NIGHT IN GALES: "Five Scars"

Δέκα χρόνια απουσίας είναι πάρα πολλά… Πόσο μάλλον για μια μπάντα σαν τους Night In Gales, που ουδέποτε έκανε μεγάλη επιτυχία, ασχέτως εάν τα “Nailwork” και “Necrodynamic” (2000 και 2001 αντίστοιχα) ήταν συμπαθέστατα και κυκλοφόρησαν μια περίοδο όπου το σουηδικό death metal άνθιζε. Και τώρα που το σκέφτομαι, έχω αρκετά χρόνια να τα ακούσω…

Τέλος πάντων, οι Night In Gales αποφάσισαν να σοβαρέψουν τον ήχο τους μέσω του Five Scars” και με τη βοήθεια του Dan Swano στην παραγωγή καταφέρνουν να παρουσιάσουν ένα δίσκο μελωδικού death, που δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με το παρελθόν τους (for the record, ο Swano διατηρεί από το 1995 ένα project υπό το όνομα Nightingale… πως τα φέρνει η ζωή, ε;). Όσοι λοιπόν είχατε ασχοληθεί κάποτε μαζί τους και ακούσετε το cd, σίγουρα θα καταλάβετε τι εννοώ όταν μιλάω περί σοβαρότερης προσέγγισης. Οι υπόλοιποι, θεωρώ πως είναι καλύτερα να εκλάβετε αυτή τη δουλειά ως την παρθενική του συγκροτήματος, μιας και από κάθε άποψη φαντάζει περισσότερο ως μια νέα αρχή, παρά ως μια συνέχεια. Το Five Scars” είναι ώριμο, δεμένο και πάνω από όλα με συγκεκριμένη κατεύθυνση. Όσο περισσότερο το ακούω, τόσο πιο πολύ με πείθει και ειλικρινά, δεν περίμενα ποτέ να πω κάτι τέτοιο για τη συγκεκριμένη μπάντα! Για να καταλάβετε πόσο καλό είναι το album, είναι από τις λίγες φορές που θα συμφωνήσω με το δελτίο τύπου, το οποίο (διά στόματος Dan Swano) αναφέρει πως “έχουμε να κάνουμε με έναν από τους καλύτερους melodic death δίσκους της χρονιάς”! Δέκα χρόνια προφανώς αλλάζουν τον άνθρωπο και στην περίπτωση των Night In Gales, προς το καλύτερο. Ελπίζω αυτή τη φορά να αδράξουν την ευκαιρία που τους δίνεται και να μην εξαφανιστούν πάλι!


674
About Στέφανος Στεφανόπουλος 1413 Articles
Γεννήθηκε την ίδια ακριβώς ημέρα με τα CD και μάλλον για αυτό ασχολείται τόσο πολύ με τη μουσική. Όταν δεν γράφει για αυτή, αγοράζει CD, και όταν δεν αγοράζει, θα τον βρείτε είτε να παριστάνει τον dj σε διάφορα μαγαζιά της Αθήνας, είτε να προσπαθεί να κατεβάσει κάποια ιδέα για διαφήμιση. Στο Rockway.gr εντάχθηκε το 2010 και κάπως, κάπου, κάποτε, βρέθηκε να κρατάει και τα κλειδιά του. Δεν συμπαθεί τους ψευτοκουλτουριάρηδες, τους ξερόλες και τη μουστάρδα. Δηλώνει εγωιστής, κυνικός και fan του Philip Dick.