Τους Mecca τους γνωρίσαμε το 2002 με ένα album που είχε προξενήσει ιδιαίτερη αίσθηση στους κόλπους της AOR κοινότητας εκείνης της περιόδου. Με μπροστάρη τον Joe Vana και μια πλειάδα εξαιρετικών μουσικών να τον πλαισιώνει, -μεταξύ των οποίων οι Fergie Frederiksen, Bobby Kimball και David Hungate (Toto) αλλά και συμμετοχές από άλλους σπουδαίους όπως ο Mike Aquino των Pride Of Lions και ο τεράστιος Jim Peterik (Survivor/Pride Of Lions)-, είχαν συστήσει ένα supergroup που κυριολεκτικά μαζί με ελάχιστους σύγχρονούς τους, έδωσε το φιλί της ζωής σε αυτή τη μουσική και στη δοκιμαζόμενη τότε melodic rock κοινότητα που περνούσε μια μακρά παραγωγική “ανομβρία”, μια δημιουργική ύφεση.
Από τότε, το ντεμπούτο τους εκείνο αποτέλεσε σημείο αναφοράς για την περασμένη δεκαετία, εμφανιζόμενο σε ουκ ολίγες λίστες Best of 2001-2010. Εδώ λοιπόν και αρκετά χρόνια, αγνοούσαμε τα ίχνη της μπάντας, η οποία στην πραγματικότητα, αν και σε λανθάνουσα κατάσταση, εξακολουθούσε να δημιουργεί και να συνθέτει δια χειρός κυρίως Joe Vana. Μια σειρά ατυχών περιστατικών ωστόσο, καθυστέρησε την ολοκλήρωση του “Undeniable”, μεταξύ των οποίων ο θάνατος του συνεργάτη, συμπαραγωγού και στενού φίλου του Vana, Bryan Mitchell. Παρ’ όλες όμως τις ανακύψασες δυσκολίες, ο Joe κατάφερε και πάλι να μαζέψει γύρω του την αφρόκρεμα των διαθέσιμων σ’ αυτόν μουσικών. Ποιούς να πρωτοαναφέρει κανείς; Tommy Denander, Christian Wolf, Pat Mastelotto (Mr. Mister/King Crimson), Tony Levin (Peter Gabriel/King Crimson), Eric Ragno (Graham Bonnet/Jeff Scott Soto/Eric Martin κ.α.) και Brian Moritz (Balance) είναι μόνο μερικοί από αυτούς. Ξεχωρίζει ο υιός Vana, Joey, που έχει αναλάβει μέρος από τις κιθάρες του δίσκου και προσδίδει και μια οικογενειακή νότα στο όλο concept του έργου.
Μουσικά το “Undeniable” κινείται στα κλασικά μονοπάτια των Toto, Survivor, Journey αλλά και REO Speedwagon, Foreigner. H παραγωγή είναι με μία λέξη, εντυπωσιακή. Τα όργανα προβάλλουν όλα στο σωστό ύψος στη μίξη, δίνοντας το απαραίτητο groove βγάζοντας -όπου χρειάζεται- μπροστά το rhythm section ενώ με την κρυστάλλινή, διαυγή, καλογυαλισμένη παραγωγή, οι μελωδίες αφήνονται ελεύθερες χωρίς να “καπελώνονται” ή να αποϊσχυροποιούνται. Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως εδώ “παντρεύονται” μοναδικά το High-Tech AOR αριστούργημα των Mr. Mister “Welcome To The Real World” με το διαμαντένιο “The Seventh One” των Toto και αυτό βεβαίως εξηγείται από τις επιρροές αλλά και τους μουσικούς που έχουν εμπλακεί και συνεισφέρει σε αυτό το album. Με τη φωνή του Vana να ελίσσεται υπέροχα και να κινείται κάπου ανάμεσα σε Bobby Kimball, Joseph Williams και Jimi Jamison αλλά και το μπάσο μαζί με τα τύμπανα να ζωγραφίζουν, η σύγκριση με το λατρεμένο “The Seventh One” είναι αναπόφευκτη. Μπορεί οι μελωδίες εν συγκρίσει με τον ογκόλιθο των Toto να μην είναι τόσο straightforward στο πρώτο τους άκουσμα αλλά αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό. Οι συνθέσεις είναι σαφώς πιο σκοτεινές ενώ οι ενορχηστρώσεις περιέχουν και κάποια πιο progressive ανοίγματα που παραπέμπουν σε μπάντες όπως οι Asia ή οι It Bites, κάνοντας το πακέτο ακόμη πιο ενδιαφέρον. Τα highlights πολλά, αφού ολόκληρο το άλμπουμ τρέχει απολαυστικά στο αφτί του ακροατή. Από τα “Closing Time” και “Ten Lifetimes” που θα πλημμυρίσουν με ευχαρίστηση τους φίλους του Lukather και της παρέας του, στο Survivor-like “Did It For Love” και στα πιο funky μονοπάτια του “Life’s Too Short” ή ακόμη στο “From The Start” που μοιάζει με missing track από το πρόσφατο Williams/Friestedt album. Αξίζει ακόμη να σταθεί κανείς στο πανέμορφο “Deceptive Cadence” που τα υφέρποντα Hi-Tech στοιχεία του, του προσδίδουν μια μαγική ονειροπόλα διάθεση χωρίς την ίδια στιγμή να ακούγεται ξεπερασμένο ενώ το ομώνυμο “Undeniable” αποτελεί ίσως το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Με τη μαγική δουλειά του Eric Ragno στα πλήκτρα και μια γλυκιά μελαγχολία στα φωνητικά και το στίχο, είναι πιασάρικο, όσο και απρόβλεπτο καθ’ όλη τη διάρκεια του. Τέλος το “W2W” αντιπροσωπεύει την πιο “σκληρή rock” όψη της κυκλοφορίας με τις κιθάρες να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο και να συμπλέκονται με τα πλήκτρα με μοναδικό αποτέλεσμα.
Το “Undeniable” δικαιώνει αναντίρρητα όσους αδημονούσαν για την επιστροφή των Mecca. Πρόκειται για έναν υπέροχο δίσκο, μεστό ωριμότητας, τιμιότητας και σοβαρότητας που κραυγάζει ότι είναι προϊόν πολυετούς κόπου, κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον σε όλη τη διάρκεια του και αποκαλύπτει τις χάρες του με κάθε επιπλέον ακρόαση. Έχει πολύ πλούτο και βάθος να αναδείξει πίσω από τις καλοδουλεμένες ενορχηστρώσεις του ενώ η παραγωγή του αποτελεί την επιτομή του πως πρέπει να “προσφέρεται στο πιάτο” το μελωδικό rock εν έτει 2011. Δηλαδή, χωρίς “τυμπανοκρουσίες” και αταίριαστες -κακώς εννοούμενα- μοντέρνες παραγωγές όπως δυστυχώς γίνεται κατά κόρον πλέον, μήπως και κερδηθεί και το πιο “μεταλλικό” ακροατήριο… Η μουσική είναι τέχνη, είναι αβίαστη στην αγνή της εκδοχή και δεν (πρέπει να) έχει σχέση με την “κρεατομηχανή” του marketing. Σε όλα αυτά προσθέστε και τον προσεγμένο στίχο και έχετε μια αρκετά λεπτομερή εικόνα για τη νέα δουλειά των Mecca. Διατρέχουμε ένα σωτήριο έτος για τη μουσική που αγαπάμε. Πολλές καλές κυκλοφορίες από νέα ονόματα και εντυπωσιακές επιστροφές παλιών, συνθέτουν ένα υπέροχο όσο και εκρηκτικό μίγμα. Προσωπικά πάντως, δεν θα έχω κανένα απολύτως πρόβλημα ή δισταγμό να συμπεριλάβω το παρόν δισκάκι στη αγαπημένη μου λίστα για το 2011. Για την ώρα, πατώ ξανά το “play” για να το εμπεδώσω.
796 
