Παρασκευή και 13, και όχι δεν ήταν μέρα ενασχόλησης με τα έργα και ημέρες του μασκοφόρου Jason Voorhees, αλλά βραδιά της ζωντανής εμφάνισης των Deaf Radio και του release party για την κυκλοφορία του νέου τους άλμπουμ (γ@μ@ει και δέρνει) “Modern Panic”, στο γνωστό και αγαπημένο πλέον Temple. Μαζί τους εμφανίζονταν και οι Whereswilder, μία ακόμη αξιόλογη Αθηναϊκή μπάντα, που είχε αναλάβει να “ζεστάνει” το κοινό, σε αυτό το παγωμένο βράδυ Παρασκευής.
Έφτασα έξω από τον “ναό”, λίγα λεπτά αφότου είχαν ανοίξει οι πόρτες (20:30) και αφού “τσίμπησα” το CD των DR, ανέβηκα στον εξώστη για μία μπυρίτσα. Στα 11 λεπτά και 42 δευτερόλεπτα παρουσίας μου στο club, απέσπασα και το πρώτο μου (και μοναδικό ευτυχώς) “όχι” της βραδιάς, όταν σε ερώτησή μου για το αν καπνίζουμε εντός του χώρου έλαβα αρνητική απάντηση. Παρότι καπνιστής, ευχαριστήθηκα αφάνταστα την καθαρή ατμόσφαιρα σε όλη τη διάρκεια του live και σ’ αυτό φρόντισαν και οι δύο μπάντες, που σαν άλλο mind game εξαφάνισαν την ανάγκη για νικοτίνη. Τώρα για τους θεριακλήδες που μπαινοέβγαιναν τακτικά για “οξυγόνο”, τί να πω; Περαστικά.
Πάμε στο “ψητό” τώρα. Οι Whereswilder (ονοματάρα;) εμφανίστηκαν με Αγγλική ακρίβεια την 21:10 και για 50 λεπτά μας “ταξίδεψαν” με το Cream meets Beatles ψυχεδελικό “ηχόχρωμά” τους. “Απαλές” μελωδίες, blues-αριστά τζαμαρίσματα και μία φωνή από τον Γιάννη Ράλλη, που πρέπει να έκανε το “φάντασμα” του John Lennon να αγαλλιάζει κάπου σε μία γωνιά του εξώστη.
Παίζοντας τραγούδια και από τα δύο τους άλμπουμ “Yearling” (2014) και “Hotshot” (2017) συν αρκετά νέα κομμάτια, “ζέσταναν” το σχεδόν γεμάτο Temple και απέσπασαν το θερμό χειροκρότημα του κοινού. Αξιοπρεπέστατη μπάντα, που δείχνει “ψημένη” στο σανίδι και σίγουρα μία από τις πιο αξιόλογες της Ελληνικής σκηνής στο συγκεκριμένο ήχο.
Whereswilder setlist:
All Wrong
This Feeling
Something About Her
Deadman Walking (unreleased)
The Wrong Way In (unreleased)
Helping Hand (unreleased)
Dog A Bone (unreleased)
No Lover (unreleased)
Hold Up
Snow
Show ‘n’ Tell
Στην ανάπαυλα ήταν ώρα για ανακατανομή πληθυσμού στο χώρο, καθώς οι μισοί (μεταξύ τους και εγώ) βγήκαν έξω για “ντελαφουμέντο” (το μουσικό “μαστουριόρε” θα ερχόταν σε λίγο). Έτσι, μετά την επιστροφή των “ορδών”, το Temple τίγκαρε, εν αναμονή της εμφάνισης των “τιμώμενων” προσώπων. Και ήταν λίγο πριν την 22:30 (το πρόγραμμα τηρήθηκε ευλαβικά), όταν οι Deaf Radio ανέβηκαν στη σκηνή και μετά το intro που ανοίγει το νέο άλμπουμ μπαίνουν φορτσάτοι με το “Death Club”. Ο ήχος εξαιρετικός, η μπάντα “σφιχτοδεμένη” και τα τραγούδια να ακούγονται όπως στο άλμπουμ. Εξάλλου για όσους δε γνωρίζουν, οι τύποι έχουν κάνει και αυτοί τα χιλιόμετρά τους, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό και αυτό αποτυπώνεται στη σκηνή.
Το desert, stoner, alternative (πείτε το όπως θέλετε) rock που μας παρουσιάζουν, έχει τη “βρωμιά” που πρέπει, την ενέργεια που πρέπει, το “πνεύμα” των QOTSA (που αυτό και αν πρέπει), ενάντια όμως σε “όλα τα πρέπει”, δοσμένα μέσα από το δικό τους φίλτρο. Ακούγομαι υπερβολικός; Αν άκουγες και εσύ καπάκι “Dance Like A Reptile” και “Colours”, θα μιλούσαμε διαφορετικά. Στη συνέχεια το “μενού” είχε 5 κομμάτια από το πρώτο τους άλμπουμ “Alarm” (2017), που τους έβαλε στο μουσικό χάρτη και κρίνοντας από τις αντιδράσεις του κόσμου, έχουν σχηματίσει έναν πολύ δυνατό πυρήνα οπαδών και όχι αδικαιολόγητα. “Oceanic Feeling” και “Flowerhead”, και από τον ήχο του μπάσου του Δημήτρη Γεωργόπουλου νιώθεις τη “λάσπη” να φτάνει μέχρι το γόνατο.
Η φωνή του Πάνου ήταν κάτι που περίμενα να ακούσω live και φυσικά δεν απογοητεύτηκα. Σαν να τσουγκρίζεις τη μπύρα σου με τον Josh Homme ένα πράμα. Τα leads του Δημήτρη Σακελλαρίου με “βάθος” και περίσσια ψυχεδέλεια, όπως εξαιρετικό και το drumming του Γιώργου που με ένα απλό drum set (απλό είχε και ο Rob Oswald αλλά τί παπάδες έπαιζε!) συμπλήρωνε τέλεια τον ήχο τους. Εντάξει; Τα λέω καλά; Η μπάντα επί σκηνής είχε ενέργεια, ήταν κινητική (χωρίς “καραγκιοζιλίκια”) και είχε φοβερή επικοινωνία με τον κόσμο. Εξάλλου βρισκόμασταν σε ένα πάρτι και φαινόταν πως περνούσαν καλά τόσο αυτοί όσο και εμείς.
Επιστροφή στα τραγούδια του νέου άλμπουμ, για να ολοκληρωθεί το setlist και να ολοκληρωθώ και εγώ που περίμενα πώς και πώς να παιχτεί το…“έχετε πάει ποτέ Αστυπάλαια;”, ρωτάει τον κόσμο ο Πάνος. Και να μην έχουμε πάει (που έχουμε, και αρκετές φορές μάλιστα), δεν έχει σημασία γιατί το τραγούδι είναι ύμνος. Το “Astypalea” ρε. Στο ομώνυμο δε, ένιωσα να ταξιδεύω σε κάτι δικά μου προ 15ετίας (μη με ρωτήσεις γιατί. Το’ χει η μουσική αυτό). Πέρα από ένα release party, ήταν και μία προσωπική ακουστική εμπειρία, που έχει δημιουργηθεί πρωτίστως από το άκουσμα του άλμπουμ.
Το κλείσιμο μας βρίσκει να “προβληματιζόμαστε” με το “Animals” και να παρτάρουμε με το “Backseats”, τους DR να ευχαριστούν τον κόσμο και εμείς με τη σειρά μας να τους ευχαριστούμε για το show που έδωσαν.
Deaf Radio setlist:
Intro
Death Club
Dance Like A Reptile
Colours
Oceanic Feeling
Flowerhead
Revolving Doors
Aggravation
Anytime
Gas Station People
Astypalea
Fossils
Modern Panic
(encore):
Animals
Backseats
ΥΓ: Θα το πω και θα το λέω συνεχώς. Η Ελληνική σκηνή δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα από αυτές άλλων χωρών. Σε οποιοδήποτε ιδίωμα του “σκληρού” ήχου. Γι’ αυτό λοιπόν, υποστηρίζουμε/στηρίζουμε τις μπάντες μας! Όσο για τους Deaf Radio, πρέπει αργά ή γρήγορα να πάρουν τη θέση που τους αξίζει, δίπλα στα υπόλοιπα μεγάλα Ελληνικά ονόματα της desert, stoner, alternative (πείτε το όπως θέλετε) rock σκηνής και να “σπείρουν” “Μοντέρνο Πανικό” και σε ακόμη μεγαλύτερη κλίμακα στο εξωτερικό.
Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου
696 
