72- Critic

Το δύσκολο θέμα “webzine” ξεκίνησα να αναλύω την προη­γού­με­νη εβδομάδα και αυτό θα συνεχίσω και αυτήν. Για την ακρίβεια, θα προσθέσω μερικές ακόμα σκέψεις στο θέμα “κρι­τι­κές“…

Όπως προανέφερα, σημαντικό, από κάθε άποψη είναι ο εκάστοτε συντάκτης να μπορεί να κρίνει όσο πιο αντι­κει­με­νι­κά γίνεται το έργο ενός άλλου. Είναι δύσκολο φυσικά το να “θάψεις” κάτι, αλλά επιβάλλεται άπαξ και δε σου αρέσει το α­πο­τέ­λε­σμα. Στο κάτω κάτω, δεν είναι ανάγκη να συμφωνούμε όλοι! Δεν πρέπει να γνωρίζει όμως ο αγοραστής το τι θα κάνει όταν επισκεφτεί το δισκάδικο; Και ναι, ξέρω πως οι περισσότεροι πλέον κάνουν “κλικ” και μπορούν να αποκτήσουν το οτιδήποτε, οπότε δε δίνουν α­πα­ραί­τη­τα σημασία στα reviews, γιατί πολύ απλά μπορούν να σχηματίσουν προσωπική άποψη εξίσου εύκολα και χωρίς να δώσουν και χρήματα. Αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο…

Πολλοί καλλιτέχνες αποπαίρνουν τους συντάκτες, όταν σχολιάζουν αρνητικά τη δουλειά τους. Ξυδάκι λέω εγώ και στην τελική ο σωστός καλλιτέχνης ξέρει να δέχεται όλες τις απόψεις και όχι μόνο όσες τον συμφέρουν. Φανταστείτε δηλαδή τι θα έλεγαν για παράδειγμα οι Metallica με τα όσα ακούνε για το “Lulu”!

Την προηγούμενη εβδομάδα μί­λη­σα για αυτούς που απο­θεώ­νουν τα πάντα, αρ­νού­με­νοι να κρίνουν ε­μπε­ρι­στα­τω­μέ­να ένα album. Υπάρχει βέβαια και ο αντίποδας που αρέσκεται στο να θάβει τους πάντες και τα πάντα! Στη συγκεκριμένη κατηγορία βέβαια συνήθως έχουμε να κάνουμε με άτομα που δε σκαμπάζουν ιδιαίτερα από μουσική και γου­στά­ρουν απλώς να μειώνουν ότι βρίσκεται μπροστά τους. Το χειρότερο δε, με δαύτους είναι πως τη “βρίσκουν” όταν λογής αναγνώστες τους υποδεικνύουν το ότι είναι μαλάκες, διότι έτσι μπορούν, μέσω του internet φυσικά, να βγάλουν ξανά τα εσώψυχά τους, βρίζοντας με ευφάνταστους τρόπους. Ευτυχώς το φαινόμενο αυτό έχει αρχίσει να εκλείπει!

Φυσικά, πολλές φορές, το θέμα “κριτικές” έχει να κάνει και με την ηλικία… Ένα μεγάλο μέρος της πιτσιρικαρίας που γράφει, βιάζεται να αποκτήσει γνώσεις που, καλώς ή κακώς, έρχονται με την πάροδο του χρόνου και με μια φυσική εξελικτική μέθοδο. Το αποτέλεσμα; Δήθεν “φτασμένα” εικοσάχρονα που πέρα από τα κλασσικά (Metallica, Iron Maiden, Slayer, Iced

Earth etc), ακούνε πέντε- δέκα μπάντες το πολύ (ενώ τις υπόλοιπες τις γνωρίζουν αποσπασματικά ή απλώς ονο­μα­στι­κά) και με μεστωμένο ύφος δηλώνουν περίτρανα πως δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από οποιονδήποτε σε μουσικά θέματα. Ε, όταν αυτοί συ­να­ντή­σουν ένα σχήμα που δεν το κατανοούν μουσικά, θα το θάψουν, ενώ “super” σχόλια θα δίνουν μονάχα σε ότι εκείνοι θεωρούν “cool”.

Στον αντίποδα, υπάρχει η γερουσία, η οποία υιοθετεί το στυλ “I am god” και με ύφος χιλίων καρδιναλίων φροντίζει να υπενθυμίζει ανά τακτά δια­στή­μα­τα πως η καλύτερη μουσικά δεκαετία, ήταν όταν εκείνοι βρισκόταν στην εφηβεία, ενώ προσπαθεί με νύχια και με δόντια να πείσει τον κάθε αναγνώστη πως οι νέοι ήχοι είναι επί των πλείστων σκουπίδια, σε αντίθεση με τους παλιούς! Χάσμα μουσικών γενεών λοιπόν…”

Αυτό που σε γενικές γραμμές πρέπει να χαρακτηρίζει ένα συντάκτη είναι η επίγνωση των γραπτών του και η άνευ παρωπίδων προσέγγιση των επί κρίση album. Για να γίνει όμως αυτό, χρειάζονται ουσιαστικές και όχι επιφανειακές γνώσεις, οι οποίες προέρχονται από την ενδελεχή ενασχόληση με τη μουσική. Το μόνο σίγουρο είναι πως ποτέ δε σταματάμε να μαθαίνουμε και καλό είναι όταν δε γνωρίζουμε κάτι να ενδιαφερόμαστε και να το ψάχνουμε προτού αναφερθούμε σε αυτό σε μια κριτική. Όχι τίποτα άλλο, αλλά από κάτι τέτοιες περιπτώσεις “τουρισμού” βγαίνει κακό όνομα σε όλους…

Δημοσιεύθηκε στις 28/11/11

ΥΓ ε, τελικά μας βλέπω και για τρίτο μερος…