Το ρίσκο που πήρα να προβαθμολογήσω αυτήν τη ζωντανή εμφάνιση απέδωσε (δείτε την ημερομηνία για το στοιχείο που σας λείπει, ή διαβάστε το αφιέρωμά μου στους headliners ΕΔΩ), καθώς και αυτή μου η επίσκεψη στο “Ναό” στέφθηκε από απόλυτη ευτυχία (η επιτυχία ήταν μάλλον δεδομένη). Να ευχαριστήσω, λοιπόν, θερμά, τη 3 Shades Of Black, γι’ αυτήν την απίστευτα σύγχρονη συνάντηση, η οποία απαθανάτισε τον “underground κοχλασμό” στην καλύτερή του στιγμή, με δύο εγχώρια σχήματα φωτιά, και τους DEAFKIDS, αυτό το ανθρώπινο συγκρότημα, δίαυλο στο υποσυνείδητο. Ας μην προτρέχω, όμως.
Να σημειώσω πως ήταν η πρώτη μου φορά που απαθανατίζω με τα αισθητήριά μου μέσα και τις τρεις μπάντες (τους Βραζιλιάνους είναι μάλλον λογικό) ζωντανά, οπότε το “βάπτισμα/ξελουλούδισμα”, έκανε αυτήν την εμπειρία ακόμα πιο απολαυστική.
Στην ώρα της (με τη γνωστή μικρή καθυστέρηση) σηκώθηκε η αυλαία, και με συνοπτικές διαδικασίες το τρίο που ακούει στο όνομα Μαύρο Γάλα “άνοιξε το χορό” με συνοπτικές διαδικασίες, “ραπίζοντας” το κοινό το οποίο γέμισε γρήγορα το χώρο της σκηνής τη στιγμή που ξεκίνησαν, με μινιμαλιστικό αλλά “κοφτερό και ανελέητο” ήχο (δεν είδα ούτε ίχνος πεταλιού στο stage), το hardcore “μοιρολόι” τους.
Έτσι μόνο μπορώ να περιγράψω τα ιδιόμορφα φωνητικά του κιθαρίστα, ο οποίος κρατούσε το όργανο παραδίδοντας ταυτόχρονα μαθήματα δαχτυλοθεσίας, αλλά και απύθμενου “πόνου” με τις παραμορφωμένες συγχορδίες του. Η απόδοσή του στα φωνητικά είχε τα σκαμπανεβάσματά της (απαιτητικά, καθώς είναι), αλλά η κιθαριστική δουλειά ήταν υποδειγματική.
Η έκπληξη δεν άργησε να έρθει, καθώς στα φωνητικά συμπλήρωσε για πρώτη φορά ο μπασίστας, κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στις τέσσερις κυκλοφορίες του συγκροτήματος, αλλά ούτε και σε ζωντανή εμφάνιση ξανά, σύμφωνα με τις πληροφορίες μου. Ο ήχος του μπάσου ήταν “πελώριος”, στερεοποιώντας με τις γραμμές του τη “ρευστότητα” της εξάχορδης.
Οι εκπλήξεις δε σταματούν εκεί, αφού δεν αναγνώριζα ούτε ένα κομμάτι από δαύτους, το οποίο με παραξένεψε μιας και θεωρώ πως ανήκω στους πιο φανατικούς ακροατές τους, από το EP τους μάλιστα. Η απάντησή μου δόθηκε λίαν συντόμως, όταν ένας παλιός γνώριμος, κοντινός με τους post-hardcore-ίζοντες παίδες, με ενημέρωσε πως είναι κομμάτια από το καινούριο τους άλμπουμ. Ρωτώντας, δε, τους ηθικούς αυτουργούς (Χ., Ε., Γ.), έμαθα πως έπαιξαν στην ολότητά της τη νέα τους κυκλοφορία, η οποία θα δημοσιευθεί σύντομα (ένα κομμάτι το έχουν ήδη ανεβάσει στη σελίδα τους, οι πιστοί σπεύσατε!).
Με όλες αυτές τις πληροφορίες, σας παραδίδω το συμπέρασμα: το Μαύρο Γάλα ξαναχτυπά αδυσώπητα και χωρίς δισταγμό, με δεύτερο φωνητικό “όπλο” να ντύνει με τις εκλίπουσες ως τώρα συχνότητες το αποτέλεσμα δημιουργώντας ένα πιο ολοκληρωμένο, δείχνοντας έτσι το νέο μονοπάτι προς το απόκοσμο.
Ειδικής μνείας αξίζει ο –όχι και τόσο- μικρός “τυμπανιστής”, ο οποίος βασάνισε (στον ελάχιστο χρόνο που είχαν) τα κρουστά του με τέτοια μανία, που το βαθύ υποχώρησε στο μένος του δύο φορές (τη δεύτερη προσπάθησε να το κρατήσει, μάταια καθώς βρήκε το δρόμο του για το πάτωμα). Εξαιρετική απόδοση και από εκείνον, με τη συγκοπτόμενη φρασεολογία του να κλέβει την παράσταση. Μόνον ένας μπορούσε να τον επισκιάσει αυτό το βράδυ.
Μαύρο Γάλα setlist:
All The Things You Said You Won’t Forget
Tinnitus
Never Beg For Water Again
Stains
Long Live The Functional Self
A Little Less Personal
At Least I Will Get To Sleep
Torn World (σ.σ. προσωπικό αγαπημένο)
Ruination
Φοβεροί τίτλοι, μπράβο σας!
Μικρό διάλειμμα, αναγκαίο θα έλεγα για τις απαραίτητες γουλιές νερού/μπύρας/οτιδήποτε, και οι έτεροι ντόπιοι Allochiria πήραν τις θέσεις τους για να μας “ταρακουνήσουν” με τον τιτάνιο, όπως επόταν να γνωρίσω, όγκο τους. Δύο κιθάρες, ο ογκόλιθος του μπάσου, τα ανυποχώρητα τύμπανα και ένα λαρύγγι το οποίο θα ζήλευε και η Caro Tanghe (Oathbreaker, Π Ο Ν Α Τ Ε;). Τώρα που το σκέφτομαι, ωραία θα ήταν μία επίσκεψη της Church Of Ra στα μέρη μας. Πάμε παρακάτω…
Αυτό που μου έκανε πρώτα εντύπωση ήταν η “αντικοινωνική” στάση της Ειρήνης, καθώς η πλάτη της ήταν γυρισμένη σε εμάς σε σχεδόν όλη τη διάρκεια της εμφάνισης. Ομολογώ πως δεν έχω ξαναδεί αυτήν την πρακτική ζωντανά, μου φέρνει κάτι σε shoegaze, αλλά σε κάθε περίπτωση προωθεί υπέροχα την “μυσταγωγία” του συγκροτήματος.
Σίγουρα στα πιο γεμάτα της γι’ αυτή τη βραδιά η σκηνή, οπότε και αποφάσισα να ανεβώ στο “γυναικωνίτη” για να ατενίσω από ψηλότερα. Αυτό που αντίκρισα ήταν κάτι που δεν ήξερα ότι μου έλειπε. Όλο το κοινό έκανε ένα μέτριας έντασης bodybang σε πλήρη συμμόρφωση με το ρυθμό. Για όσο διήρκησε αυτό, ήταν μία μαγικά θερμή στιγμή μέσα στο σκότος των συνθέσεών τους, ζωντανή υπενθύμιση για την κοινή συνειδητοποίηση του πόνου αλλά και του πώς το να ισομοιράζουμε το βάρος είναι μία πανανθρώπινη πρακτική. Κάπου, κάπως, η συλλογική συνείδηση αναγνώρισε την ανάγκη να μεταπέσουμε σε μία κατάσταση ελάχιστης ενέργειας και να αφουγκραστούμε τα περιβάλλοντα καλύτερα, με μία καθαρή και ήρεμη ματιά.
Αυτό προστάζει και η φυσική, άλλωστε.
Ταχύτητες χαμηλές, μελωδίες βαρύγδουπες να σέρνονται αργά, αφήνοντας πίσω τους ένα “σκοτεινό”, γλοιώδες αποτύπωμα, με τις κιθάρες του Γιάννη και του Στέφανου να κόβουν τον αέρα απότομα, το μπάσο του Θοδωρή και τα τύμπανα του Στέφανου να κρατούν το ίσο της “απόκοσμης” αυτής λειτουργίας. Τα φωνητικά ήταν απλά ανατριχιαστικά, με τις ωδές των κραυγών να προστάζουν το ποίμνιο με “σκοτεινά” θελκτική χάρη.
Αποτέλεσμα δεμένο σαν σιαμαία δίδυμα, αποδεικτικό της εμπειρίας που απέκτησε το συγκρότημα παίζοντας δίπλα σε άλλα μεγάλα ονόματα του μετα-black χώρου, αλλά και της μοναδικής προσωπικότητας την οποία χτίζουν με μεράκι. Ίσως μία από τις πιο χαρακτηριστικές μουσικές οντότητες της Ελληνικής (και όχι μόνο) σκηνής. Επτά κομμάτια, δύο εκ των οποίων δεν τα έχουμε ξανακούσει. Το συγκρότημα επέλεξε να τα κρατήσει μυστικά, οπότε μείνετε συντονισμένοι!
Allochiria setlist:
K.
(Καινούριο κομμάτι)
Cracking Fractals
Lifespotting
Counting Fives
Archetypal Attraction to Circular Things
(Καινούριο κομμάτι)
Δεν προσήλθαμε στους κόλπους του “Ναού”, όλοι μας κατάλληλα προετοιμασμένοι. Δυστυχώς, για αδιευκρίνιστους λόγους (ελπίζω να ήθελαν να προλάβουν τα μέσα), μία μερίδα του κοινού αποχώρησε στη μέση της πιο “ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΑΣ” εμφάνισης που έχω γίνει μάρτυρας επί Ελληνικού εδάφους (protip: δεν έχω βγει ποτέ έξω από τη χώρα). Κανείς δεν ωρυόταν “DEAFKIDS!”. Οι δύο προηγούμενοι εξέφρασαν στην ώρα τους τις ευχαριστίες τους που είχαν την ευκαιρία να εμφανιστούν με τους Βραζιλιάνους. Ακόμα και τα πρόσωπα αυτών, είχαν όμως χαρακτηριστική απορία για το τι συμβαίνει.
Η αλήθεια είναι πως κανείς δεν πρέπει να κατάλαβε τι ακούγαμε εκείνη την ώρα, παρά το γεγονός ότι η ζωντανή αυτή εμφάνιση ήταν μέρος της περιοδείας για την προώθηση του νέου τους “Metapropagação” LP. Η τριάδα από το Ρίο
(-Αντίρριο;
-Νο, Ντε Τζανέιρο.
-Α!)
ήξερε όμως ακριβώς τί κάνει. Μίλησα με τον αξιαγάπητο “πολεμιστή” των κρουστών (ξέρω ότι η επιμονή μου να μην τους λέω drummers πρέπει να σας έχει ανάψει κάποιες ενδεικτικές λυχνίες) πριν ξεκινήσει το όλο πανηγύρι, εκεί κατά τις εννιά (21:01).
Ανησυχούσα που θα έβγαιναν αργά, μήπως δεν τους προλάβω ως το τέλος. Αφού με καθησύχασε πως θα παίξουν γύρω στα σαράντα λεπτά, μιας και το στυλ τους είναι τόσο απαιτητικό που “παραπάνω θα τον σκότωνε” (λόγια δικά του), αποφάσισα να πιέσω την τύχη μου και να ακούσω στην ολότητά του το ηχητικό αποτέλεσμα, το οποίο μοιάζει με “οδήγηση, ενώ κάνεις ζογκλερικά”. Τάδε έφη Mariano, και εγώ πείσθηκα.
“Edging”. Γνωρίζετε την πρακτική του edging; Αν μου ζητούσαν να απαντήσω μονολεκτικά για το πώς αισθάνθηκα όσο έπαιζαν οι DEAFKIDS, αυτό θα απαντούσα. “Edging”. Όχι “Edgy”, που σημαίνει μόνο αιχμές χωρίς ουσία. Και από ουσία μας κέρασαν μπόλικη τα παλικάρια από τη Volta Redonda. Επεκτείνοντας πέρα από τα όριά τους κάθε έννοια μουσικής και μουσικότητας, χρησιμοποιώντας ως όχημα τη χαοτικότητα του punk, άφησαν να εισβάλουν σε αυτήν την ηχητική επίθεση στοιχεία από όλα τα “δυνατά” μουσικά ιδιώματα, με έφεση πάντα στα tribal στοιχεία της γενέτειράς τους.
Τί είναι πιο απαιτητικό; Εκατό κινήσεις εκτελεσμένες τέλεια μία φορά ή μία κίνηση τέλεια εκτελεσμένη εκατό φορές; Ο αλαλάζων ρυθμός στα κύμβαλα και τα τύμπανα του Mariano έχτιζε μία τέλεια δομημένη και άναρχη πραγματικότητα πάνω στην οποία ο Douglas Leal τοποθετούσε τα αναρίθμητα επίπεδα κιθάρας και φωνής (υποψία στίχων υπήρξε), ενώ ο Marcelo χάιδευε προκλητικά με το μπάσο του τις άκρες από το αχανές πέπλο που ονομάζουν μουσική οι DEAFKIDS.
Για λίγο κάτω από τη μία ώρα, κανείς δεν κουνιόταν. Οι “συνδαιτυμόνες” μου είχαν “παγώσει” στις θέσεις τους (εκτός από αυτούς που την έκαναν νωρίτερα, όπως είπα). Απορροφούσαμε κάθε ικμάδα του κοπιωδώς, “στροβιλιστικού” έργου τους, ανήμποροι να αντιδράσουμε, έστω φιλτράροντας ένα μέρος του “ορυμαγδού” που μας προσφερόταν απλόχερα, χωρίς να ζητείται ανταπόδοση. Μόνο διάλειμμα στο αλλεπάλληλο “σφυροκόπημα” ήταν τα ενδιάμεσα drones που αποτελούνταν από προηχογραφημένα και ζωντανά μέρη (ίσως και να ήταν όλα ζωντανά, δύσκολο να περιγράψεις τί έβγαινε από αυτό το συνονθύλευμα από πετάλια), τα οποία “δονούσαν” το χώρο ασταμάτητα. Στο τελευταίο drone, μας ζήτησαν την άδεια να παίξουν λίγο ακόμα, λες και είχαμε οποιαδήποτε φευγαλέα αίσθηση αυτοκυριαρχίας να αρνηθούμε.
Και τότε εξαπέλυσαν την κορύφωση του κολάφου που χτιζόταν υποδορίως τόσην ώρα, ως να πετάει ένας δρομέας ταχυτήτων τα βαρίδια από τα πόδια του. Μόνο που το μυαλό μας έτρεχε, αλλά το σώμα ήταν “παγωμένο”. Ή τουλάχιστον των περισσοτέρων, καθώς εγώ ανέβηκα για το δικό μου, προσωπικό, χορευτικό νούμερο στον ημιώροφο.
Δεν υπάρχει λόγος να μιλήσει κανείς για απόδοση του συγκροτήματος. Αυτό που συνέβη ήταν πέραν κάθε λογικής διατύπωσης. Ήταν μία απαίτηση παρουσίας, μιας που προστάζει να είμαστε εκεί ανελλιπώς και να αντιστεκόμαστε στην απευαισθητοποίηση της καθημερινότητας. Οι DEAFKIDS μας έδωσαν μία γεύση από το ίδιο μας το φαρμάκι, και ελπίζω η εμπειρία αυτή να στιγματίσει πολύ περισσότερους από αυτούς που αποφάσισαν να τη δεχθούν κατά μέτωπο. Για σχεδόν μία ώρα, η αστική μηχανή της μεταλλικής βαρβαρότητας “συγκρουόταν” με την εντροπική και “βίαιη” ευγένεια που χαρακτηρίζει την ιδιοσυγκρασία της φύσης που (δεν) μας περιβάλλει. Όποιος θα στέκεται μετά το πέρας αυτής, δε θα έχει χάσει. Και μάλλον όλοι γνωρίζουμε ποιος θα είναι αυτός.
DEAFKIDS setlist :
Lâmina Cortante
You ‘re Mine (Intro)
In My Flash
Templo do Caos
Mente Bicameral
Raíz Negativa (Não-Vontade)
Pés Atados
Propagação
Espirais da Loucura
(Encore) :
Quanto Vale?
You ‘re Mine (Outro)
Αισθάνομαι ευλογία έχοντας βιώσει αυτήν τη συνάντηση κορυφής, η οποία μπορεί να μη στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία από άποψη προσέλευσης, αλλά το θέαμα και το ακρόαμα που προσφέρθηκαν ήταν πέρα για πέρα πληρωτικά. Ήχοι για όλα τα γούστα, διάρκειες για όλες τις αντοχές και, κυρίως, μαθήματα του τί σημαίνει να είσαι άνθρωπος, όλα κάτω από τη “βέβηλη” στέγη του σύγχρονου “ακραίου” ήχου, ο οποίος δεν είναι παρά μία αντανάκλαση των δυσκολιών της ζωής που μας επιβάλλονται και επιβάλλουμε οι ίδιοι στους εαυτούς μας.
Φωτογραφίες : Χρήστος Λεμονής
649 
