Αν είναι κάτι που θεωρώ σαν τη μεγαλύτερη δύναμη του black metal είναι το πόσο ευέλικτο είναι, μπορείς να το συνδυάσεις με ένα αστεία μεγάλο αριθμό επιρροών και να εκφράσεις μια απίστευτη πληθώρα συναισθημάτων και για αυτό και συνεχώς εξελίσσεται, και σε αντίθεση με άλλα είδη μπορεί να κάνει κάθε τόσο κοιλιά στη δημοτικότητα αλλά ποτέ σε underground ποιότητα. Καμιά φορά όμως σε όλη αυτή την ποικιλία καλό είναι να επιστρέφουμε στα βασικά, και σαν βασικά δεν εννοώ το να επαναλαμβάνεις τα ίδια 3 Sarcofago/Bathory riff (όχι πως δεν έχει και αυτό την αξία του) αλλά το να ξαναγυρνάς στην συναισθηματική ηγεμονία του Μαύρου.
Εδώ λοιπόν είναι που το είδος έχει ανάγκη μπάντες όπως τους Βολιώτες Sørgelig, που με το 2ο ολοκληρωμένο άλμπουμ τους καταφέρνουν την τέλεια ισορροπία πεσιμιστικής θλίψης και μηδενιστικής οργής. Ξυραφιασμένα riff, τσαντισμένοι ρυθμοί, καταθλιπτικές μελωδίες και απόκοσμες κραυγές σχηματίζουν το ψηφιδωτό του “We, the Oblivious”, το οποίο επαναφέρει τη μπάντα σε πιο σκανδιναβικά μονοπάτια μετά το γαλλικό lo-fi διάλειμμα του επίσης φετινού “Devoted to Nothingness” EP.
Αρχικά εμφανής η Gorgoroth επιρροή αλλά στη συνέχεια, τουλάχιστον στα αυτιά μου, φαίνεται πως οι Sørgelig καταλήγουν να παίζουν στην “σάπια” κατηγορία των Sortsind και Daarlig Stemning ενώ δεν απουσιάζουν και οι θρηνώδεις τσιρίδες που μας έχουν μάθει οι Silencer (και οι αγαπημένοι Ψ.Χ.), στοιχεία που ίσως ωθήσουν κάποιους να κατατάξουν τη μπάντα στην DSBM κατηγορία, κάτι με το οποίο διαφωνώ μιας και τους βρίσκω λιγότερο depressive suicidal και περισσότερο depressive and fuck everyone.
Άψογο, Μαύρο-με-κεφαλαίο-Μ και μηδενιστικό black metal, φτιαγμένο για να μπει στη δισκοθήκη σας δίπλα από τα δισκάκια των Dødsferd και Ljå (τι απέγιναν αυτοί άραγε), όσοι πιστοί προσέλθετε, βρείτε τον μισάνθρωπο που κρύβετε μέσα σας και κάτω από τους ήχους του “We, the Oblivious” κεράστε τον κανά ποτό, στους καιρούς που ζούμε μάλλον το χρειάζεται.
https://sorgelig.bandcamp.com
748 
