Η λατρεία μου για τους “δικούς μας” On Thorns I Lay, ξεκινά σχεδόν από την εποχή που άλλαξαν για τρίτη φορά όνομα (μετά τα απειλητικότερα Paralysis και Phlebotomy) και κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο album τους “Sounds Of Beautiful Experience” το 1995.
Πάντα ένα βήμα μπροστά από την υπόλοιπη Ελληνική “σκοτεινή” metal, σε ποιότητα και ιδέες, κατάφεραν να δημιουργήσουν έναν δικό τους, χαρακτηριστικό ήχο, μέσα από τα riffs και τις μελωδίες τους, από το δεύτερο κιόλας album “Orama”, ένα διαμάντι της εποχής για το μελωδικό doom/death.
Από το “Crystal Tears” του 1999 μέχρι και το “Egocentric” του 2003, άλλαξαν πολλά πράγματα. Η εποχή, ο ήχος, ο δρόμος της μπάντας και το μέλλον της.
Η τεράστια στον “σκοτεινό” και ακραίο ήχο για τα ’90s Holy Records, τους έκανε παγκοσμίως γνωστούς, όπως και τους άξιζε, αλλά τα ’00s φέρθηκαν σκληρά στο goth/alternative/metal αμάλγαμα που είχαν επιλέξει και για σχεδόν 15 χρόνια, ένα όνομα με ισχυρή ταυτότητα σε ό,τι ήχο και να είχαν επιλέξει να πειραματιστούν, χάθηκε από τον μουσικό χάρτη.
Το reboot που έγινε το 2018 με το album “Aegean Sorrow”, ήταν οργασμική χαρά για μένα, όχι μόνο επειδή επισημοποίησε αυτό το comeback που τόσο περίμενα, αλλά γιατί έγινε με έναν δίσκο ώριμο, δυνατό και 100% OTIL, φέρνοντας πίσω το doom/death που είχαμε προλάβει ηδονικά να απολαύσουμε στο “Orama”, αλλά με εντελώς σύγχρονο ήχο και τρόπο, και κυρίως, γιατί η μπάντα με αυτό το album δήλωσε πως πλέον, είναι εδώ για να μείνει.
Και να που οι OTIL κράτησαν την υπόσχεσή τους και επέστρεψαν, με ένα νέο δισκογραφικό συμβόλαιο με τη Γερμανική Lifeforce Records και το νέο τους δημιούργημα με τίτλο “Threnos”.
Πρέπει να άκουσα πάνω από 20 φορές σε λιγότερες από 24 ώρες το promo, με το που έφτασε στα χέρια μου. Και η αλήθεια είναι πως συγκινήθηκα πολλές φορές μέσα από τις ακροάσεις και για πολλούς διαφορετικούς λόγους.
Με το που σκάει στα ηχεία/ακουστικά το riff του “The Song Of Sirens” και το ταξίδι αρχίζει, η ανατριχίλα του “Aegean Sorrow” επιστρέφει στο τριπλάσιο. Το άκρως χαρακτηριστικό doom/death αυτής της τρίτης εποχής των OTIL, σε γεμίζει με χιλιάδες συναισθήματα, με κάθε riff και λεπτό που περνάει.
Τα growls του Στέφανου είναι καλύτερα από ποτέ, οι κιθάρες του Χρήστου και του Άκη ζωγραφίζουν με πόνο τον ίδιο τον Θρήνο, ενώ το rhythm section μεταφέρει την doom θλίψη με την ίδια ευλάβεια που συγγενικά πρόσωπα κρατούν φέρετρο στους ώμους, ενώ το βιολί του Αλέξανδρου είναι το πέπλο ομίχλης και μυστηρίου που σε κρατάει διψασμένο για κάθε επόμενη νότα του.
Το εισιτήριο χωρίς επιστροφή είναι πλέον στα χέρια σου και δεν υπάρχει εναλλακτική διαδρομή.
Το ένα έπος διαδέχεται το άλλο, σε ένα album χωρίς fillers και με το κάθε επόμενο τραγούδι να είναι, κατά κάποιον τρόπο, καλύτερο από το προηγούμενο, με μελωδικές γραμμές που σου μένουν χαραγμένες από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Αυτή η καταραμένη, χαρακτηριστική θλίψη που λατρέψαμε στο “Orama”, προσκυνήσαμε στο “Crystal Tears” και ερωτευτήκαμε πάλι στο “Aegean Sorrow”, βρίσκεται σε κάθε νότα του “Threnos”, θυμίζοντας όλες τις στιγμές του παρελθόντος και ταυτόχρονα προχωρώντας ένα βήμα πιο μπροστά, πιο κάτω στην άβυσσο που έχει δημιουργήσει ο ήχος της μπάντας.
Λάτρεψα αυτόματα τα “The Song Of Sirens”, “Cosmic Silence”, “Erynies”, “Misos” και φυσικά, το ιδανικότερο τελείωμα για (αυτό το) album, το δεκάλεπτο “Odysseia”, όπου από το αρχικό του riff μέχρι το ολοκαύτωμα του τέλους του, με τις δισολίες, το πιάνο του Αντώνη, το βιολί και την απαγγελία της ηθοποιού Πηνελόπης Αναστασοπούλου (τα μόνα γυναικεία φωνητικά που ακούγονται πλέον από μία μπάντα που κάποτε είχε τις μούσες της σε πρωταγωνιστικό ρόλο αλλά, πιστέψτε με, δεν το χρειάζεται πια) προσφέρουν το τέλειο κλείσιμο του τελειότερου album που έχει γράψει μέχρι σήμερα αυτό εδώ το σχήμα.
Η παραγωγή είναι “ογκώδης”, κρυστάλλινη και λεπτομερής και για μία ακόμη φορά, το mastering έχει αναλάβει ο Θεός Dan (ο Swanö ντε, σοβαρά τώρα, πρέπει να σου πω εγώ ποιος είναι ο Θεός;), ο οποίος μάλιστα δήλωσε στην Lifeforce όταν άκουσε το album, πως βαθιά μέσα του εύχεται να πάει άπατος ο “Threnos”, για να αγοράσει τα riffs και να τα χρησιμοποιήσει σε δικό του project κάτω από το όνομά του, και για να αστειεύεται έτσι ο Θεός, κάτι ξέρει.
Είτε είσαι fan της μπάντας από την αρχή, είτε τους γνώρισες στην μέση της καριέρας τους, είτε δεν είχες ιδέα γι’ αυτούς μέχρι το “Aegean Sorrow”, θα μαγευτείς από τον “Θρήνο”. Αυτό είναι δεδομένο.
Όπως είναι επίσης δεδομένο πως μιλάμε για ένα από τα κορυφαία albums του 2020 στο είδος του και ας μη γνωρίζουμε ακόμα τους ανταγωνιστές του, αλλά αυτό δεν μας νοιάζει και πολύ, γιατί doom/death υπάρχει άπλετο, αλλά συγκίνηση, από νότες, που χτυπάει απευθείας στην καρδιά, υπάρχει και ανήκει ολοκληρωτικά και αποκλειστικά στους On Thorns I Lay μας.
Tracklisting:
1. The Song Of Sirens
2. Ouranio Deos
3. Cosmic Silence
4. Erynies
5. Misos
6. Threnos
7. Odysseia
873 
