Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε διαβάσει ή γράψει για το ότι είμασταν ανάμεσα στους τυχερούς που βρέθηκαν σ’ ένα live και αυτή φράση όσο κλισέ κι αν είναι, στην περίπτωση της εμφάνισης του θρυλικού Danny Vaughn στην Αθήνα, δε θα μπορούσαμε να πούμε κάτι διαφορετικό.
Με το που μπήκαμε κατά τις 21:30 στο Crow Live Stage το ακουστικό set του Αμερικανού hard rocker είχε μόλις ξεκινήσει. Το σκηνικό δωρικό, μόνο ο Vaughn στο κέντρο της μικρής σκηνής με την ακουστική του κιθάρα να λούζεται από έντονο φως που εναλλάσσονταν ρυθμικά σε χρωματισμούς, να γεμίζει με την αναλλοίωτη, κρυστάλλινη, σαγηνευτική και ανεπανάληπτη φωνή του το χώρο της μικρής, μα πολύ συμπαθητικής σκηνής.
Ο κόσμος δεν ξεπερνούσε τα 60 άτομα, εντούτοις η ατμόσφαιρα ήταν αρκετά θερμή και για κάποιον που ήθελε να πιει το ποτό του άνετα και με τη συνοδεία ενός παγκοσμίου βεληνεκούς καλλιτέχνη, η επιλογή φάνταζε ιδανική.
Ο Vaughn ευδιάθετος, ορεξάτος, να τα δίνει όλα επί σκηνής κάνοντας μπάσιμο με περίσσια country διάθεση κι ιδιαίτερα με το “Traveller” από το ομότιτλο album του (2007) να μας μεταφέρει σ’ ένα σκηνικό που ταίριαζε γάντι στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, με τις πρώτες μπύρες να δροσίζουν τα λαρύγγια μας. Το εξαιρετικό “Is That All There Is” από το πρώτο του, ουσιαστικά, σόλο album “Soldiers And Sailors On Riverside” (2000), το “Kelly’s Gone” από το τελευταίο του “Myths, Legends & Lies” (2019) και το εξαιρετικό “A Million Miles Of Road” από το “Fearless” (2003), κινήθηκαν στο ίδιο acoustic western μοτίβο το οποίο ζέστανε την ατμόσφαιρα.
To παρεΐστικο κλίμα που είχε δημιουργηθεί διανθίζονταν συχνά πυκνά με πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες από τη 40χρονη πορεία του στο χώρο της μουσικής, τη ζωή του και γενικότερα η επικοινωνία/αλληλεπίδρασή του με το κοινό ήταν μοναδική. Το γεγονός ότι όπως μας είπε από αρχής, ότι κανένα Live του δεν είναι ίδιο, κάτι που κάποιοι από εμάς το είχαμε κατά νου, έκανε την υπόθεση πιο ενδιαφέρουσα, αφού η πλούσια δισκογραφία του, του έδινε τη δυνατότητα να κάνει χρονικά άλματα αφήνοντας τη ροή να κυλάει αψεγάδιαστα.
Σε αυτό το πνεύμα, η ώρα για ένα τραγούδι των Tyketto είχε φτάσει. Το μοναδικό “Burning Down Inside” από το εμβληματικό “Don’t Come Easy” του 1991, ερμηνεύτηκε απαράμιλλα από τον ίδιο και σήκωσε όλο το μαγαζί στο πόδι, με τον κόσμο να έχει ενεργή συμμετοχή και βέβαια θέρμη από την αρχή του live, γεγονός που φαίνεται ότι “ανέβαζε” και τον ίδιο το Vaughn. Ακολούθησε από το τελευταίο του album το κάπως σαρκαστικό “Monkeys With Money And Guns” για να περάσουμε σε πιο blues – funk ρυθμούς, ενώ το πιο κατατονικό και βαρύ “Black Crow” μας έδωσε μια ιδέα από τη blues-folk αισθητική του Johnny Cash και του Tom Waits.
Η προσμονή για περισσότερους Tyketto ικανοποιήθηκε στο έπακρον με τα “The last Sunset” και “Wings” να αποδίδονται με ένα εντελώς διαφορετικό, αλλά σαφώς αναγνωρίσιμο τρόπο, μ’ όλους τους παρευρισκόμενους στο πόδι, ενώ το “Reach”, το οποίο αφιέρωσε στη γυναίκα του από το τελευταίο ομότιτλο album των Tyketto (2016) κόλλησε άψογα, για να ακολουθήσει μια έκπληξη από τα μέσα της δεκαετίας του 80 το “Heaven Tonight” των Waysted, ν’ ακούγεται πιο φρέσκο από ποτέ.
Η απόλυτα αισθαντική προσέγγιση των “Catch my fall” και “Standing alone” μας γύρισε πάλι με απόλυτη νοσταλγία στα 90s, ενώ το “Deep Water”, με blues χαρακτήρα και τις jazz γέφυρες και το υπέροχο “The Shadow Of King John”, μας έδωσαν μια γεύση από το νεότευκτο album του, από το οποίο είχε φέρει μαζί του 16 αντίτυπα και δεν επιθυμούσε να πάρει ούτε ένα μαζί του πίσω όπως δήλωσε.
Ως επιμύθιο αυτής της υπέροχης βραδιάς, μας επιφύλασσε ό,τι καλύτερο! “Heroes Die Young” από Waysted, “Lay Your Body Down” και φυσικά το “Forever Young” από το “Don’t Come Easy” των Tyketto, σε εκτελέσεις που τσάκιζαν κόκαλα.
Όλοι ήταν μετά από δύο ώρες πλήρεις, στο μέγιστο ικανοποιημένοι και όταν κάποιοι φίλοι επευφημούσαν “We want more, we want more”, ο Danny είπε χαριτολογώντας πως μετά το “Forever Young” δεν υπάρχει αντάξιο encore. Κατεβαίνοντας από τη σκηνή έγινε ένα με τον κόσμο, κάθισε στη μπάρα, υπέγραψε αυτόγραφα, φωτογραφήθηκε μ’ όσους το επιθυμούσαν και συνομίλησε εγκάρδια μ’ όλους.
Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τη συγκεκριμένη βραδιά ως το απόλυτο ακουστικό live που θα μπορούσε να δει αυτή την εποχή κάποιος, ανεξάρτητα αν είναι θιασώτης της συγκεκριμένης σκηνής ή όχι, με ένα Danny Vaughn ο οποίος έχοντας κάνει συμφωνία με το διάβολο, να παραμένει τόσο ερμηνευτικά, αλλά και δημιουργικά σε top φόρμα.
Τα 20€ μπορεί να φαντάζουν αλμυρά για ένα δίωρο ακουστικό session στις μέρες μας, αλλά πιστέψτε με ότι όσοι το τίμησαν με τη παρουσία τους ίσως έδιναν άλλα τόσα για να το ξαναδούν. Άφθονη μπύρα, πολύ καλή διάθεση όμορφη ατμόσφαιρα (με λίγα κινητά ανά χείρας από το κοινό) και μια φωνή μετέτρεψε ένα Φθινοπωρινό βράδυ σε μια αξέχαστη συναυλιακή στιγμή.
So long, Danny!
Φωτογραφίες : Δέσποινα Σταματάκη
596 
