Ολόφρεσκο κουιντέτο από το Chicago, που σχηματίστηκε μόλις έναν χρόνο πριν, κάνει το δισκογραφικό ντεμπούτο του. Μην πάει βιαστικά το μυαλό σε παιδαρέλια που ξεκινούν την πορεία τους τώρα στην θεότρελη αρένα της παγκόσμιας μουσικής. Στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με μια παλιοπαρέα από βετεράνους με επικεφαλής τον κιθαρίστα Paul Kratky των υποτιμημένων Slauter Xstroyers. Μαζί του, έτερος κιθαρίστας ο Jerry Buczko, ο μπασίστας Bill Dixon και ο ντράμερ John Ashe, χτίζουν το οργανικό υπόβαθρο για να έρθει τελευταίος ο τραγουδιστής Fred Morg να ολοκληρώσει την ηχητική τους πρόταση.
Οχτώ τραγούδια περιλαμβάνει το ομότιτλο άλμπουμ της μουσικής ομάδας που δηλώνει πολυσχιδής στις επιρροές της και το μεταφράζει αυτό και στη δική της μουσική. Οποιαδήποτε τυχαία επιλογή λίγων στιγμών από το δίσκο θα φανερώσει άμεσα μια σφιχτοδεμένη εκτελεστική μηχανή που ποντάρει απίστευτα στην ροή και τον ρυθμό.
Οι Rexlexicon έχουν σίγουρα λιώσει στις πρόβες, αλλά πέρα από τον απόλυτο, τυφλό συντονισμό, ο στόχος είναι να μεταφράσουν όλες αυτές τις jazz rock fusion, stoner groove rock, και heavy prog εντυπώσεις που κουβαλούν σαν ακροατές, στη δική τους μουσική. Το “Reflexicon” είναι ένα άλμπουμ υπέροχης αβίαστης ροής και ρυθμών που θα εντυπωσιάσει πρώτα τον ακροατή-μουσικό. Δεν είναι σε καμιά περίπτωση ελιτίστικο ή εκκεντρικό, αντίθετα έχει ορμή, επιθετικότητα και δύναμη αλλά είναι και καλοπαιγμένο, δουλεμένο ως την τελευταία λεπτομέρεια.
Το γρήγορο και εντυπωσιακό “The Hunt Is On” μας βάζει στο πνεύμα με χαστούκια. Ρυθμικά και leads έχουν μια ιδανική διαδοχή στις εναλλαγές τους, με το υπόβαθρο μπάσο-τύμπανα να λειτουργεί πραγματικά για σεμινάριο. Ο ρυθμός είναι το πρωταρχικό μέλημα και η βασιλεία του, σε οποιαδήποτε πιθανή εξέλιξη του τραγουδιού, μοιάζει με μια μακριά ατσάλινη γέφυρα χωρίς τέλος. Συμπαγή ριφ που περιστασιακά φέρνουν εντυπώσεις από τους συμπατριώτες τους Trouble ή τους Mastodon, σφιχτοδεμένη, περίτεχνη εκτελεστική συμπεριφορά που προδίδει Rush των 90’s, και συχνά μια εξελικτική ανατρεπτική διάθεση με prog διαδοχές που φέρνουν στο μυαλό Opeth, συμπληρώνουν μια συλλογή σπουδαίων αντηχήσεων. Πάνω από όλα αυτά, η φωνή του Morg δείχνει να λειτουργεί χωρίς υπερβολές σε χρώματα και συναισθήματα, με την πρόθεση μιας αφηγηματικής συνοδείας με συνετές δόσεις μελωδίας που δεν υποβιβάζει τον κυρίαρχο, ρυθμικό τους χαρακτήρα.
Τα τρία πιο πολύχρωμα και εναλλακτικά τραγούδια τους συναντώνται στο τελευταίο μέρος του δίσκου και ίσως να υποδηλώνουν και την τροπή μιας πιθανής τους εξέλιξης στη συνέχεια. Τα “Lydia”, “Save Me” και “Nightmare” με τις πρώτες ακροάσεις δείχνουν πως οι Reflexicon έχουν κι άλλους άσους κρυμμένους.
Η τελευταία επισήμανση ανήκει στους ίδιους, καθώς το λιγότερο που έχουν ήδη κερδίσει με ένα ντεμπούτο έκπληξη, είναι η δυνατότητα να το προσδιορίσουν οι ίδιοι με τον τρόπο τους.
“REFLEXICON: μια μηχανή που συναρμολογείται σαν ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΗ στα πολλά επιτεύγματα και τις παγίδες της ζωής, χρησιμοποιώντας ένα ΛΕΞΙΚΟ εργαλείων και συσκευών για τη συναρμολόγηση του προϊόντος, και την επιμονή να ΤΕΝΤΩΝΕΙ τις δυνάμεις τους στην προσπάθεια για ένα ηχητικό ΣΥΜΒΟΛΟ. Φτιάχτηκε για σένα. Αγκάλιασε το προϊόν”.
REFLEXICON “Grasp At The Sky – video link
664 
