71- Mr Writer

Πολλά έχουν ειπωθεί και γραφτεί για τα ελληνικά webzine. Κοινός παρανομαστής είναι πως κάθε παπάρας (σαν του λόγου μου) μπορεί να αυτοχαρακτηριστεί “συντάκτης” και να γράψει τις βλακείες του (σαν τις σειρές που διαβάζεις αυτήν ακριβώς τη στιγμή), κρίνοντας θετικά ή αρνητικά τον κόπο του άλλου. Για να εξελιχθεί σωστά το άρθρο, θεωρώ δεδομένο πως μιλάμε για άτομα που μπορούν να γράψουν και όχι για τύπους που γουστάρουν να βρίσκονται σε ένα webzine, αλλά το κείμενό τους να είναι τρεις σειρές, επαναλαμβανόμενο και να χαρακτηρίζεται συνεχώς από εκφράσεις τύπου “και γαμώ”, “σπέρνει” κτλ κτλ, χωρίς να αιτιολογεί το γιατί!

Εν συνεχεία, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε δύο- τρία πράγματα… Καταρχάς, υπάρχουν δύο είδη συντακτών: αυτοί που αγαπούν τη μουσική και για αυτό θέλουν να ασχοληθούν έμμεσα μαζί της, και εκείνοι που μέσω της ένταξής τους σε κάποιο webzine θεωρούν τους εαυτούς τους “cool”, κάνοντας χρήση της ιδιότητάς τους για να ρίχνουν και καμιά πιτσιρικά που και που. Είναι εξ αρχής δεδομένο λοιπόν πως όσοι δεν ενδιαφέρονται πραγματικά για το όλο θέμα, θα εξαφανιστούν από μόνοι τους και ο χρόνος θα αναδείξει αυτούς που έχουν μεράκι.

Κατά δεύτερον, η καραμέλα “δε γίνεται να κριθεί το έργο ενός καλλιτέχνη”, χρησιμοποιείται κυρίως από ανασφαλείς ανθρώπους που δε δέχονται αρνητικά σχόλια για τη δουλειά τους. Σαφώς, δε γίνεται να γράφονται πράγματα ελαφρά την καρδία, αλλά αυτό δε σημαίνει πως άπαξ και ο εκάστοτε συντάκτης έχει μια γνώμη απαγορεύεται να τη γράψει, εκτός και εάν είναι θετική! Στο κάτω κάτω της γραφής, ο τελικός κριτής είναι εκείνος που θα αγοράσει το album. Τα webzine εκφέρουν απλώς μια άποψη, η οποία ναι μεν ενδέχεται να επηρεάσει τον αναγνώστη, αλλά από την άλλη άπαξ και γίνεται με χρήση κάποιων αντικειμενικών κριτηρίων (σε συνδυασμό με των αναπόφευκτων υποκειμενικών), τότε καλά κάνει και προϊδεάζει.

Το τρίτο είναι πως όσο και αντικειμενικός προσπαθεί να είναι ένας συντάκτης, δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχει κάποια αδυναμία! Σίγουρα θα υπάρχει τουλάχιστον ένα σχήμα το οποίο θα του αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές του και θα το προμοτάρει περισσότερο από ότι θα έπρεπε… Αυτό δεν είναι κακό, αρκεί βέβαια να υπάρχει ένα άτυπο όριο, καθώς είναι πολύ εύκολο να πέσει κάποιος στην παγίδα και να “σπρώξει” έντονα μια δουλειά που για την πλειοψηφία να είναι “άνθρακας ο θησαυρός”!

Βέβαια, όταν κάποιος συντάκτης βρίσκει όλα τα album εξαιρετικά και ρόδινα, τότε στην ουσία δεν κάνει “κριτική”, αλλά “παρουσίαση”, κάτι που συμφέρει μεν κάποια συγκροτήματα, γιατί γλιτώνουν τα αρνητικά σχόλια, αλλά από την άλλη ο αναγνώστης που ενδιαφέρεται να μάθει το εάν όντως αξίζει μια κυκλοφορία ή όχι, δε βγάζει τελικά άκρη και απευθύνεται αλλού…

Υπάρχει όμως και η ακραία περίπτωση όπου μερικοί αποθεώνουν τα πάντα! Είτε επειδή “πρέπει”, είτε επειδή τους αρέσει να χαϊδεύουν αυτιά, είτε επειδή είναι φίλοι τους και γενικά γιατί έτσι τους βγαίνει, μιας και αισθάνονται άσχημα να γράψουν κάτι αρνητικό. Αυτός και εάν δε σέβεται τον εκάστοτε αναγνώστη! Γνώμη μου είναι πως άπαξ και ένα site δεν εκφέρει άποψη, τότε από ένα σημείο και μετά δε θα έχει νόημα ύπαρξης! Άλλωστε δε γίνεται ότι, μα ότι, κυκλοφορεί να λαμβάνει διθυραμβικά σχόλια! Απλή λογική!

Δημοσιεύθηκε στις 21/11/11

ΥΓ εννοείται πως δεν τελειώσαμε… θα επανέλθω δριμύτερος, την επόμενη εβδομάδα, με το ίδιο θέμα… stay tuned…