Άλλη μια Ελληνική μπάντα προερχόμενη από τη μεγάλη μεταλλική σκηνή της χώρας, η οποία θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί “βαριά βιομηχανία” εξαγωγής, αλλά στον τόπο όπου βασιλεύει το “καθίζημα της μπουζουκλερίας”, πολλά από τα ποιοτικά αυτά “προϊόντα” παραμένουν στην αφάνεια, προς τέρψιν λίγων μόνο ακροατών.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με τους Devil Rolling Dice (σούπερ το όνομα), οι οποίοι ενώ δημιουργήθηκαν το 2007, μόλις πριν λίγο καιρό κατάφεραν και κυκλοφόρησαν το self-produced ντεμπούτο τους “The Catastrophic Sequence”. Αυτή η “αργοπορία” ίσως και να οφείλεται στις συνεχείς αλλαγές του line-up, ειδικά στην πολύπαθη θέση του lead κιθαρίστα, αλλά και στην εξερεύνηση του ήχου τους, ο οποίος από heavy rock στα πρώτα χρόνια της μπάντας, μεταλλάχτηκε σε thrash. Σε ένα thrash το οποίο “ακουμπάει” τον ήχο κυρίως στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού (στα χνάρια που έχουν αφήσει ως επί τω πλείστoν οι Metallica και οι Iced Earth), παίρνοντας όμως επαρκείς “τζούρες” Ευρωπαϊκού αέρα, πάντα μέσα από το προσωπικό ύφος που φαίνεται να χτίζουν.
Οι περισσότερες συνθέσεις του άλμπουμ είναι μακροσκελείς, πράγμα που από μόνο του είναι ρίσκο. Ένα ρίσκο όμως που οι DRD παίρνουν άφοβα και εκ του αποτελέσματος κρίνεται επιτυχές. Οκ, μπορεί σε μερικά σημεία να δημιουργούνται μικρές “κοιλιές”, αλλά δεν είναι ικανές να “υπερφαλαγγίσουν” την ποιότητα των συνθέσεων. Μεγάλες εισαγωγές και υπέροχη ανάπτυξη των κομματιών, πληθώρα εναλλαγών στα riffs, μελωδικά “περάσματα” που οδηγούν σε ακουστικές “γέφυρες” και “επιθετικά” solos, και γενικώς μία πολυπλοκότητα συνθέσεων που μόνο απαρατήρητες δεν περνούν.
Στα φωνητικά ο Δημήτρης Σταθόπουλος (ο οποίος έχει και τα ρυθμικά μέρη) “φτύνει” τις λέξεις αλά Σάκης (όχι ο Ρουβάς μλκ, σε μέταλ σάιτ μπήκες), ειδικά με τον τρόπο που αυτές προφέρονται. Σε μερικά σημεία δε, μου έφερε στο μυαλό τον Matt Barlow με πολύ περισσότερο γρέζι φυσικά. Εξαιρετική είναι και η δουλειά του Δημήτρη Νάπα στα leads (η πολύπαθη θέση που λέγαμε), όπως και του Κίμωνα Σταθόπουλου στα ντραμς και του Κώστα Σπανού στο μπάσο. Πρόκειται για ένα, εν γένει, πολύ καλό πρώτο δείγμα, που σημειωτέον όσο περισσότερο το ακούς τόσο καλύτερα το “αφομοιώνεις” και μπαίνεις στη ροή των κομματιών. Εγώ θα ξεχωρίσω το, προσωπικά αγαπημένο, “Cold And Fire”, “Eyes In The Dark”, “Judas Paradox”, το instrumental “Birth Suffering Death” και το εναρκτήριο “Prison Dead”, για το οποίο έχει γυριστεί και ένα πολύ ωραίο βίντεο γεμάτο νόημα.
Αναμένουμε τη συνέχεια από τους Devil Rolling Dice και για να μη ξεχνιόμαστε, πάμε άλλη μία φορά πιο δυνατά.
“ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ METAL ΣΚΗΝΗ”!!
https://www.facebook.com/DevilRollingDiceBand/
Devil Rolling Dice – Prison Dead
757 
