Μπάντες όπως οι Esoteric δίνουν περιστασιακά την εντύπωση πως ένα κομμάτι του doom ήχου περνάει κρίση. Την κρίση που χρειάζεται ένα μπαμ για να ξεπεραστεί ή αλλιώς την κρίση που δίνει την ένδειξη του τέλους μιας εποχής ενός ιδιώματος. Κι όμως, το “Paragon of Dissonance” παραμένει ένας πάρα πολύ καλός δίσκος.
Λίγο πολύ γνωστοί οι Βρετανοί doomsters οι οποίοι επιστρέφουν από ένα διάλειμμα τριών χρόνων. Στον νέο τους δίσκο όμως δεν θα βρούμε κάτι πολύ συγκεκριμένο απ’ τις αναμενόμενες προσδοκίες μας: τον πειραματισμό. Ο πειραματισμός στο “Paragon of Dissonance” αντικαταστάθηκε από το jamming. Αυτή είναι και η ιδέα που περνάνε οι συνθέσεις των επτά κομματιών του διπλού album των Esoteric. Δυστυχώς αυτή η δραστηριότητα βρίσκει συχνά χώρο στο doom και το ισοπεδώνει σαν όρο. Έτσι, και μ’ αυτό το νέο, ας πούμε, ύφος των Esoteric, ακούμε φυσικά πολύ αργά κομμάτια στων οποίων τα riff θα παρατηρήσουμε πολλές εναλλαγές καθώς και αρκετά τεχνικό παίξιμο. Ευχάριστη είναι η συνεχής παρουσία της χαρακτηριστικής μελωδίας του συγκροτήματος.
Ανεξάρτητα λοιπόν από όρους και περιορισμούς, κάτι που για τους περισσότερους οπαδούς δεν θα έπρεπε να έχει σημασία, αυτός ο δίσκος εκμεταλλεύεται αυτό που είναι για να προωθήσει κάτι άλλο. Είναι αυτό απαραιτήτως κακό; Με τίποτα. Αλλά what’s next? Τα περιθώρια σε κάποιο σημείο στενεύουν και πρέπει να ξεπεράσεις τον εαυτό σου για να μην καταλήξεις κουραστικός. Οι Esoteric εξάντλησαν ότι καλό τους είχε απομείνει για χάρη του “Paragon of Dissonance” και αυτή τη φορά μάλλον θα αργήσουν περισσότερο από ποτέ για να ξαναηχογραφήσουν.
Αναλυτικά τα ups και τα downs του δίσκου:
Ups: Πολύ ευχάριστα riffs που κατακλύζουν τη κάθε σύνθεση και την αποτυπώνουν στο μυαλό του ακροατή ως κάτι διαφορετικό από οτιδήποτε άλλο έχει δώσει το συγκρότημα μέχρι σήμερα. Τα Blackened φωνητικά βρίσκονται σε ποικιλομορφία και περνάνε straight τις εικόνες που χτίζει η στιχουργία, η οποία επίσης βρίσκεται σε εξαιρετικό επίπεδο. Η παραγωγή είναι πολύ καλή, όχι άριστη, και σίγουρα βοηθάει αρκετά στο να αναδειχθούν οι soundtrack-ικές στιγμές των τραγουδιών. Η μεγάλη διάρκεια του “Paragon of Dissonance” ακόμα και στη χειρότερη των περιπτώσεων δεν κουράζει.
Downs: Η στιγμή που ένα σπουδαίο συγκρότημα αδυνατεί να υποστηρίξει το παρελθόν του είναι σίγουρα η χειρότερη. Άσχημη είναι επίσης η στιγμή που κάποιο συγκρότημα θα φτάσει τους οπαδούς του σε σταυροδρόμι εξαιτίας ενός αμφιλεγόμενου δίσκου. Οι Esoteric έχασαν την αυθεντικότητα τους παρόλη τη ποιότητα που συνεχίζουν να κατέχουν.
Εν κατακλείδι, το “Paragon of Dissonance” σαν funeral doom album δείχνει τα σημάδια γήρανσης που του έχουν επιτεθεί αδιάκριτα. Ατμοσφαιρικά και ψυχεδελικά σημεία που αφήνουν τον ήχο του να αιωρείται κλέβουν τη παράσταση σαν τα κυριότερα highlights.
672 
