Σας αρέσει το stoner metal; Οι central.south U.S. Of America; Ωραία, αν θυμάστε και τον Shaquile O’Neil και τους Orlando Magic, αράξτε στην πολυθρονάρα σας, πάρτε και τα μπυρόνια σας παραμάσχαλα και καρφώστε το “Imprisoned” στον player σας.
Οι Θεσσαλονικείς Dope Default ανήκουν στη δημοφιλή κάστα σχημάτων που γουστάρουν πολύ τον Zak Wylde, τον Pepper Keenan και τον Dave Wyndorf. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στη μουσική τους, ένα groovάτο κράμα παλιακής ’90s metal νοοτροπίας, αυτοφυούς προσωπικότητας και σύγχρονης οτπικής, ομογάλακτο σχήμα με τους – για παράδειγμα – Phase Reverse, δηλαδή stoner metal μεν, με λαμπρές ιδιαιτερότητες δε.
Και μη βιαστούν κάποιοι να κατατάξουν τους Dopes στην κατηγορία των σχημάτων “εύκολης μουσικής” (αυτή τη ρετσινιά που, ωσάν άλλος εμφύλιος στην Ελλαδάμπουε μας, εκτοξεύεται από μουσικούς προς μουσικούς με βάση κριτήρια που συντρίβονται με ένα απλό επιχείρημα: κάνεις headbanging; Τέλος, είναι κομπλέ, εκπλήρωσε το σκοπό του το κομμάτι / το album / ο δίσκος. Τα υπόλοιπα που τσαμπουνάνε οι διάφοροι “ακαδημαϊκοί” του metal τα ακούω βερεσέ και εγώ και ο Tony Iommi ο οποίος είναι φυσικός πατέρας κάθε προσπάθειας που βασίζεται στους Black Sabbath). Κάθε άλλο.
Πέρα από το γεγονός ότι η μπάντα αποτελείται από καταρτισμένους και μελετημένους μουσικούς, με εντυπωσίασε και η δομική αλλά και η μελωδική άποψη τους πάνω στην οποία βασίζονται όλα τα κομμάτια τα οποία από μόνα τους φανερώνουν όλες τις εκτελεστικές αρετές των Dope Default. Άμεσα, εύληπτα, ενθουσιώδη τραγούδια, χωρίς φρου-φρου και αρώματα, με αποτέλεσμα να μπαίνει στο κλίμα ο ακροατής από το πρώτο δευτερόλεπτο.
Μεγάλη συμβολή έχει και ο καθαρότατος ήχος από τον Joe F.K. (Μέμφις / Vain Velocity) ο οποίος αναδεικνύει τα στακάτα riffs και τις εξαιρετικές “ομιλούσες” lick /solo ιδέες των Δημήτρη Κολιμβάνου και Γιώργου Κοντούρη στις κιθάρες, το στιβαρό rhythm section των Μάκη Γεωργίου (μπάσο) και Θοδωρή Αναστασιάδη (drums) και πάνω απ’ όλα την σπουδαία ερμηνεία του John Campbell ο οποίος ορίζει τις συναισθηματικές στάθμες του “Imprisoned”. Χειμαρρώδης, φυσικότατος χωρίς καμία προσπάθεια επιτήδευσης ή μιμητικής προσέγγισης άλλων μεγάλων λαρρυγγιών του είδους, ορμητικός, ο Campbell βγάζει την ψυχή του και την προσφέρει να την φας άβραστη μέσω των πολύ καλών κοινωνικο-προσωπικών στίχων και των φοβερών chorus που απογειώνουν τα κομμάτια. Μεγάλο συνθετικό ατού επίσης είναι οι θαυμάσιες metal γέφυρες που εκχέουν μεγάλες δόσεις επικής γκαύλας σε σημεία (μεγάλο πράγμα οι κλιμακώσεις στα κομμάτια, εκεί πάσχει το 90% του παγκόσμιου metal όλων των εκφάνσεων στη σύγχρονη εποχή).
Μεγάλο μερίδιο ως επιρροές ο Zakk Wylde και οι Black Label Society του στο ομότιτλο track (το solo part είναι “αλλού”) και στο “Cold-Blooded Queen”, οι Monster Magnet όπως και οι Corrosion Of Conformity (είτε ως εκτελεστικοί είτε ως πνευματικοί οδηγοί) στο πολύ καλό “No Tommorow” (έξοχο solo και επίλογος) και στο εξαιρετικό “The Fallen Savior” (που άνετα θα μπορούσαν να το έχουν γράψει οι Metallica των “Load” / “Reload” με φοβερό ρεφρέν, solo και επίλογο), αυτοτελής η “παρουσία” του Spice στο “Sinless Invader” (η εισαγωγή θα μπορούσε να ανήκει στις jazz/soul δουλειές του παλαβιάρη David Lee Roth) και στον υμνάκο “Relentless” (hit track με επίσης ανθεμικό ρεφρέν που σηκώνει πετσιά, είτε άνωθεν είτε κάτωθεν), με τσάκισε το ιδιαίτερης μελωδικότητας “Silent Scream” (άλλο ένα πανέμορφο ρεφρέν με σπουδαία ερμηνεία από τον John Campbell ο οποίος δίνει ρέστα, μια πραγματική “ανάσταση” του Chris Cornell) όπως και το πολύ καλό instrumental “Years of Glory” με τα φοβερά solos, καθαρά heavy metal αισθητικής (και το μεσαίο και το επιλογικό).
Αν και οι Dope Default έχουν παρουσιάσει ήδη δυο Eps, η debut full length δουλειά τους αγγίζει το τέλειο. Υπό το πάγιο δόγμα μου “ποιός τις γαμεί τις ταμπέλες;”, η ακρόαση του “Imprisoned” μου προσέφερε συνθετική διαύγεια, εκτελεστική αρτιότητα, πάθος, ενθουσιασμό και metal ζωντάνια. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από “εκτυφλωτική” ελπίδα για το μέλλον αν συνεχίσουν έτσι. Από πολύ νωρίς στην elite της σκηνής και με πολλούς “πόντους” για υποψήφιοι στα προσωπικά tops μου στο τέλος της χρονιάς. Παλαμάκια, υπόκλισις, μεταβολή, αυλαία.
https://www.facebook.com/dopedefault/
Dope Default – No Tomorrow
892 
