Επιστροφή και για τους Γάλλους Alcest, το θαυμάσιο αυτό σχήμα των Niege και Winterhalter που εδώ και μια ντουζίνα χρόνια προσφέρει δουλειές υψηλού επιπέδου με τελευταία δουλειά το προ τριετίας θαυμάσιο “Kodama”. Κάτι που συνεχίζεται και στο νέο, έκτο κατά σειρά full length “Spiritual Instinct” στο οποίο θα έλεγα ότι διακρίνω τάσεις ενσωμάτωσης στοιχείων που είχαν που είχαν καιρό να χρησιμοποιήσουν. Και ποιά είναι αυτά;
Οι Alcest λοιπόν, μετά από αρκετό καιρό στον οποίον δρούσαν μάλλον σε post ηχοτόπια (οκ, πες τα και shoegaze), δείχνουν έντονα σημάδια επιστροφής στις ρίζες τις οποίες ξεκίνησαν και οι οποίες εντοπίζονται στο doom / black metal, χωρίς φυσικά να απομακρυθνθούν από την ατμοσφαιρική προσέγγιση. Σίγουρα είναι η πιο άμεση δουλειά τους και κατά την ακρόαση μπαίνεις κατ’ευθείαν στο πνεύμα του κάθε κομματιού.
Με πιο έντονο το metal στοιχείο από κάθε άλλη φορά, οι Alcest αφήνουν να αναδυθούν φόρμουλες που παραπέμπουν κατ’ ευθείαν στο debut των Ulver, θυμίζουν αρκετά την τεχνοτροπία των Harakiri For The Sky (ίσως το πιο συγγενές τους σχήμα αυτή τη στιγμή) αλλά και τους πάλαι ποτέ ήρωες της σκηνής Αμερικανούς Agalloch, με ισχυρότατες δόσεις από το post rock /metal. Το album είναι σίγουρα πιο κιθαριστικό, λιγότερο πειραματικό και απόλυτα εύληπτο.
Έξοχη κιθαριστική δουλειά με βαριά σιδηροδρομικά riffs και δουλεμένες μελωδίες, πολύ καλά φωνητικά από τον Niege (είτε στα growls είτε στα καθαρά) και ρυθμικώς το “Spiritual Instinct” ανήκει στα αργά doom ύδατα, με περίτεχνη δουλειά από τον Winterhalter ο οποίος αν και η φύση των κομματιών προδιαθέτει για αιθέριο και όχι τόσο συμπαγές drumming, εντούτοις κρατά σφτιχτοδεμένο και ογκώδες το υλικό του album.
Με πανταχού παρών όπως προείπα το πνεύμα των Ulver, το “Les Jardins De Minuit” μου θύμισε riffολογικώς μέχρι και τους Rotting Christ, έντονη η παρουσία των Harakiri For The Sky στο “Protection” αλλά και στο “L’Ιle Des Morts” το οποίο συνθετικά βαδίζει στα χνάρια των σύγχρονων Long Distance Calling (του “Trips” κυρίως) ενώ τα “Sapphire” και το ομότιτλο track φέρουν έντονα τη σφραγίδα post σχημάτων όπως τους If These Trees Could Talk.
Οι Alcest τελικώς παραδίδουν τον πιο “απλό” δίσκο της καριέρας τους ο οποίος συνεχίζει την ποιοτική ακολουθία που θα πρέπει πλέον να θεωρείται θέσφατο στο χώρο του ατμοσφαιρικού ήχου. Μια αξιοπρεπέστατη σύζευξη ετερόκλητων φαινομενικά εικαστικών ρευμάτων τα οποία οι Alcest αποστεγανοποιούν αλληλοφιλτράροντάς τα με αποτέλεσμα να είναι δελεαστικό είτε για τους ορθόδοξους metal ακροατές είτε για αυτούς που θέλγονται από την ψυχοπαλευτική με ξεσπάσματα post μουσική. Πολύ καλοί για άλλη μια φορά.
https://www.facebook.com/alcest.official
ALCEST – Sapphire
737 
