Οι Πορτογάλοι Attick Demons υπάρχουν από το 1996 και πέρα από ένα- δύο promo tapes, κυκλοφόρησαν το πρώτο τους επίσημο demo έντεκα χρόνια πριν και μόλις φέτος κατάφεραν να βγάλουν στην αγορά το ντεμπούτο τους. Ως ενός σημείου μπορώ να καταλάβω γιατί η εν λόγω μπάντα δεν πρόκειται να απασχολήσει ποτέ ιδιαίτερα τη metal σκηνή και ως εκ τούτου δε μου κάνει εντύπωση η πολύχρονη στασιμότητα.
Ο μόνος τρόπος να περιγραφεί η μουσική των Attick Demons είναι ως “Iron Maiden”… Από την κορυφή ως τα νύχια, έχουμε να κάνουμε με ένα σχήμα- απομίμηση που κάλλιστα θα μπορούσε να αποτελέσει ένα πολύ πετυχημένο tribute band των βρετανών! Εντάξει, δεν είναι ότι κοπιάρουν άμεσα τις συνθέσεις των Maiden, αλλά πατάνε τόσο πολύ στα χαρακτηριστικά τους, που το όλο θέμα ξεφεύγει από την “επιρροή” και φτάνει σε επίπεδα “έμμεσης αντιγραφής”. Κάτι σαν ηχητικές groupies, ένα πράγμα… Φανταστείτε πως η φωνή του Artur Almeida μοιάζει τόσο πολύ με αυτήν του Dickinson που όταν πρωτόβαλα το cd να παίξει, σάστισα και εγώ ο ίδιος! Τώρα, εάν ξεπεράσουμε το γεγονός πως πρόκειται για μια μπάντα που προσπαθεί να πορευθεί κοπιάροντας την ταυτότητα των μουσικών ηρώων τους, το “Atlantis” δεν είναι απαραίτητα κακό. Δυσκολεύομαι να το κρίνω όμως, μιας και εννοείται πως το επίπεδο των συνθέσεων δε φτάνει εκείνο των Maiden, παρόλο που άπαξ και δεν καθιστούσαν τόσο σαφές το κόλλημά τους, πιθανότατα να μιλούσαμε για έναν καθόλα αξιόλογο δισκάκι… Άρα τα πράγματα παραείναι απλά! Άπαξ και το ζητούμενο των Attick Demons είναι να παραστήσουν μια μέτρια εκδοχή των Iron Maiden, το κατάφεραν και μπορούν να αποσυρθούν, έχοντας πλέον πραγματοποιήσει το στόχο τους. Εάν όμως τους ενδιαφέρει μια οποιαδήποτε πορεία, τότε οφείλουν να επαναπροσδιορίσουν τον τρόπο που προσεγγίζουν τη μουσική και να προσπαθήσουν να βρουν δική τους ταυτότητα…
706 
