Γιατί βρε σατανάδες μου το κάνετε αυτό; Πώς να κρίνω ένα σχήμα το όποιο ναι μεν έχει κυκλοφορήσει ένα πραγματικά πάρα πολύ καλό ντεμπούτο, αλλά αποτελεί ρέπλικα των In Flames, περιόδου “Soundtrack to Your Escape”; Εντάξει, θα μου πείτε πως οι περισσότεροι σουηδοί που παίζουν μελωδικό death, από ένα σημείο και μετά κάπως έτσι ακούγονται.
Εδώ όμως έχουμε καθαρά ένα φόρο τιμής στους συμπατριώτες τους και ειλικρινά στεναχωριέμαι που δε μπορώ να κρίνω όπως πρέπει το album. Διότι, αγαπητοί φίλοι του σουηδικού ήχου, το δισκάκι των The Embodied είναι όντως καλό και σίγουρα δεν αποσκοπεί στην αντιγραφή (και εδώ που τα λέμε δεν το κάνει απαραίτητα). Έλα όμως που οι ομοιότητες στον ήχο είναι τόσο σαφείς που είναι αδύνατο να παρακαμφθούν… Και να είστε σίγουροι πως εάν τους έβαζα βαθμό θα ήταν χαμηλός μόνο και μόνο επειδή δεν έχουν κάτι αποκλειστικά δικό τους στον ήχο. Βάζοντας στην άκρη όμως την έλλειψη μουσικής προσωπικότητας, μπορώ να πω πως έχουμε να κάνουμε με μια αξιοζήλευτη δουλειά, δουλεμένη παραγωγή και αρκετό συναίσθημα. Μάλιστα, δεν είναι λίγα τα τραγούδια που θα σου μείνουν ύστερα από την πρώτη ακρόαση. Όσο όμως γλυκιά είναι η γεύση των περισσότερων συνθέσεων, τόσο πικρή είναι η ηχητική προσέγγιση. Οπωσδήποτε τσεκάρετέ τους, διότι τα παιδία, άπαξ και αποτινάξουν από πάνω τους τις τόσο εμφανείς επιρροές τους, τότε θα απασχολήσουν αρκετά τη σουηδική metal κοινότητα.
552 
