Οι Bush επέστρεψαν πυροδοτώντας τα polls για το αν πρέπει ή όχι και για το ποιος μαλλιοτραβιέται για το γεγονός αυτό. Επίσης οι περισσότεροι θα αναλωθούν στην αναζήτηση του καλύτερου Bush monument, αυτό μέχρι το 2001 και το νέο που ξεκινάει με το “The Sea of Memories”.
Το “The Sea of Memories” ικανοποιεί όσους ανυπομονούσαν γι’ αυτό το comeback για περισσότερο από μια πενταετία. Παρόλα αυτά ίσως και να μην είναι υποψήφιο για Grammy καλύτερου alternative δίσκου του 2011 (σατανικό γέλιο). Αυτό που προπάντων κάνει το γνώριμο τόσο φανταστικό είναι το γεγονός ότι χαίρεσαι και μόνο με τις φυσιογνωμίες που τόσο αγάπησες κάποτε να ξανακάνουν τώρα αυτό που σε τρέλαινε τότε. Πραγματικά το κάνουν.
Ίσως οι die hard οπαδοί συγκινηθούν (όχι σε Sandra Bullock φάση) με τα άφθονα απελευθερωτικά και ανάλαφρα riffs του “The Sea of Memories” και τη φωνή του Rossdale να ρητορεύει απάνω τους όπως παλιά. Στιγμές που οι Bush προσεγγίζουν τους H.I.M ευτυχώς εξαφανίζονται αμέσως κάτω από έναν αρκετά Αμερικανικό αέρα για μια Βρετανική μπάντα. Δεν ξαφνιάζεται κανείς εδώ όμως αλλά στην επιστροφή, εν μέρει, του συγκροτήματος σε indie διαθέσεις καταφέρνοντας τουλάχιστον να δημιουργήσουν γύρω από το “The Sea of Memories” μια πιο καλλιτεχνική αύρα απ’ αυτή ενός απλού καλού δίσκου.
Το πέμπτο αυτό album των Bush φέρει την ευθύνη μιας βαρυσήμαντης επιστροφής και τελικά στέκεται άξιο. Από την άλλη, και μιλάμε για το ενδεχόμενο μέλλον τους τώρα, δεν θα έπρεπε να υπάρχει επιστροφή αλλά με την έννοια του επαναληπτικού ήχου. Το παρόν των Bush απέχει πολύ απ’ το παρελθόν που τους ανέβασε κι αυτά τα δύο δεν γίνεται να συνυπάρξουν. Ή θα προχωρήσουν περισσότερο ή θα καούν οριστικά.
537 
