Νομίζω είναι πλέον καιρός να παραδεχτούμε κάτι: τα εναπομείναντα “κλασσικά” μέλη των Mayhem δεν είναι ακριβώς συνθετικές ιδιοφυίες. Ναι, ο Hellhammer είναι μετρονόμος (και μισθοφόρος βασικά), ο Attila παραμένει καταπληκτικός ερμηνευτής και frontman και ο Necrobutcher… είναι ο Necrobutcher. Καλοί, χρυσοί (ή ίσως και όχι) αλλά χωρίς Blasphemer η ομάδα πλέον δεν παίρνει πρωτάθλημα.
Αυτό βέβαια δεν εξυπακούεται πως οι νέες δουλειές τους με το κιθαριστικό δίδυμο Teloch και Ghoul είναι κακές, απλά σε σύγκριση με τα “Grand Declaration…”, “Wolf’s Lair Abyss”, “Ordo Ad Chao”, που είναι σαν να τρως κλωτσιά στη μούρη, και ακόμα και το αμφιλεγόμενο αλλά εξαιρετικό κατ’ εμέ “Chimera”, κάπου δυσκολεύονται να ανταπεξέλθουν. Τα καλά νέα για το “Daemon” πάλι είναι πως είναι εμφανώς βελτιωμένο στο σύνολο του από το “Esoteric Warfare”, το οποίο θεωρώ την πιο χλιαρή κυκλοφορία τους αλλά το δικαιολογώ κάπως σαν μεταβατικό.
Εκπλήξεις ιδιαίτερες δεν υπάρχουν, κλασσικό και όχι ιδιαίτερα απαιτητικό Mayhem-ικό (doh!) μαυρομέταλλο, ο Attila είναι ο κλασσικός απολαυστικός εαυτός του χωρίς να ξεφεύγει πάρα πολύ, ο Necrobutcher κάνει αισθητή την παρουσία του σε σημείο ελαφρώς tokenism και οι νέοι κιθαρίστες επιδεικνύουν την εκτελεστική δεινότητα τους αλλά ως εκεί. Πέρα από μερικά ωραιότατα σημεία που αναβαθμίζουν το δίσκο από “καλό” σε “πολύ καλό”, το σύνολο του δίσκου δεν είναι κάτι το πρωτότυπο ή το ξεχωριστό και σίγουρα δεν είναι κλωτσιά στη μούρη.
Αξίζει να προστεθεί στην δισκοθήκη σας? Εξαρτάται. Αν δεν κολλάτε στην ιστορία της μπάντας και θέλετε απλά να ακούσετε εμπνευσμένο και ποιοτικό μαυρομέταλλο, το 2019 μέχρι στιγμής είναι τόσο απολαυστικά παραγωγική χρονιά που μπορώ να σκεφτώ άνετα μια 20αρα δίσκους που θα αγόραζα πριν το “Daemon”. Αν όμως είστε ταγμένοι οπαδοί των Mayhem συγκεκριμένα, τότε ακουμπήστε τον οβολό σας άφοβα, μπορεί να μην το παίζετε όσο συχνά όσο τα κλασσικά τους αλλά σίγουρα μια στο τόσο θα το ξεσκονίζετε κι αυτό για να πάρει σειρά στο στερεοφωνικό σας.
792 
