Φτάσαμε αισίως στη δεύτερη ολοκληρωμένη κυκλοφορία των The Devil’s Blood. Πριν το “The Thousandfold Epicentre” άλμπουμ τους, δεν τους γνώριζα και ιδιαίτερες πληροφορίες για αυτούς δεν μπόρεσα να βρω. Συνοπτικά επομένως, πρόκειται για άλλη μια μπάντα “μυστήριο”, τύπου Ghost.
Το ύφος τους είναι συγγενικό μεν αλλά σίγουρα πιο doomίζον και prog. Ακόλουθοι οπαδοί του πρίγκιπα του σκότους και αφοσιωμένοι σε αυτόν με ότι προφανώς συνεπάγεται. Στα της μουσικής τώρα, δεν γνωρίζω αν πρόκειται για σατανική φώτιση, αλλά το άλμπουμ σφύζει από έμπνευση. Καταιγισμός από ριφάρες, ψυχεδέλεια βγαλμένη από τα σπλάχνα του rock των δεκαετιών ‘60 και ‘70, μελωδίες φανταστικές και πλήκτρα παλιού τύπου. Η γυναικεία παρουσία πίσω από το μικρόφωνο εμπλουτίζει όμορφα και αυτή με τη φωνή της την επιτυχημένη συνταγή της τελετής που ακολουθούν. Ένας δίσκος καθηλωτικός στο έπακρο, με μια γεύση μυστήριου τόσο στη θεματολογία του (όπου ο διάβολος αναφέρεται ως επαναστάτης) όσο και στη προσωπικότητα του συγκροτήματος. Τα κομμάτια του είναι ένα προς ένα προσεγμένα, η θεατρικότητά τους ενισχύει το μυστικιστικό κλίμα που επικρατεί και η παραγωγή είναι άψογη, μπολιάζοντας όλα τα όργανα να ακούγονται καθαρά και ισορροπημένα (σε ένταση). Επίτηδες δεν διάλεξα να αναλύσω ή να ξεχωρίσω κάποιο ή κάποια τραγούδια του καθώς διαπίστωσα πως θα αδικούσα το σύνολο. Θέτει σοβαρή υποψηφιότητα ανάμεσα στα καλύτερα άλμπουμ της φετινής χρονιάς. Καθαρόαιμο δεκάρι και 666 συγχαρητήρια για αυτό τους το πόνημα.
572 
