Ο σοφός λαός μας, λέει ότι το καλό πράγμα αργεί να γίνει. Με βάση τα παραπάνω, μπορούμε να πούμε ότι οι Grey Gallows πληρούν τα κριτήρια για να γίνουν το “next big thing” της εγχώριας dark wave σκηνής. Με βήματα αργά και σταθερά οδηγούνται προς την αναγνώριση, και με συνέπεια και εργατικότητα κατορθώνουν να παρουσιάσουν ένα αποτέλεσμα εφάμιλλο μεγάλων συγκροτημάτων του εξωτερικού.
Άλλωστε, κακά τα ψέματα, οι αποστάσεις έχουν μειωθεί στο ελάχιστο και πραγματικά τα συγκροτήματά μας δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα. Η έμπνευση δεδομένη και οι ίδιοι σε εξαιρετική φόρμα, κατορθώνουν να μας εμφανίσουν ένα δίσκο “βουτηγμένο” στο “σκότος” και την λήθη, πατώντας πάνω σε παραδοσιακές φόρμες του χώρου, με σαφείς επιρροές από Sisters Of Mercy, Joy Division κτλ, και με ανανεωμένη διάθεση και φρεσκάδα στις συνθέσεις τους, δεν πρόκειται να αφήσουν κανέναν ασυγκίνητο.
Φυσικά το τρίο (με την προσθήκη της Φαίης Τσίγκα) έχει προσδώσει στο συγκρότημα μεγαλύτερη ευχέρεια, ώστε να μετακινούνται σε όλο το φάσμα του “σκοτεινού” χώρου και με την χρήση των γυναικείων φωνητικών, το κατορθώνουν πιο εύκολα ώστε να μας χαρίσουν ολοκληρωμένα τις μουσικές αναζητήσεις τους.
Τα πλήκτρα πραγματικά “θρηνούν”, ενώ οι κιθάρες, το μπάσο και το drum machine, έχουν προσαρμοστεί με τέτοιο τρόπο από τους Grey Gallows, ώστε να αποκαλύπτουν ένα κόσμο φτιαγμένο από μαύρο και γκρίζο, αντικατοπτρίζοντας απόλυτα την αποσύνθεση της σημερινής κοινωνίας. Τα “παγωμένα” και “βαθιά” φωνητικά του Κωνσταντίνου, προσδίδουν την απαραίτητη χροιά απόγνωσης και αποξένωσης που βιώνουμε σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας, ενώ παράλληλα τα προσωπικά αισθήματα και οι σχέσεις είναι σε πρώτο πλάνο, φανερώνοντας τις αγωνιώδεις προσπάθειες επιβίωσης του σύγχρονου ανθρώπου.
Θα ήθελα να κάνω ειδική μνεία και στο booklet με το artwork και την φωτογράφηση, που έχει γίνει με την επιμέλεια της Μαρίλλιας Φωτοπούλου, αναδεικνύοντας την επαγγελματική και εμπνευσμένη δουλειά που έχει γίνει από το σύνολο των εμπλεκομένων με το “Shades”. Πραγματικά το συγκρότημα έχει ξεπεράσει τον εαυτό του.
Σίγουρα και τα εννέα κομμάτια του δίσκου έχουν κάτι να μας πουν και στέκονται σαν μικρές αυτοτελείς ιστορίες. Θα έλεγα ότι σε προσωπικό επίπεδο, τα “1982”, “On The Dancefloor” και “She Ends Hershelf”, ξεχωρίζουν ένα κλικ πιο πάνω από τα υπόλοιπα, χωρίς φυσικά να υστερεί κανένα κομμάτι του δίσκου.
Συνοψίζοντας, μία προσπάθεια αξιοπρόσεκτη, από ένα συγκρότημα που εξελίσσεται και ανοίγει τους ορίζοντές του, πάντα με σεβασμό στο παρελθόν και με το μουσικό πνεύμα ανοικτό στα “σκοτεινά” μονοπάτια της έμπνευσης. Είμαι πεπεισμένος ότι οι Grey Gallows θα μας απασχολήσουν ευχάριστα στο μέλλον, που τους ανήκει δικαιωματικά.
https://www.facebook.com/Grey-Gallows-band-138384996740165/
Grey Gallows – 1982
679 
