Μάλλον κάποιος πήρε απεριόριστη φόρα στο θέμα “τήρηση του προγράμματος” κι αυτό το αντιλαμβανόταν ο καθένας που έφτανε στις 20:00 (για την οποία ώρα ειδοποιούσε ακόμα και το εισιτήριο) σκεφτόταν πως κάτι δεν πάει καλά. Στην δική μου τη περίπτωση, και βλέποντας το πανό των Leprous, έγινε η υπόθεση πως το opening act ακύρωσε. Έλα που έπαιξε όμως…
Επίσης, δεν είναι και δύσκολο να καταλάβει κανείς το λίγο κοινό που ήρθε να παρακολουθήσει τους Amorphis το βράδυ της Κυριακής. Έχεις ένα συγκρότημα που έρχεται για παραπάνω από μια ή δύο φορές στη χώρα σου. Βάζεις support και 1,5 αδιάφορο όνομα (το μισό πάει στους Leprous διότι πριν από λιγότερο από έναν ολόκληρο χρόνο δεν ξετρέλαναν το κοινό των Therion), και στο φινάλε τα πετάς όλα την Κυριακή με αποκορύφωμα ένα ακριβό εισιτήριο. Είπαμε, αλλάξαμε κυβέρνηση αλλά δεν επιστρέψαμε και στην εποχή των οχτώ αυτοκινήτων ανά οικογένεια.
Χωρίς Nahemah λοιπόν, αρχίζουμε με τους Leprous. Είχαμε κάτι παρόμοιο με πέρυσι, ωραίο progressive και λίγο death δηλαδή με τη γνωστή υπερκινητικότητα του φορτωμένου με καφεΐνη τραγουδιστή τους. Μου έκανε εντύπωση το ότι ακόμα κι αν πέρασαν 11, και κάτι, μήνες θυμήθηκα τη περσινή εμφάνηση τους και αυτή τη φορά μου φάνηκαν κουρασμένοι. Τουλάχιστον. Ο ήχος πρόσθεσε και λίγο εκνευρισμό στη μπάντα και την έριξε μερικά επίπεδα, ευτυχώς χωρίς να τη κάνει βαριεστημένη και μη ανεκτή στο κοινό. Το οποίο κοινό φάνηκε να το διασκεδάζει αρκετά, υπέρ αρκετά αν αναλογιστούμε πως καθ’ όλη τη βραδιά οι τόνοι ήταν χαμηλοί και ψύχραιμοι.
Αδικαιολόγητη αναμονή τριών τετάρτων ήταν αυτό που πήρε τη σκυτάλη μετά τους Leprous, οι οποίοι αμφιβάλλω για το ότι δεν θα ξαναέρθουν… σε περίπτωση που κάποιος θα το υπέθεσε. Δύο μικρά και ένα τεράστιο πανό έκαναν την εμφάνιση τους απάνω στη σκηνή χωρίς τα συνηθισμένα (για τέτοιες περιστάσεις) χειροκροτήματα του κοινού. Α, και τις τσιρίδες. Η σκηνή έμεινε άδεια μέχρι τις 21:44 με το πρόγραμμα να αναφέρει την έναρξη του main ονόματος στις 22:05. Παρόλα αυτά το intro των Amorphis ξεκίνησε και…
…χωρίς πολλά πολλά οι Φιλανδοί ξεκίνησαν το νέο τους show επί Ελληνικού εδάφους. Νέος δίσκος ίσον νέες προσδοκίες συνήθως αλλά σε αυτή τη περίπτωση, και με το δέκατο album των Amorphis φρέσκο στα δισκοπωλεία (που λέει ο λόγος), οι – βαμμένοι ειδικά – οπαδοί τους γνώριζαν πως δεν θα υπήρχαν εκπλήξεις ή πρωτοτυπίες παρά μόνο μια φανταστική εμφάνιση του group. Δεν έχουν συνηθίσει σε κάτι λιγότερο άλλωστε.
Ίσως το τέλειο να μην το είχαμε αυτή τη φορά όμως. Το set ξεκίνησε με πιο μελωδικά και folk κομμάτια απ’ ότι συνέχισε. Χαρακτηριστική λοιπόν και η φράση του Tomi Joutsen γύρω στη μέση του show: “Would you like some old Amorphis?”. Φανταστικός by the way, εξαιρετικά φωνητικά, τόσο στα καθαρά όσο και στα grunts. Ιδιαίτερα στα grunts μάλλον.
Ο ήχος δεν είχε τελειοποιηθεί αλλά σίγουρα ήταν καλύτερος απ’ αυτόν των Leprous και σύμφωνα με τα όσα μας έχει συνηθίσει το club μπορούμε να υποθέσουμε, όσοι δεν είδαμε τους Nahemah, ότι σε αυτούς ο ήχος ήταν ακόμα χειρότερος αλλά σε ανοδική πορεία μέχρι το τέλος. Κανείς όμως δεν φάνηκε να ενοχλείται.
Το σκηνικό ήταν επίσης πλούσιο και χρωματιστό και η μπάντα, αν και όχι πολύ κινητική πάνω στη σκηνή, έδειχνε άκρως και αυθεντικά επαγγελματική. Όσο για το προαναφερθέν γεγονός σχετικά με την… ησυχία εκ μέρους του κοινού; Γενικά παρατηρείται όταν υπάρχει χώρος σε ένα venue, στην έλλειψη πολυκοσμίας δηλαδή, μια άνεση στον καθένα που έγινε αρκετά αντιληπτή. Ήταν λοιπόν η ευκαιρία να χαλαρώσει ο καθένας με την ενδεχόμενη παρέα του και να απολαύσουν ήρεμα τους Amorphis. Χωρίς pits και κραυγές.
Amorphis setlist:
My Enemy
Mermaid
The Smoke
Crack In A Stone
Greed
Sampo
You I Need
Karelia/ Vulgar Necrolatry
Into Hiding
Sky Is Mine
Alone
Magic And Mayhem
encore
Silver Bride
My Kantele
House Of Sleep
Κείμενο: Παναγιώτης Πετρόπουλος
Photos: Πάνος Ματθαιογιάννης
502 
