Μια από τις μεγαλύτερες μορφές της μουσικάρας μας, ο συνοδοιπόρος για περίπου 35 χρόνια του Lemmy στους Motorhead, o μεγάλος Phil Campbell, μάλλον διανύει τη δεύτερη εφηβεία του.
Δεν εξηγείται αλλιώς η έξαψη δημιουργικότητας που παρατηρείται τον τελευταίο καιρό. Μετά από το περυσινό “The Age Of Absurdity” που κυκλοφόρησε με τους Bastard Sons του, τους τρεις γιούς του δηλαδή, ήρθε η στιγμή να καταθέσει το πρώτο του album ως solo καλλιτέχνης. Με κάποιους εκλεκτούς καλεσμένους που προσέτρεξαν να βοηθήσουν τη “σειρά”, υποστηρίζοντας την ίδια ομάδα πίσω του. Ποιοί είναι αυτοί; Κάθεσαι; Μεταξύ άλλων ας παραθέσω τα ονόματα των Rab Halford , του Alice Cooper, του Dee Snider, του Ben Ward, του Joe Satriani. Θα μπορούσε η περιγραφή να σταματήσει κάπου εδώ, έτσι δεν είναι;
Στο δια ταύτα, ο ακροατής θα συναντήσει barόβιες διαθέσεις υπό ροή υγρών στο λαρύγγι στα “Straight Up” με τον Halford, σε ένα κομμάτι που θα μπορούσε να είναι γραμμένο είτε από τους Motorhead είτε από τους Judas Priest, στο Sabbath-ικό “Faith In Fire” με τη συμμετοχή του τεράστιου Ben Ward, στο “Swing It” με τον επίσης μέγιστο Alice Cooper, το “Walk The Talk” με τον Nick Oliveri το οποίο φέρνει προς τους Kyuss και τους Queens Of The Stone Age και το καθαρά US hard rock στο “These Old Boots” με τον Dee Snider.
Οι πιο ευαίσθητες στιγμές του “Old Lions Still Roar” θα έλεγα ότι είναι και οι ποιοτικές κορυφές του album, με το πολύ καλό “Rocking Chair”, μια καθαρά Motorhead-ική country μπαλάντα με τον Leon Stanford των Bastard Sons, το εξαιρετικό hard rock “Left For Dead” με τον Neville MacDonald των Βρετανών rockers Skin, το “Dead Roses” με τον Benji Webbe των Dub War / Skinred (και ένα κάρο συνεργασίες ακόμη με διάφορους) και το “Tears From A Glass Eye” στο οποίο λάμπει ο Joe Satriani ένα ήσυχο ακουστικό κομμάτι.
Αισθητικά, το “Old Lions Still Roar” είναι μάλλον η πιο “εσωτερική” δουλειά που έχει δημιουργήσει ο Campbell, σχετικά μοιρασμένο ανάμεσα στο ατόφιο hard rock (αμερικανικής κοπής κυρίως) και στις ακουστικές στιγμές. Και ένα βασικό χαρακτηριστικό του album είναι η αξιοθαύμαστα ταιριαστή επιλογή των φωνών πίσω από κάθε τραγούδι, κάτι που δείχνει ταυτόχρονα και τις συνθετικές επιρροές του album.
Δεν περιέχει κάτι πρωτάκουστο (αυτό έλειπε) αλλά οι rockers, κυρίως οι παλιακοί, θα το συμπαθήσουν, έχει αρκετές καλές στιγμές. Είναι κυρίως μια νοσταλγική σύνοψη του Campbell που με τον τρόπο αυτό θέλησε να τιμήσει κάποιους χωροχρονικούς συντρόφους οι οποίοι ήταν δίπλα σε όλο αυτό το μαγικό hard rock ταξίδι. Τα γέρικα λεοντάρια ακόμη βρύχωνται, αν και σαφώς πιο “βραχνιασμένα” και πολύ πιο χαλαρά. Ου γαρ έρχεται μόνον θα μου πείς…
https://www.facebook.com/PhilCampbellATBS
PHIL CAMPBELL – Straight Up Feat. Rob Halford
647 
