Έχοντας δει ζωντανά την αγαπημένη μου μπάντα στα ’80s, πίσω στο 1989 στο Ρόδον, στην περιοδεία του μνημείου “Tales Of Creation” και έχοντας ζήσει όλα τα σκαμπανεβάσματα της καριέρας των Σουηδών “μπαμπάδων του Doom” εδώ και τρεις δεκαετίες, ήμουν πολύ σκεπτικός για το αν ήθελα να παρευρεθώ στην επιστροφή των Candlemass στην Αθήνα.
Όμως, οι Candlemass είναι Candlemass και ό,τι αγαπάς υπερβολικά μπορεί να το μαλώνεις, αλλά είσαι (σχεδόν) πάντα εκεί για αυτό.
Στις 20.00 ακριβώς λοιπόν, βρισκόμουν έξω από το Fuzz και χωρίς λαοθάλασσα να περιμένει έξω, πολύ άνετα, βρέθηκα κοντά στην σκηνή χωρίς καθυστερήσεις.
Μου έκανε εντύπωση που δεν είδα πουθενά Candlemass merch, αλλά ξεχάστηκα γεμάτος σκέψεις για το πιθανό (ή και απίθανο) setlist που θα μπορούσα να ακούσω από τους λατρεμένους Σουηδούς, αλλά και ανυπομονησία για την νέα σύνθεση της μπάντας, με frontman τον άνθρωπο που με έκανε να τους λατρέψω πριν 33 χρόνια, τον Johan “Epicus Doomicus” Längquist, με τον οποίον ποτέ δεν κατάφερα να τους δω ζωντανά μέχρι σήμερα.
Λίγα λεπτά μετά τις 20.45, εμφανίστηκε επί σκηνής το πιο νέο σχήμα του Ευθύμη Καραδήμα (Nightfall, Epidemic), οι The Slayerking.
Εικαστικά και ενδυματολογικά, το τρίο έκανε μία επιβλητική και εντυπωσιακή εμφάνιση. Πίσω τους, ένα τεράστιος ξύλινος σταυρός, καρφωμένος στα “πένθιμα” πανιά που έντυναν το πίσω μέρος της σκηνής, να επιβλέπει κάθε “ανίερη” κίνησή τους, ενώ οι ίδιοι, ντυμένοι ως “σκοτεινοί αρχιερείς” και με καπέλα που δεν αποκάλυπταν τα χαρακτηριστικά των προσώπων τους, ήταν θεατρικοί κατά τη διάρκεια του 40λεπτου set τους.
Ο ήχος τους πάνω στην σκηνή ήταν πεντακάθαρος και η Celtic Frost/Triptykon-driven μουσική τους ακούστηκε σωστά, αναδεικνύοντας τις πιο δυνατές στιγμές των επιλογών από τα δύο τους albums.
Η θεατρικότητα ενισχύθηκε από μία ομάδα χορευτριών, η οποία συνόδευσε οπτικά κάποια από τα τραγούδια της μπάντας, με σύγχρονο, “σκοτεινό” χορό, ο οποίος θα μπορούσε να είναι πιο εντυπωσιακός αν είχε περιοριστεί σε ένα μόνο τραγούδι ή αν είχε σκηνοθετηθεί ανάλογα για να ντύσει όλο το set, από την έναρξη μέχρι και το κλείσιμο.
The Slayerking setlist :
Bless Those Who Weep and Sell Their Tears to Unbelievers
We Crucified the Pilgrims They Believed in You
Story of the Snake Who Grew Legs and Became a Lizard (The Slayerking)
Black Mother Of The Lord Of Light
Evil Eye
Sargon Of Akkad
Queen Of Sheba Undresses Before Pulsating Chords
Southern Gate Of The Sun
Κοιτώντας ξανά τον κόσμο γύρω μου στις 21.30, όπου ξεκίνησαν και οι ετοιμασίες για την εμφάνιση των headliners, είδα πως το Fuzz είχε γεμίσει πολύ πριν τελειώσουν οι The Slayerking.
Ο σταυρός κατέβηκε, και τη θέση του στο βάθος της σκηνής, πήρε το διεθνές σύμβολο του doom, το Epicus Doomicus Skull. Aυτό από μόνο του, ήταν αρκετό για να δημιουργήσει τα πρώτα ρίγη συγκίνησης.
Στις 22.00 ακριβώς, τα φώτα χαμήλωσαν και από τα ηχεία ακούστηκε το (πάντα μα πάντα με την ίδια ένταση) επιβλητικό “Marche Funebre”, το χαλί που έφερε τους Leif, Mats, Lars, Jan και Johan στην σκηνή. Η κραυγή που κόβει το “Marche” βρήκε τους Candlemass στις θέσεις τους και τον Johan να μας δηλώνει δυνατά “I bind unto myself today the strong name of the trinity”. Η doom γιορτή μόλις ξεκίνησε και φοράει τα καλύτερά της μαύρα.
Η μπάντα, εμφανώς συγκινημένη από την προσέλευση, ανταπόκριση και ζεστασιά του κόσμου, έδωσε τον καλύτερό της εαυτό από την πρώτη κιόλας στιγμή.
Οι τέσσερις 55άρηδες μουσικοί, έπαιζαν με όρεξη και πάθος 25άρηδων, κάνοντας αυτό που ξέρουν καλύτερα εδώ και 35 σχεδόν χρόνια. Και λέω τέσσερις, γιατί ο μοναδικός που μου φάνηκε λίγο “off” σε σχέση με τους υπόλοιπους (και εν μέρει λογικό), ήταν ο Johan, ο οποίος είχε μεγάλη αποχή από την μουσική για χρόνια και η φωνή του είναι αλλαγμένη, αλλοιωμένη και με διαφορετικό feeling ακόμα και στα τραγούδια που ανέδειξε ο ίδιος πριν 33 χρόνια, πόσο μάλλον στα τραγούδια που ερμήνευσε, η μία και μοναδική φωνή (προσωπική γνώμη, πάντα) των Candlemass, ο Messiah.
Η αγία τριάδα των “The Well Of Souls”, “Dark Reflections” και “Mirror Mirror” πέρασε σαν τρένο από πάνω μας και μας παρέσυρε σε ένα ξέφρενο sing-along εκατοντάδων φωνών, που ακουγόντουσαν πιο δυνατά από τον Johan ( το χαμηλό του μικρόφωνο ήταν και το μόνο ηχοληπτικό “λαθάκι” σε έναν κατά τα άλλα ικανοποιητικό ήχο). “Λαθάκι” που ίσως λειτούργησε θετικά για λογαριασμό του Johan, τελικά.
Ο Lei Edling (με μπλουζάκι Manilla Road, αυτή η ατελείωτη αγάπη του για Black Dragon) μας ευχαρίστησε, και με εφηβική χαρά μοιράστηκε μαζί μας το νέο για την υποψηφιότητα για Grammy για το τραγούδι “Astorolus-The Great Octopus”, μέσα από το τελευταίο τους album “The Door To Doom”.
Καπάκι, μας το παρουσίασαν ζωντανά και αυτό ήταν και το μόνο τραγούδι που ακούστηκε όχι μόνο από το τελευταίο album, αλλά από τα τελευταία 29 χρόνια της καριέρας τους.
Από το “Bewitched” που ξεκίνησε αμέσως μετά, μέχρι και το τέλος του 55λεπτου set τους και το ΕΠΟΣ ΕΠΩΝ “A Sorcerer’s Pledge” (η πιο δυνατή στιγμή όλου του live), το οποίο ξεπέρασε τα δέκα λεπτά με εμάς να τραγουδάμε την μελωδία της coda του ακόμα και μετά το τέλος του τραγουδιού, οι στιγμές ήταν μαγικές και ο χρόνος σταμάτησε να λειτουργεί κανονικά.
Η μπάντα “αφοπλίστηκε” από τα όργανά της, αλλά ακόμα περισσότερο από τις φωνές μας και την αγάπη μας για εκείνη και εμφανώς συγκινημένη, άφησε την σκηνή για λίγα λεπτά, κατά τα οποία κάθε λαρύγγι μέσα στο venue ούρλιαζε “CANDLE-MASS!”.
O Leif με το που πάτησε πάλι στο σανίδι, απολογήθηκε για την έλλειψη merch εξαιτίας κάποιου λάθους τους και μας υποσχέθηκε ένα σχέδιο t-shirt ειδικά για την Ελλάδα, σε πολύ χαμηλότερη τιμή από την κανονική μάλιστα, κερδίζοντας για μία ακόμα φορά βροντές από χειροκροτήματα.
Τα τρία “Epicus Doomicus” encore μας αποτελείωσαν και μας έδωσαν ταυτόχρονα ενέργεια για άλλες 2 ώρες, αν αυτό ήταν εφικτό. “Demons Gate”, “Crystal Ball” και φυσικά ο ύμνος “Solitude”, ισοπέδωσαν το χώρο γύρω μας και κάτω από τα πόδια μας, νιώθοντας πλέον πως ήμασταν όλοι σε μία μεγάλη σκηνή μαζί με την μπάντα και τίποτα δεν μας χωρίζει από αυτούς τους Σουηδούς που τους χρωστάμε (όλοι μας και εγώ σίγουρα για μερικούς λόγους ξεχωριστά) πάρα πολλά, για την “μονολιθική” μουσική που έχουν προσθέσει στη δομή του DNA μας.
Δεν θα άλλαζα ούτε νότα από το performance της μπάντας σε αυτή την εμφάνιση, μία πραγματικά δυνατή, έντονη, γεμάτη πάθος και συναισθήματα κατάθεση.
Σίγουρα θα προτιμούσα (όπως πάντα) τον “Μεσσία” στο τιμόνι ή έστω τον Johan με το feeling τριών δεκαετιών πίσω, όμως αυτές οι φαντασιώσεις δεν αλλάζουν το γεγονός ότι πέρασα υπέροχα τα 90 λεπτά που ζήσαμε, από την στιγμή που άνοιξε η “Door To Doom”.
Candlemass setlist:
Marche Funebre
The Well of Souls
Dark Reflections
Mirror Mirror
Astorolus – The Great Octopus
Bewitched
Dark Are the Veils of Death
Under the Oak
A Sorcerer’s Pledge
Demons Gate
Crystal Ball
Solitude
Φωτογραφίες : Χρήστος Λεμονής
712 
