Οι πρώτες στιγμές του “A Dry Place Of Smooth Stones” είναι αρκετές και ικανές να σε γεμίσουν με τους σωστούς υπαινιγμούς. Η μουσική που διαλέγουν να κάνουν οι November έχει αυτή την απαιτητική λιτότητα που θα σου ζητήσει την απόλυτη αφοσίωση όση ώρα διαρκεί η μουσική αφήγηση. Είναι μια μουσική που θα διώξει τη συντροφιά σου και θα απαιτήσει αποκλειστικά εσένα.
Πάνε σχεδόν είκοσι χρόνια από τη μέρα που ο ερμηνευτής των And Also The Trees, Simon Huw Jones, εγκατέλειψε την Αγγλία και εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Γενεύη, στην Ελβετία. Εκεί γνωρίστηκε με τον Γάλλο αλλά χρόνια κάτοικο Ελβετίας, Bernard Trontin, ντράμερ των The Young Gods και συνθέτη που αρέσκεται στην κινηματογραφική, μινιμαλιστική αίσθηση της μουσικής περιγραφής. Η συνεργασία τους γέννησε τους November, και το 2007 κυκλοφόρησε το ομότιτλο, πρώτο άλμπουμ.
Ακολουθώντας τους δικούς τους ρυθμούς, απελευθερωμένοι από τις συμβάσεις μιας συνεπούς επαγγελματικής υποχρέωσης, οι δυο μουσικοί άφησαν τη συνέχεια να πάρει αργά το δρόμο της και είδαν τον καρπό αυτής της αβίαστης προόδου να ολοκληρώνεται φέτος. Δέκα σύντομες ιστορίες αυστηρής υποβολής, αισθητικής απομόνωσης και λεπτομερούς σκιαγράφησης συμπληρώνουν έναν μικρό κατάλογο από στάσεις στις οποίες ο ακροατής χρησιμοποιεί και τις υπόλοιπες αισθήσεις του, μέσα από την αφηγηματική καθοδήγηση του Simon.
Ίσως οι ακροατές που δεν είναι εξοικειωμένοι με την κινηματογραφική υπόσταση της μουσικής να φαντάζονται πως μάλλον θα πλήξουν με τη φαινομενική ομοιότητα ενός αφαιρετικού τρόπου έκφρασης που εκδηλώνεται με ποικίλα συνοδευτικά κύματα οργάνων και ήχων πίσω από τη φωνή του ερμηνευτή. Γρήγορα όμως θα εκπλαγούν από την διαφοροποίηση των αυτόνομων ιστοριών, αρκεί να δώσουν τον χρόνο στον εαυτό τους και τις κατάλληλες συνθήκες ακρόασης. Τόσο ο Bernard, με την εύστοχη επιλογή των ηχοχρωμάτων και των συνοδειών ήχων και εντυπώσεων, όσο και ο Simon με την επίμονη και πειστική στόχευση των διαθέσεων, καταφέρνουν να μας μεταφέρουν στις διαφορετικές σελίδες αυτού του ταξιδιού. Οι μόνιμοι ακροατές των The Trees θα ανακαλέσουν εντυπώσεις και στιγμές διαθέσεων από το πιο ηχητικά έρημο άλμπουμ της διαδρομής τους, το σπουδαίο “Hunter Not The Hunted” του 2012, αλλά και πάλι η διακόσμηση του Bernard στους ντελικάτους ορίζοντες πίσω από τη φωνή του Simon, έχει τη δική του τακτική.
Ο συνολικός κόσμος του “November 2nd” είναι κάτι παραπάνω από απλά βολικός για ακροατές που βρίσκονται στο στοιχείο τους σε απογυμνωμένες, αλλόκοτες εκφράσεις του Scott Walker, του Jacques Brel και του Nick Cave. Χωρίς αυτό να μεταφράζεται σαν αναπαράσταση της υφής τους, θα βρουν όλα εκείνα τα μυστικά μονοπάτια της ιδιαίτερης επικοινωνίας που θα τους μεταφέρουν από αστικά περιβάλλοντα σε βουνά, σε θαμμένες προσωπικές μνήμες, και περίεργες ιστορίες.
Όσοι ανανεώνουν το οξυγόνο της ψυχής τους απομονωμένοι σε μια καλά φυλαγμένη από τις καθημερινές συμβάσεις γωνιά μυστικής περιπέτειας, έχουν ήδη ανιχνεύσει τους υπαινιγμούς.
The Foehn and the Fountain (video link)
647 
