιναβικές χώρες και ακολούθησε η υπόλοιπη Ευρώπη! Το στοίχημα των Europe ήταν πλέον η κατάκτηση της δύσκολης Βρετανίας και βέβαια των ΗΠΑ… Το στοίχημα της Βρετανίας κερδήθηκε σχετικά εύκολα αφού έφτασαν στο Νο1, πριν καν μπει το 1987… Στην Αμερική ήταν πολύ δυσκολότερα τα πράγματα, αφού εκείνη την εποχή υπήρχε πολύ μεγάλος ανταγωνισμός, ιδιαίτερα όταν όλοι προσπαθούσαν να πλασάρουν τους Europe ως τους Ευρωπαίους Bon Jovi. Ήταν φυσιολογικό να γνωρίσουν κι εκεί μεγάλη επιτυχία, το album έγινε 3 φορές πλατινένιο, ωστόσο η σύγκριση με τους Bon Jovi (οι οποίοι από εκείνη την εποχή, μέχρι και σήμερα, αποτελούν εθνική υπόθεση των αμερικανών), απέβη εις βάρος τους και στις εντυπώσεις και στις πωλήσεις… Το “The final countdown” έφτασε στο Νο 8 του Billboard 200 chart, ενώ το Carrie έφτασε στο Νο 3 των Billboard Hot 100 chart… Αντιθέτως στην Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο οι Europe τα πήγαν θριαμβευτικά μπαίνοντας στο βιβλίο Γκίνες αφού το single του The final countdown, βρέθηκε παράλληλα στο Νο 1 σε 26 διαφορετικές χώρες!!! Μέχρι σήμερα το album έχει πουλήσει 8 εκατ. κόπιες και 8 εκατ. singles, καθόλου άσχημα θα έλεγα για μια hard rock μπάντα από την Σουηδία και όχι από την Αμερική ή την Βρετανία…

Εν τω μεταξύ εκείνη την εποχή ότι έπιαναν οι Europe γινόταν χρυσός… Η μπάντα ανέλαβε την συγγραφή και την παραγωγή του ντεμπούτου album της αδερφής του John Norum, Τone “One of the Kind“… To album κυκλοφόρησε από την CBS, με την συμβολή του Joey Tempest και σημείωσε πολύ μεγάλη επιτυχία… Τραγούδια όπως τα “Stranded“, “If I were queen“, “This is love“, “Playing with fire” και “Can’t you stay” άνετα θα μπορούσαν να βρίσκονται σε κάποιο album των Europe.

Το να κάτσω να γράψω για την επιτυχία των Europe στην Ελλάδα, μάλλον είναι άσκοπο… Οι περισσότεροι που μπαίνετε στο συγκεκριμένο site γνωρίζετε τι έχει γίνει… Το θρυλικό τραγούδι στιγμάτισε τη μεγάλη και πρωτοφανή, για τα ελληνικά δεδομένα τότε, επιτυχία της εθνικής μας κι έτσι οι Europe και η έννοια hard rock άρχισαν μέρα με τη μέρα να εισβάλλουν ολοένα και περισσότερο στην τότε λαϊκή και pop καθημερινότητα του μέσου Έλληνα ακροατή. Για αρκετούς μήνες (!!!!) το κομμάτι βρισκόταν στις πρώτες θέσεις του ελληνικού Top-10 και παιζόταν ασταμάτητα σε ραδιόφωνα και τηλεόραση!

Αυτό που θα πρέπει να σημειώσω είναι ότι δεν είναι αλήθεια πως οι Europe έγιναν γνωστοί λόγω του Ευρωμπάσκετ και του Γκάλη, όπως κοροϊδευτικά αναφέρουν κάποιοι άσχετοι μουσικοκριτικοί της πλάκας, θέλοντας να υποτιμήσουν την μπάντα… Οι Εurope ήδη από τα τέλη του 1986 είχαν φτάσει στην κορυφή των charts σε ολόκληρη της Ευρώπη… Η αλήθεια είναι ότι το καλοκαίρι του 1987 που έγιναν γνωστοί στην Ελλάδα, ήταν ήδη σούπερ σταρς… Αφήστε που εμείς τους μάθαμε με κιθαρίστα τον Marcello, ενώ οι Σουηδοί έγιναν μεγάλοι με κιθαρίστα το Norum!!!! (πως τα λέω ο άτιμος)

Φαινομενικά τα πάντα στον «πλανήτη Europe» έδειχναν θριαμβευτικά… Οι Σουηδοί βρίσκονταν στην ελίτ του hard rock, η παγκόσμια περιοδεία είχε ξεκινήσει, ωστόσο υπήρχε κάποιος μέσα στην μπάντα που ένοιωθε πνιγμένος, απ’ όλη αυτή την υπερπροώθηση, τα playback, τις φωτογραφήσεις, τις χορηγίες της adidas, τα συνεχή εξώφυλλα στο BRAVO… To δυστύχημα για τους Europe ήταν ότι αυτός ήταν ο κιθαρίστας τους ο John Norum… Με μια απόφαση που σόκαρε τους πάντες, πήρε των ιματίων του και τράβηξε για άλλους – λιγότερο λαμπερούς – δρόμους… Επισήμως ο λόγος ήταν οι μουσικές διαφορές, κάτι που εκ των υστέρων αποδείχτηκε ότι δεν ίσχυε, αφού το πρώτο προσωπικό album του Norum “Total control” κινήθηκε στα ίδια ακριβώς μουσικά μονοπάτια με το The final countdown… Το πραγματικό πρόβλημα ήταν ο manager Thomas Erdman, ο οποίος αφενός πλούτιζε εις βάρος της μπάντας, αφετέρου είχε δημιουργήσει ένα promo project αποκλειστικά και μόνο πάνω στην εξωτερική εμφάνιση του Joey Tempest… H πρώτη επιλογή για αντικαταστάτης του Norum ήταν ο κιθαρίστας των Treat Anders Wikström, ο οποίος αρνήθηκε… Δεύτερη επιλογή ήταν ο Kjell Lövbom, κατά κόσμο Kee Marcello των Easy Action, ο οποίος είχε συνεργαστεί με τον Joey Tempest στο Swedish Metal Aid.

Στην αρχή ο Marcello αρνήθηκε, ωστόσο η πειθώ του Thomas Erdman τον έπεισε να επωμιστεί τον δύσκολο ρόλο του κιθαρίστα των Europe και τον ακόμα πιο δύσκολο του αντικαταστάτη του John Norum!!! Ωστόσο η υπόθεση είχε και πλεονεκτήματα… Η προσχώρηση του στους Europe του έδωσε τη δυνατότητα να γίνει γνωστός παντού και βέβαια να περιοδεύσει σε όλο τον πλανήτη, ακόμα και στην Αμερική! Όπως κι έγινε… Οι Europe όλο το 1987 περιόδευσαν ανά τον κόσμο, ακόμα και σε χώρες που πολύ δύσκολα πήγαινε εκείνη την εποχή μια hard rock μπάντα (Μόσχα, Ταιβάν, Αργεντινή).

Παράλληλα η μπάντα μετέφερε την έδρα της στις Δυτικές Μπαχάμες, προσπαθώντας να αποφύγει τον βραχνά της Σουηδικής φορολογίας, μια απόφαση που αποδείχτηκε εντελώς λάθος, αφού και απομακρύνθηκαν από τους δικούς τους ανθρώπους, αυτούς δηλαδή που τους αγάπαγαν πραγματικά, αλλά και τους φόρους τελικά δεν γλίτωσαν.

Το 1988 ξεκίνησε με τους Europe να μπαίνουν στο studio και πιο συγκεκριμένο στο Λονδίνο… Παραγωγός για το καθοριστικό διάδοχο του The final countdown επιλέχτηκε ο διάσημος τότε Ron Nevison (Ozzy, Heart), ο οποίος κατά δήλωση του OO υπήρξε ένας τεράστιος δικτάτορας, κάτι που αποδείχτηκε από την πρώτη μέρα των ηχογραφήσεων!!!

Η αλήθεια για εκείνη την πολύ κρίσιμη για την μπάντα περίοδο, στην οποία έπρεπε να αποδείξουν ότι δεν ήταν διάττοντες αστέρες, είναι ότι ο Joey Tempest είχε ένα άγχος σαν βασικός συνθέτης της μπάντας, για το αν θα μπορέσει να βγάλει νέα hit, που θα παιχτούν στα περισσότερα ραδιόφωνα του κόσμου και στο MTV!!! Επίσης αλήθεια είναι ότι πλέον δεν ήταν η άγνωστη μπάντα από την Σουηδία, που από το πουθενά πούλησαν 16 εκατ. albums/singles, μεγαλώνοντας κατά κάποιο τρόπο την ευθύνη για κάτι τουλάχιστον εφάμιλλο!!! Ακόμα πιο μεγάλη αλήθεια ήταν ότι είχαν υπογράψει συμβόλαια με την CBS τα οποία κατ’ ουσία τους έκανε υποχείρια της δισκογραφικής τους εταιρείας και του manager τους…

To Out of this world κυκλοφόρησε τον Αύγουστο(!!!) του 1988 και εισέπραξε θριαμβευτικές κριτικές από τον μουσικό τύπο όλου του κόσμου, ιδιαίτερα από τον απαιτητικό βρετανικό τύπο… Το αποτέλεσμα σαφώς πιο εύπεπτο και ευρύτερο από τον προκάτοχο του… Η ηχογράφηση ήταν ψηφιακή (πρωτοποριακή για εκείνη την εποχή), οι επιρροές από τις μεγάλες αμερικάνικες aor μπάντες όπως οι Journey και οι Toto είναι εμφανέστατες, σε μια πιο hard εκδοχή βέβαια, τα πλήκτρα περισσότερα από ποτέ, ενώ τα τραγούδια φλέρταραν με το prog, αφού οι ενορχηστρώσεις αποτέλεσαν πρότυπο για μεταγενέστερες hard rock και europower μπάντες. Από τα κατά καιρούς λεγόμενα των ιδίων το συγκεκριμένο album τους στοίχησε πανάκριβα και δυστυχώς τον λογαριασμό τον πλήρωσαν εξ ολοκλήρου οι ίδιοι…

Πολλά τα καλά τραγούδια, όπως τα Superstitious, More than meets the eye, Coast to coast, Sign of the times, Tower’s callin και βέβαια η άπαιχτη μπαλάντα Tomorrow, έδειξαν ότι η μπάντα παρά την φυγή του Norum, εξακολουθούσε να έχει το χάρισμα… Ο νέος κιθαρίστας Kee Marcello έδειξε ικανός να ανταπεξέλθει, με μια σπουδαία συλλογή από ευρηματικά και όμορφα solos, ωστόσο η παραγωγή του Nevison αφαίρεσε την hard πλευρά της μπάντας… Επίσης στο cd έγινε μια αποτυχημένη κατά την γνώμη μου επανεκτέλεση του Open your heart, η οποία έδειχνε την αγωνιώδη προσπάθεια της μπάντας να επαναλάβει την επιτυχία του TFC…

T’ αποτελέσματα εμπορικά χαρακτηρίστηκαν σχεδόν φιάσκο… To album πούλησε μόλις 3,5 εκατ. κόπιες (!!!) Το Superstitious έφτασε μέχρι το 31 του Billboard Hot 100… Η περιοδεία που ακολούθησε ήταν μία από τις πιο ακριβές hard rock περιοδείες, χωρίς όμως να τους βοηθήσει ουσιαστικά, αφού ο manager τους προέβη στην γκάφα του αιώνα… Το καλοκαίρι του 1989 Οι Europe περιόδευαν με τους Def Leppard και τους Queensryche στις ΗΠΑ, την περίοδο που οι Lepps σάρωναν τα πάντα στον διάβα τους με το Hysteria!!! M.O εισιτηρίων στην συγκεκριμένη περιοδεία ήταν γύρω στα 30.000 άτομα!!! Οι Lepps και ιδιαίτερα ο Joe Elliot γούσταραν τρελά την μουσική των Europe και τους πρότειναν να συνεχίσουν να περιοδεύουν μαζί, παρόλο που εκείνη την εποχή θα μπορούσαν να έχουν για support όλες τις μπάντες του πλανήτη πλην των Bon Jovi… Ο απαράδεκτος manager τους αποφάσισε να αφήσει το συγκεκριμένο project και να στείλει τους Europe για συναυλίες στην Λατινική Αμερική!!!

Η μπάντα συνέχισε να περιοδεύει σ’ όλο τον κόσμο, ενώ παράλληλα ξεκίνησε να γράφει νέα τραγούδια, αυτή την φορά όλοι μαζί και όχι ο Joey μόνος του… Μάλιστα το καλοκαίρι έπαιξαν στο Milton Keynes της Αγγλίας μαζί με τους Bon Jovi, Skid Row και Vixen, μπροστά σε 80.000 κόσμο… Η συνύπαρξη Jon Bon Jovi και Joey Tempest αποτέλεσε βούτυρο στο ψωμί των Αγγλικών ταμλπόιντ… Μάλιστα στο τέλος της συναυλίας οι δυο τους τραγούδησαν παρέα το Get Back των Beatles!!! http://www.youtube.com/watch?v=L7RqV5LYDnE

Την επόμενη μέρα τα βρετανικά ταμπλόιντ έγραψαν “Europe louder than Motorhead“, προσπαθώντας να δώσουν έμφαση στο πως θα ακούγονται οι Europe στο επόμενο τους album, αφού οι Σουηδοί στο Milton Keynes, μεταξύ άλλων δοκίμασαν και κάποια από τα νέα τους τραγούδια…

Τον Σεπτέμβρη του 1989 οι Europe έπαιξαν ένα live στο Whisky a Go Go club στο West Hollywood, της California, με το ψευδώνυμο Le Baron Boys, το οποίο χρησιμοποιήθηκε αργότερα σαν ονομασία του demo των ηχογραφήσεων της περιόδου (89-90)… Παράλληλα εκείνη την εποχή η μπάντα έστειλε σπίτι του στην Σουηδία τον αμφιλεγόμενο Manager του Thomas Erdman, όταν ανακάλυψαν ότι τους έκλεβε…

Έτσι λοιπόν, αφού πέρασαν 3 χρόνια δουλεύοντας σε νέα τραγούδια, προσέλαβαν έναν από τους μεγαλύτερους παραγωγούς, τον Beau Hill (ZZ Top, Winger), ώστε να βάλει κι αυτός το χεράκι του προκειμένου να ‘ρθει το επιθυμητό αποτέλεσμα.

To 1990 οι Europe είχαν ολοκληρώσει το πέμπτο τους album, ωστόσο η CBS μη διαβλέποντας μέσα σ’ αυτό ένα νέο The final countdown, τους έστειλε ξανά στο studio παρέα με μερικούς διάσημους συνθέτες όπως ο Jim Vallance (έγραψε το Summer of ’69 του Bryan Adams και το Rag Doll των θεών Aerosmith), ο Nick Graham και ο Eric Martin των Mr Big… Τελικά το album πήρε τον βιωματικό για εκείνους τίτλο «Prisoners In Paradise» και αποτέλεσε την απαρχή του τέλους της πρώτης περιόδου των Europe… Η ύπαρξη κάποιων ραδιοφωνικών hits όπως τα “Halfway To Heaven“, “I’ll Cry For You” και οι προσπάθειες του Joey να ακουστούν σαν τους κανονικοί Europe “Prisoners In Paradise“, “Girl From Lebanon“, δεν έσωσαν την κατάσταση. Οι ίδιοι οι Europe λένε ότι το συγκεκριμένο album ήταν περισσότερο ένα album του Beau Hill, παρά των ίδιων… Πολλά από τα τραγούδια που ακούσαμε εκ των υστέρων στο Le baron boys demo ήταν σαφώς καλύτερα απ’ αυτά που τελικά επιλέχτηκαν να μπουν στο PIP… Αν το συγκεκριμένο album το είχαν βγάλει οι Warrant ή οι Winger το 1989 σίγουρα θα είχαν κάνει μεγάλη επιτυχία… To L.A. hard rock σίγουρα δεν ταίριαζε στους Σουηδούς, παρόλο που ακόμα και σ’ αυτό ήταν ασυγκρίτως καλύτεροι από τους περισσότερους αμερικάνους που το έπαιζαν εκείνη την περίοδο… Οι πωλήσεις του Prisoners in Paradise για την εποχή που βγήκε (η Αμερική ζούσε πλέον σε ρυθμούς Nirvana) και της προώθησης που έτυχε (η Sony προτίμησε και δικαίως να προωθήσει το Painkiller των Judas Priest), ήταν αξιοπρεπέστατες φτάνοντας τις 1,5 εκατ. κόπιες. Η περιοδεία που ακολούθησε ήταν ίσως η καλύτερη για την μπάντα, αλλά όχι τόσο καλή για τους promoters… Μεταξύ άλλων έπαιξαν στην Χιλή, στην Βομβάη της Ινδίας μπροστά σε 60.000 κόσμο και βέβαια την Πρωτοχρονιά του 1991 στην Ιαπωνία στο Tokyo Dome, μαζί με τους θεούς Metallica, Tesla και Thunder σε μια βραδιά που ονομάστηκε «The final countdown 91»…

Το 1992, όπως ήταν λογικό κι επόμενο, έρχεται η διάλυση των Europe ο οποίοι επιστρέφουν κουρασμένοι, πάμφτωχοι και απογοητευμένοι στην Σουηδία… Το τίμημα της δόξας ήταν πολύ μεγάλο… Η Σουηδική εφορία ζητούσε τα ρέστα, η CBS είχε κηρύξει πόλεμο στην μπάντα, έχοντας υπογράψει για 9 album, την στιγμή που οι Europe δεν ήθελαν να δουλέψουν ξανά μ’ αυτούς… Ο Joey ακολουθώντας το ένστικτό του αποφάσισε να ζητήσει από τον John Norum να φτιάξουν ξανά τους παλιούς Europe, μαζί με τον Leven και τον Tony Reno, υπό το όνομα Force (!!!), αφού το όνομα Europe είχε ακόμα συμβόλαιο με την CBS… Ο John έχοντας κατά νου την προσωπική του καρ 777