Οκ, όλοι όσοι ασχολούνται έστω και περιστασιακά με το black metal ξέρουν πως όταν βλέπεις The Deathtrip πάντα υπάρχει ένα φάντασμα από πίσω που ονομάζεται Thorns, μιας και η μπάντα του Host έχουν αποδειχτεί άξιοι συνεχιστές του Snorre, με την ευλογία του ίδιου μάλιστα. Και οι λέξη κλειδί είναι “συνεχιστές”, γιατί μπορεί το “Deep Drone Master” να ακουγότανε λίγο σαν κλώνος (απολαυστικά πάντα), αλλά με το δεύτερο άλμπουμ τους ο Host δείχνει πως δεν αρκείται να αντιγράφει αλλά μπορεί και να κτίζει πάνω στα θεμέλια που έβαλε ο Νορβηγός-φαινόμενο.
Πρώτη μεγάλη βοήθεια σε αυτό ο νέος τραγουδιστής, και ναι, έχει καταντήσει λίγο αστείο που ο Khvost ακολουθεί πλέον τον Aldrahn όπως ο ICS Vortex ακολουθεί τον Garm αλλά εδώ ο αγαπητός Matt ακόμα μια φορά αποδεικνύει πως έχει ξεπεράσει κατά πολύ την σκιά του ειδώλου του. Μην περιμένετε λοιπόν άλλο ένα “Supervillain Outcast”, ο Khvost δεν αρκείται πλέον στην πεπατημένη, χρησιμοποιεί μεν την γνωστή Aldrahn-ισια χροιά αλλά σαν αφετηρία, την μπολιάζει με το δικό του στυλ, με παραδοσιακά black γρυλίσματα και καθαρά φωνητικά και αποτινάσσει πλήρως τον τίτλο του “αντικαταστάτη”. Στην ίδια νοοτροπία ο Host με βάση τα “αγκαθωτά” riff παγοκολόνες δοκιμάζει πλέον και άλλες ταχύτητες, πιο ωμές συνθέσεις και στολίζει το ψυχρό μαυρομέταλλο του δασκάλου του με δικά του δηλητηριώδη λουλούδια. Η σκοτεινή και απόκοσμη ψυχεδέλεια βέβαια παραμένει σαν βασικός στύλος στήριξης του ήχου των The Deathtrip, αλλά σιγά σιγά μικρές εστίες σαρκοβόρας βλάστησης αρχίζουν και σκαρφαλώνουν έξω από τα παράθυρα του οικήματος που έχουν κτίσει και εκπέμπουν καινούργιες αποχρώσεις του χρώματος από το διάστημα.
Όσοι λοιπόν είχατε αμφιβολίες για το “Deep Drone Master” και το θεωρούσατε καλό δίσκο αλλά λίγο κλώνο, ακούγοντας το “Demon Solar Totem” θα πειστείτε ότι οι The Deathtrip έχουν όντως κάτι δικό τους να πουν, ενώ ο αθεόφοβος Khvost έχει βάλει σκοπό να κάνει διπλή επίθεση στα πορτοφόλια μας φέτος μετά το αριστουργηματικό Hexvessel. Τελικά όντως κάτι μεγάλωσε στα δέντρα και ήταν όντως ένας άλλος εαυτός της μπάντας, πιο επιθετικός αυτή τη φορά και ακόμα πιο ενδιαφέρον και εγώ τουλάχιστον έχω ψηθεί αφάνταστα.