69- Set To Fail

Κλασικά, έγινε μεγάλος ντόρος με το project Lou Reed & Metallica. Λογικό όμως δεν είναι; Με τόση δίψα που έχει ο μεταλλάς για οτιδήποτε έχει σχέση με το παρελθόν, κάθεται και προσμένει καρτερικά μια αναβίωση άλλων εποχών, όπου μπορεί να φοράει ραφτά και κολλάν και να είναι “in”!

Διάφορα γρά­φτη­καν για το album, ενώ την προσωπική μου άποψη μπο­ρεί­τε να τη διαβάσετε εδώ. Αυτό που πρόσεξα διαβάζοντας σχόλια, είτε στο Rockway, είτε αλλού, είναι πως έχουν δημιουργηθεί δύο στρα­τό­πε­δα. Ένα των metalheads που βρίζουν πατόκορφα το “Lulu” και άλλο ένα, αυτών που βλέπουν υπό άλλο πρίσμα το album και το εκθειάζουν, μειώνοντας παράλληλα την κριτική ικανότητα των με­ταλ­λά­δων. Εννοείται πως οι metalheads είναι ιδιαίτερα “κολ­λη­μέ­νοι” και έχω αναφερθεί παλαιότερα στο όλο θέμα. Αυτό όμως δεν αποτελεί αξίωμα και σίγουρα δε μπορούμε να φτάσουμε στο άλλο άκρο όπου οτιδήποτε και εάν θάψει ο μεταλλάς σημαίνει πως είναι καλό, μόνο που εκείνος δε μπορεί να το “καταλάβει”. Δε λέω, είναι εύκολο σαν πάτημα το να φταίει πάντα η στενομυαλιά των metalheads, από την άλλη όμως δε σημαίνει πως όλοι οι υπόλοιποι είναι χρόνια μπροστά σε ότι αφορά τα γούστα τους, έτσι;

Όπως ανέφερα και στο review, βαρέθηκα! Και είμαι ιδιαίτερα ανοιχτός σε ακούσματα, ενώ παράλληλα έχω μεγάλη ανοχή και υπομονή σε ότι αφορά προσπάθειες εξέλιξης και πει­ρα­μα­τι­σμού. Από την άλλη, δε νομίζω πως μπορεί κανείς να θεωρήσει το “Lulu” ως “πρόοδο”, είτε μιλάμε για τον Lou Reed, είτε για τους Metallica! Ο πρώτος, καλώς ή κακώς, έχει φάει τα ψωμιά του και ύστερα από μια πραγματικά μεγάλη καριέρα το να θέλεις να γράψεις τα ίδια τραγούδια σε metal μορφή, λέγεται παλιμπαιδισμός. Οι άλλοι, πάλι καλώς ή κακώς, είναι στα τελειώματα μιας αμφιλεγόμενης, τα τελευταία πολλά χρόνια, καριέρας και το να γεμίσουν ένα δίσκο με μέτρια, επί των πλεί­στων, riff, έτσι ώστε να αποτελέσουν μουσικό χαλί για έναν (σχεδόν) 70χρονο βάρδο, δε μπορεί να θεωρηθεί σε καμία περίπτωση “εξέλιξη”.

Και μην το παρεξηγήσετε… Δεν είναι θέμα ηλικίας. Υπάρχουν και άλλοι “παππούδες” που τι­μούν τα παντελόνια τους και με το παραπάνω (βλέπε Tom Waits). Και εδώ που τα λέμε, δεν είναι κακό το να υλοποιείς μια ιδέα. Ο Reed είναι τεράστιος μουσικός και από τη στιγμή που α­πο­φά­σι­σε να κάνει και αυτό στη ζωή του, καλά έκανε. Το ζητούμενο είναι το κατά πόσο “πρέπει” να αρέσει αυτό! Δεν αντέχω να διαβάζω συνέχεια το πόσο “δύσκολο” album είναι! Ε, για τα δικά μου δεδομένα, δεν έχει καμία “δυσκολία”, πέραν της ολοκλήρωσης της ακρόασης! Βασανίστηκα ακούγοντάς το και δε βρήκα οτιδήποτε που να μπορεί να θεωρείται “ψαγμένο” ή “για λίγους”! Μπορεί να είναι η ιδέα μου, αλλά εάν εξαιρέσουμε το ότι και μόνο η παρουσία του Reed δίνει έναν αέρα “κουλτούρας”, δε χρειάζεται πολύ σκέψη το όλο θέμα, σε ότι αφορά τις συνθέσεις καθαυτές.

Φυσικά, πάνω από όλα, είναι και θέμα γούστου. Αναρωτιέμαι όμως πόσοι από αυτούς που ανήκουν στο στρατόπεδο “I Love Lulu”, αισθάνονται όντως έτσι, ή απλώς το λένε επειδή αδυνατούν να μιλήσουν υ­πο­τι­μη­τι­κά για τα ονόματα που απαρτίζουν την κυκλοφορία. Δε μπορώ να καταλάβω αυτήν την έμμεση “άφεση αμαρτιών” που χαρακτηρίζει κάποιους. Και δε μιλάω για τους diehard fans, που ακόμη και κλανιές να η­χο­γρα­φή­σει ο Reed, θα το θεωρήσουν “ψαγμένο”. Αυτοί δι­καιολο­γού­νται, μιας και όλοι έχουμε τις αδυναμίες μας. Α­να­φέ­ρο­μαι στους υπόλοιπους που επειδή βλέπουν στο ε­ξώ­φυλ­λο το όνομα ενός μεγάλου καλλιτέχνη, ευθύς αμέσως αρχίζουν τις επευφημίες και πείθουν τους εαυτούς τους πως πρόκειται για κάτι καλό, είτε είναι είτε όχι! Για παράδειγμα, το περσινό “Final Frontier” των Iron Maiden, φιγουράριζε σχεδόν σε όλα τα top 10 με τα καλύτερα της χρονιάς, όχι τόσο για την ποιότητά του, όσο για το λογότυπο που έφερε. Και άντε πες, οι μεταλλάδες έχουν τα “κολλήματά” τους, το ξεκαθαρίσαμε αυτό… Οι “υπεράνω” δηλαδή, γιατί προσκυνούσαν το “The Good, The Bad and The Queen”; Επειδή ήταν όντως τόσο καλό, ή επειδή ο mastermind ήταν ο Damon Albarn; Και κλείνω, με μια φράση από το review που έγραψα για το “Lulu”: σέβομαι απεριόριστα την ανάγκη του κάθε καλλιτέχνη στο να θέλει να κάνει κάτι το διαφορετικό και να πειραματιστεί, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να χαριστώ στην καύλα του, άπαξ και δε μου αρέσει…

Δημοσιεύθηκε στις 07/11/11

ΥΓ εντάξει, το ότι κάποιοι στέλνουν επιστολές και απειλούν το Lou Reed, είναι απλά αστείο… Επικίνδυνοι δεν είναι εκείνοι που γράφουν κακούς δίσκους, αλλά εκείνοι που τους επιβάλλουν στο κοινό… think about it!