Είναι πολλά τα χρόνια και ακόμα περισσότερες οι αλλαγές. Σχεδόν 36 χρόνια στην πολυτάραχη και παρανοϊκή αρένα της μουσικής βιομηχανίας δίνουν πια στους Queensrÿche το δικαίωμα να προσελκύουν στις συναυλίες τους παλιούς πιστούς οπαδούς τους, μαζί με τα παιδιά τους. Παρατηρώντας κανείς τον κόσμο που με σταθερό ρυθμό γέμισε το Fix, εύκολα διαπίστωνε πως η συντριπτική πλειοψηφία αποτελείτο από ακροατές πολλών ενσήμων, μεσήλικες και άνω. Η παραπάνω από ικανοποιητική, συνολικά, προσέλευση μπορεί να ερμηνευτεί με αρκετούς λόγους, με πρώτο και βασικότερο τα αρκετά χρόνια της απουσίας των Queensrÿche από τη χώρα μας. Αν σκεφτεί κανείς πως μέχρι αυτό το βράδυ δεν είχαν εμφανιστεί στη Θεσσαλονίκη, αντιλαμβάνεται κανείς γιατί σηκώθηκαν τόσα πολλά χέρια στην ερώτηση του La Torre πόσοι δεν έχουν δει ποτέ την μπάντα.
Αφήνοντας όμως τους συγκυριακούς λόγους, θεωρώ πως η βαρύτερη και πιο αξιόπιστη εξήγηση είναι πως έχει δοθεί πια ψήφος εμπιστοσύνης στη νέα περίοδο του γκρουπ και μάλιστα περισσότερο από τους παλιότερους, παραδοσιακούς οπαδούς.
Το κουιντέτο “Sense Of Fear” από την Κοζάνη ανέλαβε να μας εισάγει από τον άχαρο χωροχρόνο της αναμονής στον κόσμο της ζωντανής μουσικής. Σημαντική συγκυρία για ένα γκρουπ που είναι ενεργό για σχεδόν είκοσι χρόνια και έχει παρουσιάσει το δισκογραφικό του ντεμπούτο με τον τίτλο “As The Ages Passing By…” , να απελευθερώσει τη δυναμική του επί σκηνής πριν από ένα ιστορικό όνομα του χώρου.
Με την κλασική σύνθεση φωνή/κιθάρες/μπάσο/τύμπανα, οι βόρειοι metallers δεν έχασαν την ευκαιρία να αποδώσουν ένα ικανοποιητικό σετ από κλασικό metal με σκοτεινά, πειστικά ριφ, απόλυτα εναρμονισμένα στις διαθέσεις φωνητικά και σταδιακά να κερδίσουν την προσοχή του κόσμου που είχε ήδη γεμίσει τον χώρο. Με ευδιάκριτα τα επικά και power στοιχεία να εμπλουτίζουν τον κλασικό χαρακτήρα των τραγουδιών, τόνωσαν με τους ρυθμούς τους την διάθεση του κόσμου.
Με φανερή αγάπη σε παραδοσιακά σχήματα των 80’s και ένα συνολικό αποτέλεσμα που έκλινε σημαντικά στο τέλος εκείνης της δεκαετίας και ελαφρώς περισσότερο στην αμερικανική εκδοχή του, έδειξαν να το διασκεδάζουν πραγματικά, έβγαλαν την πίστη στο υλικό τους με πάθος, και έδωσαν σημαντικούς λόγους στους σύγχρονους ακροατές του λεγόμενου old school metal να τσεκάρουν άμεσα τη δουλειά τους. Σίγουρα και για τους ίδιους θα είναι μια μοναδική νύχτα στη διαδρομή τους.
Setlist:
1. Intro
2. Molten Core
3. Unbreached Walls
4. Slaughter of Innocence
5. Angel of Steel
6. Torture of Mind
7. Sense of Fear
8. As the Ages Passing by…
Οι Queensrÿche του σήμερα μοιάζει να χρειάζονται τελικά τον χώρο να μιλήσει η μουσική μόνη της, πέρα από τα πρόσωπα και τα σήριαλ. Κανείς δεν αμφισβητεί πως η τωρινή σύνθεση περιλαμβάνει τις πιο διακριτικές, αν όχι αθόρυβες, παρουσίες της αυθεντικής συντροφιάς που έχτισε τον μύθο τους. Ας αφήσουμε πίσω όμως τους μετρητές προσωπικότητας, και ας μετρήσουμε εμείς τι πήραμε χτες από τις πέντε φιγούρες που ανέβηκαν στη σκηνή του Fix.
16 τραγούδια συναρμολόγησαν ένα πολύ απαιτητικό σετ. Τέσσερα τραγούδια της πρόσφατης La Torre περιόδου στάθηκαν δίπλα στα υπόλοιπα που κάλυψαν την ιστορική περίοδο από το ΕΡ ως το “Promised Land”. Εκτελεστικά εμφανίστηκε ένα αλάνθαστο γκρουπ με απίθανη χημεία, ελεγχόμενο επαγγελματισμό, που φανερά απολάμβανε τη διαδρομή του σετ και την εναλλαγή των κλασικών τους τραγουδιών με τα νέα.
Είναι αδύνατο να περάσει απαρατήρητη η εκπληκτική παράσταση του Casey Grillo στα τύμπανα που δεν άφησε περιθώρια νοσταλγίας, ήταν εξωφρενικά ακριβής και είχε και εντυπωσιακή παρουσία και άνεση. Το δίδυμο Jackson/Lundgren έκανε εξαιρετική δουλειά στα βοηθητικά φωνητικά, συμπληρώνοντας την υπερπροσπάθεια του La Torre αποτελεσματικά, ενώ σε μπάσο/κιθάρα αντίστοιχα ήταν αψεγάδιαστοι. Ο Lundgren παραμένει βέβαια ο σχεδόν αόρατος άνθρωπος, σαν βαρύτητα επί σκηνής, και εδώ αρχίζει να πλανάται το φάντασμα του DeGarmo με περισσή στερητική διάθεση.
Ο La Torre είναι αυτή τη στιγμή μάλλον το πιο δημοφιλές, αξιοθαύμαστο «πειραματόζωο» στην σκηνή, με όλες αυτές τις ιδιαιτερότητες που τον συνοδεύουν στο ρόλο του πίσω από το μικρόφωνο. Όποια άποψη κι αν έχει κάποιος για τη συνθετική αξία της τελευταίας, πρόσφατης περιόδου, δεν μπορεί παρά να θαυμάζει το κουράγιο, το σθένος και τον αέρα ανανέωσης που έφερε αυτός ο άνθρωπος στο σχήμα. Είδαμε έναν αεικίνητο frontman να πέφτει κανονικά στα λιοντάρια, υπηρετώντας ένα εξοντωτικό σετ χωρίς εκπτώσεις, τολμώντας να διασχίσει φωνητικά διαδοχικά κάποια από τα πιο απαιτητικά τραγούδια της Tate-era.
Ο ίδιος μοιάζει να κερδίζει συνέχεια μικρές μάχες που τον καθιστούν πιο ισχυρό και σίγουρο για τον δρόμο στη συνέχεια. Με σπουδαία διάθεση και όρεξη, δεν ξέχασε να εξασκήσει και τα ελληνικά του (έχει ελληνίδα σύντροφο), λέγοντας μέχρι και «γουστάρω» στο κοινό.
Με σύμμαχο έναν διαυγή και δυνατό ήχο, το γκρουπ απέδωσε τα πρόσφατα τραγούδια με αξιοζήλευτη ακρίβεια και ενέργεια, και εκεί είναι εμφανής η οικειότητα και ευκολία όλων, και περισσότερο του La Torre. Μοναδική μικρή ένσταση η προσθήκη του “Propaganda Fashion”, ένα από τα τραγούδια του “The Verdict” που σε κάνει να αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που δεν ακούς και τους έκανε να το επιλέξουν για το setlist.
Κορυφαία στιγμή της βραδιάς, μια ανατριχιαστική απόδοση του “Screaming in Digital”, που ανέδειξε για πολλοστή φορά την άφθαρτη, προφητική υφή του και την φουτουριστική, τολμηρή δομή του. Μαζί με το “NM 156” υπενθύμισαν σε όλους γιατί κάποτε αυτό το γκρουπ ήταν τόσο μπροστά από την εποχή του. Εξαιρετική η απόδοση του “Empire” από το οποίο αφαιρέθηκε το break πριν το σόλο, μάλλον για μια πιο λειτουργική διαχρονικότητα του συνολικού θέματος του τραγουδιού. Ο La Torre εντελώς στα κόκκινα υπερπροσπάθειας στα μυθικά πια “Queen of the Reich” και “Take Hold of the Flame” ξεσηκώνει τον κόσμο, και έχει τα αποθέματα να σπρώξει τον εαυτό του στα άκρα στο αποθεωτικό φινάλε του “Eyes of a Stranger”.
Οι Queensrÿche παρατάχθηκαν και απέδωσαν στη σκηνή του Fix σαν μεγάλη μπάντα. Κλείνοντας πολλές στιγμές τα μάτια ίσως να πλησίαζες και την ονείρωξη της χρονομηχανής, όσο ακραίο και αφελές και αν μοιάζει. Αν εξαιρέσω κάποια -σε στιγμές- κακόγουστα και φτηνά γραφικά που προβάλλονταν στη διάρκεια των τραγουδιών και αδικούσαν τη γενική τους αισθητική, δεν μπορώ να βρω λόγους να αρνηθώ μια αναμφισβήτητη σκηνική νίκη.
Θα ήθελα πολύ να δω αυτή την επικράτηση να μεταφέρεται εμφατικά και στη συνθετική τους εξέλιξη στο άμεσο μέλλον.
Setlist:
1. Blood of the Levant
2. I Am I
3. NM 156
4. Operation: Mindcrime
5. Condition Human
6. Queen or the Reich
7. Silent Lucidity
8. Jet City Woman
9. The Whisper
10. Propaganda Fashion
11. The Mission
12. Screaming in Digital
13. Take Hold of the Flame
Encore:
14. Light-Years
15. Empire
16. Eyes of a Stranger
Queensryche, Eyes of a Stranger – live in Thessaloniki 2019
Φωτογραφίες / video: Δημήτρης Ζαμπός
880 
