Ανηφορίζοντας –ίσως και το πρώτο ουσιαστικά χειμωνιάτικο βράδυ Παρασκευής- προς το Gagarin 205, μια συνεχής σκέψη μου γυρνούσε στο μυαλό. “Θα έχει απόψε κόσμο ή θα είμαστε εμείς και εμείς;”. Φτάνοντας λοιπόν κατά τις 20:25, αντιλαμβάνομαι πως δεν είμαστε περισσότεροι από 20 άνθρωποι. Θέλοντας να μην γίνω μάντης κακών είπα να δείξω την στοιχειώδη υπομονή. Οι The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble δεν είναι η μπάντα που θα σε κάνει να πιστέψεις ότι θα έχει πολύ κοινό σε ένα live.
Είναι όμως τελικά η μπάντα που θα μαζέψει τρελό κοινό, απίστευτη προσέλευση κόσμου και φανατισμένους μέχρι εκεί που δεν μπορείς να φανταστείς! Η ώρα έχει πάει 21:10 περίπου και η μπάντα περνά από μπροστά μου, ερχόμενοι από την μπροστινή είσοδο του Gagarin προς το backstage, όταν ακούω κάποιον από τους ανθρώπους του club να μου λέει: “σχεδόν όλοι μπαίνουν από πίσω για να αποφύγουν τον κόσμο και αυτοί πέρασαν μέσα από τον κόσμο, τι να πει κανείς; καλλιτέχνες…”. Χαμογέλασα και περίμενα στωικά την ώρα να περάσει και πράγματι, κοντά στις 21.30, τα φώτα έκλεισαν, ατμοσφαιρικές εικόνες ψηφιακές σαν ζωγραφιές εμφανίστηκαν από ένα projector στον τοίχο του club, κάνοντας σε να χαζεύεις. Οι Ολλανδοί The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble δεν ήρθαν μόνοι. Έφεραν και το άλλο τους μισό!
Οι The Mount Fuji Doomjazz Corporation είναι αυτό ακριβώς που ήρθε για να μας κλείσει πονηρά το μάτι, και να μας πει τι; ”κοιτάξτε και ακούστε, νιώστε… κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που περιμένετε από τους T.K.D.E, ναι, μπορούμε και αυτό και το κάνουμε με απίστευτο αίσθημα!” Οι πραγματικοί φιλόμουσοι των T.K.D.E αλλά και όχι μόνο ήξεραν περίπου τι θα ακούσουν από την μπάντα, progressive jazz, ambient, ηλεκτρονικούς ήχους, πολλά post rock στοιχειά και ότι άλλο θέλει η ψυχή τους και το πνεύμα τους! Προπαντός όμως dark jazz. Στην περίπτωση τώρα του project τους που εμφανίστηκε πρώτο δηλαδή τους The Mount Fuji Doomjazz Corporation τα πράγματα είναι λιγάκι διαφορετικά.
Από την ώρα που εμφανίστηκαν και για την επόμενη 1 ώρα περίπου, οι αυτοσχεδιασμοί και οι πειραματισμοί έδιναν και έπαιρναν σαν ένα τρελό ηχητικό αγώνα! Σκοτεινιά και ομορφιά, ήχοι που έβγαιναν ίσως από κάποιες φανταστικές ψυχές, με αποτέλεσμα μια μουσικά δύσκολη πανδαισία από νότες. Η αλήθεια είναι πως ένιωθες πως δεν υπήρχε αρχή και τέλος. Και όμως το δέσιμο τους ήταν τόσο καλό που σε έκανε να απορείς. Πως μπορεί κάτι τόσο αυτοσχεδιαστικό να είναι και ολοκληρωμένο. Να σημειώσω εδώ πως υπήρξε κάποιο σημείο όπου ΟΛΟΙ οι φωτογράφοι είχαμε σταθεί πιο πίσω τουλάχιστον 3-4 λεπτά χωρίς κλικ! Σίγουρα για τον πολύ ελάχιστο φωτισμό αλλά κάποια στιγμή ήταν και τόσο ατμοσφαιρικά που ήθελες να το απολαύσεις κιόλας. Αυτό κράτησε μέχρι και τις 22.00. Μετά από 20 λεπτά περίπου εμφανίστηκε το κυρίως σχήμα, οι The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble.
Ο HilaryJeffery και που οποίος κρατούσε τα σκήπτρα της jazz ατμόσφαιρας με τις τρομπέτες του, ήταν κυριολεκτικά στον δικό του κόσμο! Ο τεράστιος (κυριολεκτικά και μεταφορικά) Jason Köhnen με το μπάσο του, κέρδισε τα μάτια μας και τα αυτιά μας κολλημένα σε αυτόν, ήταν εκπληκτικός! Τι να πεις βέβαια για τη Φωνή της Charlotte Cegarra, η οποία έπαιζε χαλαρά με τις ψυχές μας χωρίς έλεος! Άλλοτε να σου ψιθυρίζει, άλλοτε να σου μιλάει και βέβαια τις στιγμές που τραγουδούσε σε ταξίδευε. Θα μπορούσα να την βάλω στην κλάση (ότι αφορά την χροιά της φωνής της), της Beth Gibbons/Portishead, της Noémie Wolfs/ Hooverphonic και ακόμα μιας session τραγουδίστριας της Βουλγαρικής μπάντας, Bluba Lu. Το αποτέλεσμα; 6 συνολικά καλλιτέχνες των T.K.D.E έκαναν το Gagarin να πνιγεί κυριολεκτικά από κόσμο. Η ακουστική ήταν εκπληκτική αν και υπήρξαν στιγμές όπου έτριζε ο κόσμος όλος, και τα όποια λίγα χρώματα στο απόλυτο σκοτάδι ήταν αρκετά να σε μεταφέρουν στο απόκοσμο της Ολλανδικής darkJazz κολεκτίβας. Όμορφο digital ύφους πόστερ άσπρο παρακαλώ! Οξύμωρο με την όποια dark κουλτούρα, αν υπήρχε βέβαια και merchandise θα ήταν το απόλυτο τέλειο! Μέχρι και τις 00:30 σχεδόν, ο τελευταίος θεα..ακροατής ήταν μέχρι την πόρτα του club, πράγμα που με έκανε να χαρώ για άλλη μια φορά δείχνοντας μου πως, ναι! Αξίζει να μην χάνουμε τέτοια events, μολονότι τις όποιες δυσκολίες μας. Άλλωστε τι μας έχει μείνει ακόμα από την ευχαρίστηση των αισθήσεων;
Ελένη Λιβεράκου
576 
