Θυμάμαι τον ανεκδιήγητο ενθουσιασμό που είχα νιώσει, όταν είχα ακούσει (πάλι, τέτοια φθινοπωρινή εποχή) το προ τριετίας και έβδομο, concept album των Φιλανδών metallers, Insomnium, “Winter’s Gate”. “Το νέο soundtrack που θα “έντυνε” τον φετινό χειμώνα”, έλεγα στον εαυτό μου, όντας πιστή ακόλουθος της μουσικής τους. Το “Winter’s Gate” όμως ήταν κάτι παραπάνω από ένα “απλό” soundtrack εποχής, αναφερόμενο στις κακουχίες του “Χειμώνα”. Το έπος-τραγούδι, χωρισμένο σε επτά μέρη των 40 λεπτών και 2 δευτερολέπτων, αποδείχτηκε ένα προοδευτικό melodeath μουσικό “βίωμα”, κάνοντας επιτέλους τους Insomnium να φτάσουν στην “κορυφή” των καλλιτεχνικών τους ανησυχιών (καλή ώρα, μιας παγωμένης βουνοκορφής), μετά από μία πολύ καλή και αξιοπρεπέστατη πορεία 15 χρόνων. Αφότου ανακοινώθηκε η επιστροφή του συγκροτήματος με το “Heart Like A Grave”, οι προσδοκίες γι’ αυτήν δεν ήταν παρόμοιες, η περιέργεια όμως, ναι! Ίσως επειδή, συμπληρώνοντας 20 χρόνια στον χώρο της metal μουσικής και θέτοντας τον πήχη του melodeath υψηλά πίσω στο 2016, αυτήν τη φορά μπορεί και να είχε εξαντληθεί η έμπνευσή του. Τέτοιες φοβίες και σκέψεις πάντα ελλοχεύουν πριν πατήσει κανείς το κουμπί play σε ένα καινούριο album.
Οι Niilo Sevänen, Ville Friman, Markus Hirvonen και Markus Vanhala (από Omnium Gatherum) επισημοποίησαν νωρίτερα μέσα στο 2019 το νέο και πέμπτο μέλος στην παρέα τους, τον κιθαρίστα Jani Liimatainen (πρώην μέλος των Sonata Arctica και νυν των Cain’s Offering και Dark Element). Ο τελευταίος έχει συμβάλει τόσο συναυλιακά, αντικαθιστώντας σε φωνή και σε κιθάρα τον Friman αμφότερα από το 2015 έως και σήμερα, όσο και στη σύνθεση της πρόσφατης κυκλοφορίας τους, ένα γεγονός που “αναθέρμανε” τις ελπίδες μας για τον ήχο των Insomnium.
Κατ’ αρχάς, στο “Heart Like A Grave” δεν υπάρχει πρωτοτυπία στο melodeath που παρουσιάζουν. Είναι οι Insomnium που ακούμε στα πρώτα έξι albums, μιας και έχουν ήδη την δική τους ηχητική ταυτότητα καιρό τώρα, η οποία είναι “σήμα κατατεθέν”. Αυτό δεν είναι απαραίτητα αρνητικό, το να ξέρουμε δηλαδή τι θα ακούσουμε, εάν αυτό είναι πολύ καλό στο συνολικό αποτέλεσμα. Αντιθέτως, ακούγεται “ζεστό” και οικείο στο αυτί. Ο δίσκος κατακλύζεται από ροή, ένα βασικό ατού της μουσικής τους. Μπορείτε να πάρετε για παράδειγμα το εισαγωγικό “Wall Of The North”, το “Veledictions” καθώς και το “Neverlast”, το οποίο ακούγεται σαν τη φυσική συνέχεια του δεύτερου.
Οι εξαίρετες ερμηνείες και ιδέες των Friman, Vanhala και Liimatainenis στις κιθάρες είναι “εθιστικές” και εντυπωσιακές, είτε αναφερόμαστε στα riffs είτε στα solos, αφήνοντας γι’ άλλη μία φορά το στίγμα τους. Η μελωδικότητα και η μελαγχολία τους σε αυτές, αποτελούν αρμονικά και αυθεντικά ακούσματα Σκανδιναβικής προέλευσης. Το 9λεπτο και ατμοσφαιρικό “Pale Morning Star”, αναδεικνύει την προοδευτική εκδοχή του συγκροτήματος, όπως έκανε ακριβώς και το “Winter’s Gate”, ενώ το κολλητικό “And Bells They Toll”, την doom πλευρά του. Η ένταξη των black metal στοιχείων, ειδικά στα τύμπανα με τα περίσσεια blast beats του Hirvonen, είναι έντονη και καταλυτική στον ανανεωμένο, πλέον, ήχο των Φιλανδών. Τα death growls του Niilo Sevänen βρίσκονται σε εξαιρετική φόρμα και οι ερμηνείες των Friman και Liimatainenis στα καθαρά φωνητικά, κατακλύζονται από μελωδικότητα και γίνονται “κολλητικές”.
Στα πιο δυναμικά “The Offering”, “Mute Is My Sorrow” και “Twilight Trails”, που θυμίζουν αισθητά την “Across The Dark” και “Above The Weeping World” era, υπάρχει έντονη συνοχή μεταξύ τους, ενώ το σχήμα εισάγει ανενόχλητα τις maiden-ικές ιδέες του, δημιουργώντας μία θεσπέσια και συνάμα μελωδική “οχλοβοή”. Το ομότιτλο τραγούδι αποτελεί την highlight στιγμή του “Heart Like A Grave”. Με αυτό επιστρέφουν στις γνήσιες μελαγχολικές τους ρίζες και δίνουν την ευκαιρία στον ακροατή να “νιώσει” την επικότητα και να “φτάσει” στην κορύφωση, σαν αυτή του “οργασμού”. Αναμφισβήτητα, κατατάσσεται ανάμεσα στα καλύτερα τραγούδια της δισκογραφίας τους (βλ. “The Promethean Song”). Τέλος, ο επίλογος γράφεται με το 8λεπτο και όμορφο ιντερλούδιο “Karelia”, διατηρώντας πάντα τη ροή που έχουν όλες οι προηγούμενες κυκλοφορίες της μπάντας.
Προσωπικά, θεωρώ πως οι Insomnium βρίσκονται ακόμη στα καλύτερά τους και πως η ωρίμανση και ο πειραματισμός τούς πάνε πολύ. Το album δεν ξεπερνάει σε ποιότητα τον προκάτοχό του, όμως μπορεί κάλλιστα να γίνει εξαιρετικά “εθιστικό” και οικείο κατά την πάροδο των ακροάσεων. Οι καλές στιγμές του είναι πολλές και, αν είστε γνώριμοι μαζί τους, αδιαμφισβήτητα θα βρείτε κι εσείς τις δικές σας αγαπημένες.
Μέχρι την επόμενη ακρόαση… “All I see in the mirror now, is an old man with heart like a grave…”.
http://www.insomnium.net/
INSOMNIUM – Heart Like A Grave
740 
