Μόνο και μόνο που ιστορικά η μπάντα και περισσότερο ο μπασίστας Fabrizio Fulco, έχει “δεσμούς” με τους Crimson Glory, αυτό κάνει τη κυκλοφορία τούτη να τη βλέπω με άλλο μάτι και να την ακούω με άλλα αφτιά! Οι Lost Reflection είναι μια Ιταλική μπάντα, που ξεκίνησε ως tribute στους Crimson Glory, μέχρι που ο Ben Jackson, κιθαρίστας τον Glory, κάλεσε τον Fabrizio να λάβει τη θέση του μπάσου στη προσωπική του μπάντα!
Σε κάποια φάση βέβαια ο “Fab” ξαναγύρισε στη πατρίδα του ενεργοποιώντας τους Lost Reflection ξανά, με τρία πράγματα μόνο απολύτως σίγουρα! Πρώτον, έπαψαν να είναι tribute και να’ χουν οποιαδήποτε μουσική/ηχητική σχέση με τους Crimson Glory, δεύτερον η παραμονή του Ιταλού στις Ηνωμένες Πολιτείες, τον έκαναν να ακούγεται σαν μια Αμερικανική hard n’ heavy μπάντα, με πολύ καλά τολμώ να πω αποτελέσματα και τρίτον, αντί για μπάσο ο Fabrizio, κρατά τη κιθάρα και λέει και μερικά τραγούδια!
Αν εξαιρέσεις κάποιες “απλοϊκές” συνθέσεις/στιγμές, μιλάμε για ένα δυνατά και αλήτικο αλά Motley Crue στη πιο σκοτεινή εκδοχή τους, δίσκο! Τα “Bad Love” και “Crucified”, είναι τόσο νοσηρά που μου θύμισαν μέχρι και Death SS, αν και τα υπόλοιπα δε πάνε πίσω. Ακούστε τη “μπαλάντα” (σε πολλά εισαγωγικά αυτό) “Don’t Leave me Alone” και θα καταλάβετε γιατί μιλάμε!
Μάλιστα τώρα που το ξανακούω και το ξανασκέφτομαι, πιο πολύ με Death SS μοιάζει, παρά με κάτι πιο glam. Απλά προσθέστε μια πιο τσοπεράδικη χροιά και αρκετή σκοτεινότητα και έχετε τη μπάντα από την Ιταλία ονόματι Lost Reflection! Και τα δέκα κομμάτια θα σας αφήσουν απόλυτα ικανοποιημένους, με top στιγμή για εμένα, το επικότατο “Don’t Leave Me Alone”! Προσωπικά εύχομαι η μπάντα, να έχει ανοδική πορεία και συνέχεια, γιατί πολύ θα ήθελα να δω την εξέλιξη της, αφού μου άφησε πολύ θετικές εντυπώσεις!
626 
