Ο Babis Kaisas κατόρθωσε με το εξαιρετικό άλμπουμ “Unify” να κάνει αίσθηση σε όσους ασχολούνται με το ντόπιο hard n’ heavy rock αλλά και να ακουστεί με σοβαρότητα και σε πολλές άλλες χώρες. Σ’ αυτό βέβαια βοήθησε σημαντικά η ενεργή συμμετοχή του σπουδαίου τραγουδιστή Tony Mills (Shy, TNT, Serpentine) που έδωσε μία ξεχωριστή οντότητα στο άλμπουμ. Ο B.Kaisas εξομολογήθηκε στο Rockway.gr τα όνειρα του για το δίσκο, τα προβλήματα που αντιμετώπισε αλλά και τις εμπειρίες που αποκόμισε από την συνεργασία του με τον Tony Mill…
Περιέγραψες μας συνοπτικά, με τι είχες ασχοληθεί καλλιτεχνικά τα προηγούμενα χρόνια;
Πριν την κυκλοφορία του ντεμπούτου μας σαν Kaisas, εργαζόμουν κάτω από το όνομα Zandem, μαζί με τον original drummer των Βρετανών SHY, και σε κάποια φάση με τον μπασίστα των επίσης Βρετανών Karallon, Dave Deeley, ο οποίος είχε αναλάβει τα φωνητικά για ένα μικρό χρονικό διάστημα στο project. Aυτά όλα έγιναν τις χρονιές 2006-07.Πιο πριν έγραφα κομμάτια μόνος μου, χωρίς ιδιαίτερο σκοπό. Απλά αποτύπωνα ιδέες, είτε σαν στίχους, είτε σαν μουσική. Δεν περίμενα ότι κάποια μέρα κάποιο από τα είδωλα μου (σ.σ. Alan Kelly) θα θέλει να δουλέψει μαζί μου. Και τώρα που το σκέφτομαι, ακόμα δεν το πιστεύω (γέλια)!
Ποια προβλήματα αντιμετώπισες στη δημιουργία του άλμπουμ;
Προβλήματα πολλά, και διαφόρων ειδών… Ένα από αυτά ήταν, ότι ο τρόπος με τον οποίο ηχογραφούσα μόνος μου, μετά την συνεργασία μου με τον Alan Kelly, δεν ήταν και ο πιο σωστός. Οπότε όταν o Mark Stuart, που έκανε την μίξη, μου είπε “καλό θα ήταν να ξαναηχογραφήσεις το μεγαλύτερο μέρος από τις κιθάρες, για να ακούγεται καλύτερα σύμφωνα με τον τρόπο που θα σου υποδείξω”, έπεσα λίγο από τα σύννεφα. Βασικά γιατί δούλευα στα κομμάτια από το τέλος του 2007, και αυτό έγινε μέσα του 2010. Τελικά έκατσα, και ξαναηχογράφησα τα κομμάτια σε μόλις μια βδομάδα! Δεν σήκωνα ούτε τηλέφωνο! Επίσης ένα ακόμα άτομο που θα ήθελα να ευχαριστήσω, είναι ο Χρυσάφης Ταντανόζης (σ.σ. drummer των Crystal Tears), με τον οποίο γνωριζόμαστε 20 χρόνια τώρα, και με βοήθησε απίστευτα, όποτε χρειαζόμουν κάτι με τις demo ηχογραφήσεις μου. Υπάρχουν και άλλες αναποδιές που αντιμετωπίσαμε στην πορεία, αλλά “κάθε εμπόδιο σε καλό” που λένε…
Ποιες οι εντυπώσεις σου από τη συνεργασία με τον Tony Mills στα φωνητικά και πως προέκυψε;
Γνώριζα τον Tony μέσω internet, από την εποχή μου με τους Zandem. Τότε έτυχε να δουλεύει στο επερχόμενο άλμπουμ του Vital Designs, και μου πρότεινε να του στείλω κομμάτια που δεν θα χρησιμοποιούσαμε σαν Zandem, για ν’ακούσει. Του έστειλα 2 κομμάτια τα οποία ήταν σε πολύ αρχικό στάδιο, ήταν μόνο η βασική ιδέα, και δεν ταίριαζαν τελικά πολύ με το στυλ του άλμπουμ, που ήθελε να κάνει. Κανά 2 χρόνια μετά, αφού δούλευα πλέον μόνος σε κομμάτια, μιλήσαμε ξανά μέσω internet, και μου προσέφερε την βοήθεια του. Οπότε κάπως έτσι ξεκινήσαμε. Ο Tony είναι μεγάλο κεφάλαιο στα φωνητικά, και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι έχει δουλέψει σε καμιά 50ριά άλμπουμ τα τελευταία 30 χρόνια! Ένα από αυτά ήταν και το “Night Songs”, των Cinderella, στο οποίο έχει κάνει τα backing φωνητικά. Τι να πω, απλά μεγάλη τιμή να συνεργάζεσαι με κάποιον με τέτοιο ταλέντο και ιστορία.
Με ποιο κριτήριο συνεργάστηκες και με τον βραζιλιάνο drummer Acacio Carvalho;
Ο Acacio είναι πραγματικά φοβερός drummer και είναι τιμή μου που συνεργάζομαι μαζί του. Είναι ο πρώτος που έχει ανοίξει rock μουσική σχολή στην Βραζιλία, παρότι τώρα πλέον ζει στις Η.Π.Α. Απλά είχα δει κάποια βίντεο του στην σελίδα του στο internet και τον προσέγγισα. Έχει πραγματικά προσωπικό στυλ, και τεχνικότατο και ακριβέστατο παίξιμο, χωρίς να χάνει το συναίσθημα. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από έναν drummer…
Υπάρχει κάποια ιδιαίτερη ή χιουμοριστική στιγμή που συνέβη κατά την διάρκεια των ηχογραφήσεων;
Δεν μπορώ να θυμηθώ αυτή την στιγμή κάτι ιδιαίτερα αστείο, αν και σίγουρα είχαμε τις στιγμές μας. Κάτι που ήταν πολύ ιδιαίτερο και δύσκολο, ήταν όταν ο Τony Mills έπαθε καρδιακή προσβολή, και δεν ξέραμε αν θα επιβιώσει και σε πια κατάσταση. Ήταν περίπου στο τέλος των ηχογραφήσεων μας και μας τράβηξε λίγο πίσω. Αλλά ο Τony Mills είναι πραγματικά γενναίος σαν άνθρωπος και επανήλθε, ίσως πιο δυνατός από ποτέ. Σκεφτόμουν να τον επισκεφτώ τότε στο νοσοκομείο στην Νορβηγία που ήταν αλλά όπως είπε και ο ίδιος για τον εαυτό του “εμμ…δεν νομίζω ότι θα ήμουν και τόσο καλή παρέα…!”
Το “Unify” ως τίτλος υπονοεί κάτι συγκεκριμένο και επίσης πόσο σημαντικό είναι για σένα μία τέτοια κυκλοφορία;
“Unify” σημαίνει “ενοποιώ”. Ο τίτλος είναι συμβολικός και αναφέρεται στα μέλη της μπάντας, που είναι όλα από διαφορετική χώρα μεταξύ τους, αλλά ενώθηκαν για να κάνουν αυτό το άλμπουμ. Επίσης είναι ένα δείγμα του ότι η μουσική πραγματικά δεν έχει σύνορα και μπορεί να γεφυρώσει πολλά πράγματα εκεί που οτιδήποτε άλλο αποτυγχάνει. Όσο για την κυκλοφορία του, ναι, εννοείται ότι είναι ιδιαίτερα σημαντική για μένα. Ήμουν πίσω από σχεδόν κάθε λεπτομέρεια του album, δίνοντας κατευθύνσεις, ώστε το τελικό αποτέλεσμα να είναι όσο πιο κοντά γίνεται σε αυτό που ήθελα να κάνω. Είναι ένα ιδιαίτερα προσωπικό άλμπουμ, αφού έγραψα όλα τα κομμάτια, στίχους-μουσική, έκανα ενορχηστρώσεις και παραγωγή, ακόμα και η ιδέα για το arwork ξεκίνησε από εμένα. Είναι κάτι που ονειρευόμουν να κάνω από τότε που ήμουν έφηβος, όταν πρωτοασχολήθηκα με μουσική, αλλά που μάλλον ούτε ο ίδιος πίστευα ότι θα κατάφερνα να δω κάποτε…
Ο ήχος του άλμπουμ παραπέμπει κυρίως στα κλασσικά metal συγκροτήματα του παρελθόντος. Συμφωνείς με αυτή την άποψη;
Νομίζω ότι λίγο πολύ ναι. Είμαι περισσότερο κοντά στα pop-metal group των 80s. Δεν με πειράζει αν κάποιος που δεν ακούει metal, ακούσει κάποιο κομμάτι μου και του αρέσει. Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι το metal ανήκει στο underground. Για εμένα το metal ξεκίνησε κάπου στα τέλη των 60s- αρχές 70s, με group όπως οι Deep Purple, Black Sabbath, Uriah Heep, Aerosmith, Kiss κτλ… Και όλοι αυτοί πάτησαν πάνω στην “τρέλα” που είχαν οι Who, Jimmy Hendrix, Cream και πολλοί άλλοι. Οι μπάντες των 80’ς όπως οι Bon Jovi, Def Leppard που μονοπώλησαν τα charts τότε, πάνω σ’ αυτούς τους μουσικούς “πατούσαν”. Ειλικρινά λυπάμαι ανθρώπους που νομίζουν ότι metal είναι μόνο οι Iron Maiden και οι Metallica και δεν μπαίνουν στον κόπο να ψάξουν παραπέρα, γιατί φοβούνται “τι θα πουν οι φίλοι τους”.
Ποιους κιθαρίστες και συγκροτήματα θαυμάζεις;
Θα έλεγα σαν σκηνική παρουσία και στοιχειωμένες μελωδίες τον Steve Clark από τους Def Leppard. Αν και επέλεξα να παίζω με Fender κιθάρες, κυρίως λόγο του Richie Sambora (σ.σ. Bon Jovi). Ο George Lynch είναι απίστευτος και οι Dokken μεγάλη αγάπη και επιρροή επίσης. Από την Γερμανία οι Bonfire είναι η πλέον αγαπημένη μου μπάντα. Αλλά υπάρχουν πολλοί
ακόμα, που δεν φτάνει ο χώρος ν’ αναφέρουμε. Και όχι μόνο από τον χώρο του hard rock…
Τελικά το διαδίκτυο είναι η σωτηρία του μουσικού ή καταστροφή της δημιουργίας;
Νομίζω ότι το διαδίκτυο είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο. Απλά η κακή χρήση του και η διάθεση για αντιγραφή μουσικής και ταινιών από κάποιους είναι αυτό που σκοτώνει και τους δυο χώρους. Πάντα όποτε ήθελα κάποιο άλμπουμ πραγματικά, το αγόραζα. Δεν μετράει για’ μένα τόσο η ποσότητα όσο η ποιότητα. Αλλά απ’ ότι φαίνεται σήμερα, αν δεν κατεβάσεις 10 άλμπουμ την ημέρα δεν είσαι πλέον “cool”…
Ποιες είναι τελικά οι φιλοδοξίες σου και αν υπάρχουν σχέδια για συναυλίες;
Η μόνη φιλοδοξία που έχω είναι αυτό που κάνω να έχει κάποια απήχηση. Να μην περνάει απαρατήρητο. Σε μια εποχή που μπάντες που κάποτε πουλούσαν εκατομμύρια album και αλώνιζαν τον πλανήτη, φτάσανε πλέον να πουλάνε κάτι ψιλά και να κάνουν live αραιά και που σε clubs. Νομίζω είναι ουτοπία να ονειρεύεσαι κάτι περισσότερο. Όπως είπε και ο David Coverdale πρόσφατα “κάποτε λεγόταν Monsters Of Rock και τώρα είναι Hamsters Of Rock”! Σχέδια για live shows δεν υπάρχουν προς το παρόν και οι λόγοι είναι ευνόητοι νομίζω. Παρ’όλα αυτά αν υπάρξει ενδιαφέρον από κάπoιον promoter για κάπoια θέση σε κάποια περιοδεία η κάτι τέτοιο, ίσως και να γίνει. Αλλά για μεμονωμένα live shows και οικονομικά είναι δύσκολο και από άποψη ενδιαφέροντος δεν με αγγίζει ιδιαίτερα. Πολλές μπάντες παγιδεύονται να παίζουν μια ζωή στην πόλη τους. Αν αυτό είναι που θέλουν έχει καλώς. Για εμένα live σημαίνει touring. Ξεπερνώντας τα σύνορα…
883 
