Πριν από λίγες εβδομάδες στο Bat City απολαύσαμε αρκετοί θεατές της aor/melodic hard rock αθηναϊκής, σαλονικιάς και όχι μόνο. κοινότητας, το συγκρότημα που επάξια καλύπτει το μελωδικό χώρο με την παρουσία του, τους White Widdow.
Η κουβέντα στο bar καλύπτει το ζητούμενο: ο ένας καλύπτει την συναυλία και ο άλλος αναλαμβάνει την παρουσίαση της νέας, εξαιρετικής κυκλοφορίας η οποία είναι και καλύτερη από την προηγούμενη. Η πρώτη είχε αφήσει εμβρόντητους τους οπαδούς του μελωδικού ιδιώματος, που τους κατατάσσει στην ελπιδοφόρα, για το μέλλον, τριάδα των συγκροτημάτων του χώρου. Έτσι λοιπόν μετά από πολλαπλές ακροάσεις και μία εμφάνιση που απογείωσε τον κάθε οπαδό και προσηλύτισε αρκετούς άλλους, καταθέτω τα εξής: δεν πρόκειται να ξαναγράψω, ότι η Σκανδιναβία είναι, σχεδόν μονοπωλιακά, η πηγή της μελωδίας τα τελευταία χρόνια, αφού τούτοι εδώ έρχονται από την χώρα του Down Under, την χώρα που τείνει να γίνει τον τελευταίο χρόνο νέα χώρα μετανάστευσης των απελπισμένων Ελλήνων, την Αυστραλία. Επίσης καταθέτω έντιμα, ότι ο Jules Millis κι ο αδερφός του Xavier πληκτράς της μπάντας συνεπικουρούμενοι από τον βιρτουόζο κιθαρίστα Enzo Almanzi, μεγάλωσαν με ινδάλματά τους ήρωες των 80s (και όχι μόνο) όπως Danger Danger, White Sister, Survivor και Treat, που σημαίνει μελωδία στις συνθέσεις, καθάρια φωνή από ένα φυσικό ταλέντο, στιβαρή rhythm section από τους Trent Wilson στο μπάσο και τον Jim Nash στα τύμπανα και πολλά-πολλά πλήκτρα. Δεν ξεχωρίζω τραγούδι για να μην αδικήσω κανένα αλλά προσωπική αδυναμία είναι το “Do You Remember”, με τα φωνητικά να λάμπουν συνδυασμένα με απίθανα χορευτικά πλήκτρα. Σίγουρα θα μας απασχολούν για πολλά χρόνια με την καλή έννοια βεβαίως-βεβαίως…
538 
